Άρης – ΠΑΟΚ. ΠΑΟΚ – Άρης. Από το ανοικτό γήπεδο της ΧΑΝΘ στις 24 Οκτωβρίου 1926 μέχρι… αύριο, μια κόντρα που κρατάει 87 χρόνια, μια κόντρα που δημιούργησε την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, μια “μάχη” στην μητρόπολη του ελληνικού μπάσκετ, την Θεσσαλονίκη, που όσα χρόνια κι αν περάσουν, ουδείς θα σβήσει από τη μνήμη του όλα οσα τον έκαναν να την… λατρέψει.
του Γιώργου Συρίδη
[email protected]
follow me @GeoS31178
Αγαπάμε τα Άρης – ΠΑΟΚ γιατί…
Με αυτά μεγαλώσαμε (η γενιά των 30+). Αυτά τα παιχνίδια μας καθήλωναν στην τηλεόραση, στο γήπεδο, παντού. Γιατί αυτά τα παιχνίδια ήταν τα καλύτερά μας χρόνια.
Είδαμε τους καλύτερους να μονομαχούν μέσα στο γήπεδο, να τα δίνουν όλα για το πρωτάθλημα, το κύπελλο, το γόητρο, την περηφάνια.
Δεν πρόκειται να δούμε ποτέ ξανά τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Σούμποτιτς “και τ’ άλλα παιδιά” να κοντράρονται με τον Κόρφα, τον Πρέλεβιτς, τον Φασούλα και τον Σταυρόπουλο. Όσα χρόνια και αν περάσουν, αυτοί οι παίκτες ήταν ότι καλύτερο έχει εμφανιστεί στην Α1.
Υπήρχαν μόνο δύο σχοινιά και καμιά 20αρια αστυνομικοί εκεί στο πέταλο του Παλέ που χώριζαν τους οπαδούς, τότε που ακούγονταν βρισιές και τίποτα άλλο, τότε που δεν είχε γίνει σημείο αναφοράς η βία, αλλά το μπάσκετ, οι νίκες, οι τίτλοι.
Ο Άρης έγινε “αυτοκράτορας” του ελληνικού μπάσκετ μέσα από αυτά τα παιχνίδια, δημιουργώντας έναν μύθο που ακόμα και σήμερα είναι άπιαστος από οποιαδήποτε άλλη ομάδα, καθώς αποτέλεσε σημείο αναφοράς πέρα από τα στενά όρια του ελληνικού αθλητισμού.
Από την “Αποστολή στη Νικαράγουα” που ενέπνευσε τους παίκτες του ΠΑΟΚ στον τελικό κυπέλλου με τα… ξυρισμένα κεφάλια το 1984, μέχρι τα γούρια του Ιωαννίδη πάντα υπήρχε κάτι έξω από τις γραμμές του γηπέδου, που δημιουργούσε επιπλέον ίντριγκα.
Ο ΠΑΟΚ είχε την υπομονή και την επιμονή να γίνει πρώτος και έγινε το 1992, όταν κατέκτησε το πρωτάθλημα, ρίχνοντας τον Άρη από τον θρόνο του μετά από επτά σερί χρόνια.
Είδαμε φάσεις που πολύ απλά δεν ξεχνιούνται. Το τρίποντο του Γιαννάκη, το τρίποντο του Πρέλεβιτς, το καλάθι και φάουλ του Σέλερς.
Φόρεσαν την φανέλα ξένοι που υπήρξαν τεράστιες προσωπικότητες του παγκόσμιου μπάσκετ, όπως ο Τάρπλεϊ, ο Μπάρλοου, ο Λέβινγκστον, ο Βράνκοβιτς, ο Σκάιλς, ο Βίνσεντ, ο Στογιάκοβιτς, ο Μπέρι, ο Ορτίθ, ο Σάκλεφορντ, ο Σέλερς, ο Τζόουνς.
Πάντοτε, σε οποιαδήποτε κατάσταση κι αν βρίσκονται οι δύο ομάδες, είτε κυνηγούσαν τίτλους, είτε απλά το αποτέλεσμα σε παιχνίδι πρωταθλήματος, υπάρχει κάτι “μαγικό” που μετατρέπει τον αγώνα σε ιεροτελεστία για ολόκληρη τη Θεσσαλονίκη.
Πολύ απλά αυτή η κόντρα είναι ο βασικός τόμος στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ.