Το τριήμερο που φιλοξένησε στη Θεσσαλονίκη το παγκόσμιο πρωτάθλημα παράκτιας κωπηλασίας ήταν ίσως η ωραιότερη φετινή στιγμή της πόλης. Με έναν Θερμαϊκό κόλπο κατάμεστο από σκάφη, βάρκες και κουπιά , και το νέο πάρκο της παραλίας να γεμίζει από χρώματα, φωνές και χιλιάδες χαμόγελα αθλητών και επισκεπτών από όλο τον κόσμο. Δηλαδή ακριβώς όπως θα πρέπει να είναι κάθε μέρα.
του Νίκου Κούδα
[email protected]
follow me @nkoudas
Κωπηλασία και Θεσσαλονίκη ταιριάζουν πολύ. Και αν αυτό ήταν από καιρό γνωστό στους ειδικούς και τους ανθρώπους του αθλήματος, η πραγματική γιορτή της κωπηλασίας που ζήσαμε το σαββατοκύριακο φρόντισε να το… προπαγανδίσει και σε όσους δεν ήταν μυημένοι από παλιά. Το σκηνικό ήταν ιδανικό: ήλιος, βγαλμένος θαρρείς από την καρδιά της άνοιξης, θάλασσα «λάδι» την πρώτη μέρα των προκριματικών και φουρτουνιασμένη -ούτε κατά παραγγελία να ήταν- στους εντυπωσιακούς τελικούς του Σαββάτου, άνθρωποι από όλες τις γωνιές της Γης, από τα Γιάννενα και την Καστοριά μέχρι τον Πειραιά, και από τις χώρες της γηραιάς ηπείρου μέχρι το μακρινό Περού, που θα φιλοξενήσει τη διοργάνωση του 2015.
Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε η κωπηλασία έκανε νέους φίλους. Πολλούς φίλους. Είδαμε νέους και ηλικιωμένους, άνδρες και γυναίκες, και φυσικά γονείς με τα παιδιά τους, τη δεξαμενή από όπου θα ξεπηδήσουν οι πρωταθλητές του μέλλοντος. Η κωπηλασία έκανε φίλους γιατί έδειξε το όμορφο πρόσωπο του αθλητισμού, αυτού του «άλλου«, του αγνού, του ερασιτεχνικού αθλητισμού, που επιμένει να υπάρχει, να παλεύει και να πετυχαίνει σε πείσμα των προβλημάτων, της κρίσης, της ποδοσφαιροποίησης των πάντων. Έκανε φίλους γιατί οι άνθρωποί της έδειξαν ότι την αγαπούν, με εκείνη την άδολη αγάπη του μικρού παιδιού που ζει και αναπνέει για το παιχνίδι.
Αυτό το είδα στα μάτια όλων των ανθρώπων της κωπηλατικής οικογένειας τους οποίους είχα την τύχη είτε να ξανασυναντήσω, είτε να γνωρίσω για πρώτη φορά από κοντά: τον πρόεδρο της ελληνικής κωπηλατικής ομοσπονδίας Γιάννη Καρρά να σαρώνει ακούραστος την προκυμαία μπροστά στο Μακεδονία Παλάς και τον Όμιλο Φίλων Θαλάσσης βοηθώντας όπου χρειαζόταν, τον πρόσχαρο αντιπρόεδρο Γιάννη Μωυσίδη, τον σεμνό πιονέρο-Ολυμπιονίκη του αγωνίσματος και έφορο ανάπτυξης Βασίλη Πολύμερο να μιλά με πάθος για την προσπάθεια που γίνεται στα σχολεία όλης της χώρας, τον ομοσπονδιακό προπονητή Σάκη Αθανασιάδη, έναν πραγματικό θησαυρό συμπεριφοράς, γνώσεων και εμπειριών, τη χαμογελαστή Αλεξάνδρα Τσιάβου, πρώτη γυναίκα Ολυμπιονίκη της ελληνικής κωπηλασίας, τους παγκόσμιους δίδυμους αδερφούς Απόστολο και Νίκο Γκουντούλα και τις προσπάθειες που κάνουν για τη διάδοση της παράκτιας κωπηλασίας, τον βιονικό κωπηλάτη-μαραθωνοδρόμο Γιάννη Κουρκουρίκη να συμμετέχει παντού δίνοντας το παράδειγμα σε όλους, τον τέταρτο Ολυμπιονίκη του Λονδίνου Γιάννη Τσίλη από τα Γιάννενα, την αργυρή πρωταθλήτρια κόσμου Κατερίνα Νικολαΐδου, την αργυρή Ολυμπιονίκη νεότητας στο Νανζίν Αθηνά Αγγελοπούλου να συμμετέχει ως εθελόντρια στους αγώνες, βοηθώντας με χαρά σε όποιο πόστο της ζητήθηκε (μέχρι και της δημοσιογράφου!), τον αεικίνητο διευθυντή της διοργάνωσης θανάση Μητρούση να συντονίζει υποδειγματικά μαζί με τους συνεργάτες του, και φυσικά τον ίδιο τον πρόεδρο της παγκόσμιας κωπηλατικής ομοσπονδίας (FISA) Ζαν-Κριστόφ Ρολάν, έναν 46χρονο θρύλο του αγωνίσματος, χρυσό Ολυμπιονίκη στο Σίδνεϊ, εξαιρετικά απλός και προσηνής, να μου εξηγεί με πάθος το όραμά του για το παρόν και το μέλλον της κωπηλασίας.
«Καταλαβαίνω ότι ποτέ δεν θα γίνουμε τόσο δημοφιλείς όσο το ποδόσφαιρο, είναι μία μάχη που δεν μπορούμε να δώσουμε. Ωστόσο μπορούμε να γίνουμε ελκυστικοί στη δική μας διάσταση… Δεν είμαι μόνος μου πάνω σε αυτή τη βάρκα, αντιθέτως έχω συνεπιβάτες μου αξιόλογους ανθρώπους, με κίνητρο, που αγαπούν την κωπηλασία και είναι διατεθειμένοι να δουλέψουν για το καλό της», μου τόνισε με νόημα ο Γάλλος. Κρίνοντας από όσα είδα και εισέπραξα στους αγώνες της Θεσσαλονίκης, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι η οικογένεια της κωπηλασίας βρίσκεται σε καλά χέρια – και αξίζει να τη βοηθήσουμε να μεγαλώσει κι άλλο…
