Η αποστολή ολοκληρώθηκε. Επιστρέφουμε στη βάση μας κι από εκεί θα συνεχίσουμε το έργο όμως… χωριστά.
Βουδαπέστη Πηνελόπη Γκιώνη – [email protected]
φωτογραφίες Στεφανία Ντόκου – sportsimages.gr
Αυτό σημαίνει πως μπορείτε να μας ακολουθήσετε ξανά στα σόσιαλ μίντια γιατί δεν θα ανεβάζουμε συνέχεια στόρι στη Ντούνα Αρένα, το Budapest eye από το παράθυρό μας, τις διαπιστεύσεις μας, την πισίνα, τους παίκτες και τις παίκτριες και οτιδήποτε έχει σχέση με πόλο. Προς το παρόν τουλάχιστον.
Φεύγουμε με τις πιο θετικές εντυπώσεις. Για τη Στεφανία αυτή ήταν η πρώτη αποστολή και σίγουρα τη γέμισε ελπίδες για επόμενες. Χαίρομαι που εγώ βοήθησα σε αυτό. Χαίρομαι επίσης που η Στεφανία είναι αυτή που είναι και έτυχε να περάσουμε αυτές τις 15 μέρες μαζί. Δεν ξέρω πως θα ήταν αν στη θέση της ήταν κάποιος άλλος με τον οποίο δεν θα μπορούσα να συνεννοηθώ και που βασικά δεν θα άντεχε τη γκρίνια μου όταν αγχώνομαι. Ψύχραιμη, συνεπής, ευγενική, καλόβουλη. Ελπίζω αν έγραφε η Στεφανία να έλεγε παρόμοια λόγια και για εμένα αλλά δε θα μάθουμε ποτέ… Επανέρχομαι.
Φεύγουμε με τις πιο θετικές εντυπώσεις. Μπορεί οι Ούγγροι να μην ξέρουν καλά αγγλικά όμως υπήρχε η απαραίτητη συνεννόηση για όσα χρειαζόμασταν. Οι οδηγοί σταματούσαν στις διαβάσεις για να περάσουν οι πεζοί (πρωτάκουστο για Έλληνες), οι ταξιτζήδες είχαν δικό τους θεό (αυτό μας θύμισε Ελλάδα), τα 24ωρα μίνι μάρκετ τους ήταν σαν τα ελληνικά και λίγο πιο ακριβά, δεν είδαμε πουθενά κρεοπωλείο (μάλλον δεν ψάξαμε καλά), αργήσαμε να δούμε πως οι κάδοι είναι μέσα στις αυλές των σπιτιών, δεν καταλάβαμε γιατί έχει δύο «στρώσεις» παράθυρα στα σπίτια (ίσως για το κρύο;). Όσον αφορά στην αρένα, το media center είχε θέα τον Δούναβη και αν δεν είχε ομίχλη δουλεύαμε με φοβερό τοπίο μπροστά μας. Ο καφές από το μηχάνημα δεν πινόταν, ποτέ δεν καταλάβαμε γιατί όλα τα νερά έπρεπε να είναι στο ψυγείο και σε θερμοκρασία δωματίου δεν υπήρχε κάτι, πάντα κάπως χάναμε το κλειδί για το ντουλαπάκι μας, μέρα παρά μέρα η Στεφανία ξεχνούσε το φωτογραφικό γιλέκο της στο σπίτι (ας όψεται που μας είχαν μάθει και μας έκαναν χάρες όταν το ξεχνούσαμε). Όλοι οι φωτογράφοι έμαθαν τη Στεφανία, όλοι οι δημοσιογράφοι εμένα. Κάναμε φίλους.
Περάσαμε 15 πολύ ωραίες μέρες, με ταϊλανδέζικο από τα μαγαζί κάτω από το σπίτι (όταν δεν μαγείρευε η Στεφανία πάντα) και κρέπες για πρωινό, από 3-4 καφέδες την ημέρα (κι ας ήταν νεροζούμι, συνέχιζε να είναι καφές). Τώρα που όλο αυτό τελείωσε, η σκέψη μας επιστρέφει στην πρώτη μέρα που ήρθαμε εδώ και σκεφτόμασταν «θα είμαστε δύο εβδομάδες εδώ» σα να είναι πολύ. Τελικά, ήταν αρκετό για να δημιουργηθεί μια φιλία όμως λίγο για να χορτάσουμε αυτή την εμπειρία.
Στο τελευταίο εντιτόριαλ για την αποστολή, δεν δικάσαμε κανέναν γιατί δεν είχαμε κάτι να πούμε πια. Όσο γκρινιάξαμε, γκρινιάξαμε. Η γεύση που μας μένει είναι γλυκιά και ελπίζουμε σε παρόμοιες ευκαιρίες. Τώρα, αν γκρινιάξαμε και λίγο παραπάνω, άνθρωποι είμαστε.
Ελπίζουμε να σας μεταφέραμε έστω και λίγο την εμπειρία μας, τις σκέψεις και τις εντυπώσεις μας. Δεν βρίσκω την κατάλληλη κατακλείδα γι’ αυτό το κείμενο γι’ αυτό θα πω και του χρόνου…
