40 χρόνια ελληνικό γυναικείο βάδην, πως έγινε η αρχή της μετέπειτα παγκόσμιας υπερδύναμης

Το γυναικείο βάδην στην Ελλάδα συμπλήρωσε 40 χρόνια ύπαρξης. Ένα αγώνισμα που έχει γεμίσει τον ελληνικό αθλητισμό με διακρίσεις, με πιο πρόσφατο το παγκόσμιο μετάλλιο της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη στη Βουδαπέστη το περασμένο καλοκαίρι. Για να φτάσουμε όμως να θεωρούμαστε παγκόσμια υπερδύναμη στο γυναικείο βάδην, πέρασαν 40 χρόνια. Από τα πρώτα βήματα στις αρχές του 1980, όταν οι… πιονέροι του στίβου έβαλαν το πρώτο λιθαράκι.

Ποιος καταλληλότερος από τον σπουδαίο Άρη Καραγιώργο, για να μας υπενθυμίσει μια μοναχική πορεία που ξεκίνησε με τον ίδιο πρωτεργάτη πριν από 40 χρόνια, για να φτάσουμε το 2023 να θεωρούμαστε παγκόσμια υπερδύναμη στο γυναικείο βάδην…
Ακολουθεί το κείμενο το Άρη Καραγιώργου:

«Το Νοέμβριο του 1983 η αρχή του βάδην για τις Ελληνίδες

Στο αθλητικό μας ξεκίνημα με τον Χρήστο, τα περισσότερα αγωνίσματα στίβου ήταν κοινά για άνδρες και γυναίκες. Όχι όμως όλα, και χωρίς ευθύνη του ΣΕΓΑΣ, αφού η παγκόσμια ομοσπονδία στίβου δεν τα είχε ενταγμένα στο αγωνιστικό πρόγραμμα. Ανάμεσα τους και το βάδην. Νιώθαμε έλλειμα, γιατί εκτός του ότι το είχαμε βρει το υποβαθμισμένο και υποτιμημένο, στερούμασταν τη χαρά να έχουμε συναθλήτριες στο αγώνισμά μας, αυτή που είχαν οι αθλητές στην πλειοψηφία των δικών τους. Βέβαια, η ανισότητα ανδρών-γυναικών, δεν ίσχυε μόνο στον αθλητισμό, αλλά στην ευρύτερη κοινωνία.
Θυμάμαι ανάμεσα στα άλλα, τη μάνα να αμείβεται με 30 δραχμές μεροκάματο, ενώ ο άνδρας με 50. Τη διαφορά δεν την έκανε η απόδοση, αλλά η ισχύουσα προκατάληψη.
Τα ίσα δικαιώματα, οι ίσες ευκαιρίες παρέμεναν ζητούμενο. Απ’ την άλλη, αργά αλλά σταθερά οι γυναίκες κατακτούσαν πόντους προς την ισοτιμία.
Όταν αργότερα μάλιστα άρχισα να εισέρχομαι αναγνωστικά στη μαγεία και το όφελος του βιβλίου, αισθάνθηκα ‘σημαδιακό»’ πως τη χρονιά που γεννήθηκα, έγινε νόμος να ψηφίζουν οι γυναίκες και το 1953 (έτος γέννησης του Χρήστου), είχαμε την πρώτη Ελληνίδα βουλευτή, την Ελένη Σκούρα.
Κάτι ακουγόταν για το βάδην, δεν φαινόταν όμως φως.
Αυτό αχνοφάνηκε στην αρχή της δεκαετίας 1980, όπου σε κάποια μίτινγκ του εξωτερικού που συμμετείχα, έβλεπα σποραδικά παρουσίες βαδιστριών. Απουσίαζαν τότε απ’ τις γυναίκες μαζί με το βάδην, τα φυσικά εμπόδια, η σφύρα, το τριπλούν, το επί κοντώ, ενώ ο μαραθώνιος είχε προγραμματισθεί για τους Ολυμπιακούς αγώνες του 1984 στο Λος Άντζελες.
Όλα έδειχναν πως σταδιακά και σύντομα θα καταργούταν το άβατο σε όσα αγωνίσματα ήταν αποκλειστικό προνόμιο ανδρών.
Ο πρόεδρος της παγκοσμίου επιτροπής βάδην, Πάλε Λάρσεν, μας παρότρυνε σε κάθε συνάντηση, τον Χρήστο και εμένα, αλλά και με έγγραφα που μας έστελνε, να καλλιεργήσουμε και εδώ το αγώνισμα στις γυναίκες. Άλλο που δεν ήθελα και εφόσον βεβαιώθηκα ότι το βάδην θ’ αποκτήσει μελλοντικά, Ολυμπιακές προδιαγραφές, έστω κι αν δεν γνώριζα πότε ακριβώς, πήρα πρωτοβουλίες. Ήμουν αγωνιζόμενος πρωταθλητής ακόμη και συγχρόνως προπονούσα από 8ετίας, αρκετούς νεαρούς βαδιστές, όταν τον Νοέμβριο 1983 έπεισα τρία κορίτσια, τις αδελφές Μιμίκα, Μαρία Πανουτσοπούλου και την Μαριλένα Σαμολαδά, να ξεκινήσουν . Ήταν η μαγιά. Αρχές του 1984 πετύχαμε να διεξαχθούν οι πρώτες ημερίδες (στην κεντρική φωτογραφία, Αθήνα το 1984 – Μιμίκα και Μαρία Πανουτσοπούλου, Μαριλένα Σαμολαδά). Τα κορίτσια πλήθαιναν. Τα μέσα ενημέρωσης πρόβαλλαν τις προσπάθειές μας. Μπήκαν στο χορό νέες βαδίστριες και σε άλλες πόλεις.
Με αυτά τα δεδομένα εισηγήθηκα εγγράφως στον ΣΕΓΑΣ να εντάξει το βάδην στα πανελλήνια πρωταθλήματα. Το αίτημά μου έγινε δεκτό και το 1985 οι γυναίκες βάδισαν για πρώτη φορά σε εθνικό πρωτάθλημα. Πολύ γρήγορα τη σκυτάλη πήρε η Πόπη Γαβαλάκη και για αρκετά χρόνια βελτίωνε τις εθνικές επιδόσεις. Η Πόπη όπως και τα κορίτσια που προανέφερα, γράφτηκαν στον σύλλογο που ανήκα κι εγώ, στον Παναθηναϊκό. Το 1988 μπήκε στο πρόγραμμα των βαλκανικών αγώνων με νικήτρια την Γαβαλάκη. Το 1990 προστέθηκε στους ευρωπαϊκούς, ώσπου το 1992 στη Βαρκελόνη, έγινε Ολυμπιακό αγώνισμα.
Όλα τα άλλα ακολούθησαν…