Ο Κάρλο Βιτόρι συνέδεσε το όνομά του με τη χρυσή εποχή του ιταλικού στίβου και ήταν ο άνθρωπος που ανέδειξε των Πιέτρο Μενέα ως τον κορυφαίο λευκό σπρίντερ όλων των εποχών και χάρισε στην Ιταλία 46 μετάλλια! Νούμερο μυθικό.
του Στέφανου Σουλιώτη
[email protected]
Με το θάνατο του Κάρλο Βιτόρι έκλεισε ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία του ιταλικού στίβου. Η Ιταλία αποχαιρέτησε το περασμένο Σάββατο τον σπουδαίο προπονητή, τον «μαέστρο» των μεγάλων επιτυχιών όπως τον αποκάλεσαν τα μέσα της χώρας του, ο οποίος έφυγε από τη ζωή στις 24 Δεκεμβρίου σε ηλικία 84 ετών.
Γεννήθηκε στις 10 Μαρτίου 1931 και συνδύασε το όνομά του με μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της πατρίδας του. Όχι τόσο ως αθλητής (αγωνίστηκε στους Ολυμπιακούς του Ελσίνκι 1952) αλλά ως προπονητής. Άλλωστε ο τρόπος που προσέγγιζε και ενέπνεε τους αθλητές ήταν μοναδικός. Υπό τις οδηγίες του Βιτόρι ο Μενέα πέρασε στο πάνθεον του κλασικού αθλητισμού. Η Ιταλία της δεκαετίας του ΄70 και του ΄80 δεν έχει να θυμάται μόνο το «βέλος του νότου». Ο Μαρτσέλο Φιασκονάρο με χρόνο 1:43.70 σημείωσε παγκόσμιο ρεκόρ στα 800μ. το 1973 που μπορεί να καταρρίφθηκε τρία χρόνια αργότερα αλλά μέχρι σήμερα αποτελεί εθνικό ρεκόρ. Από τα χέρια του Βιτόρι πέρασε επίσης ο Ντονάτο Σάμπιο, ο οποίος αναδείχθηκε πρωταθλητής Ευρώπης στον κλειστό το 1984 στα 800μ. και ο Πιερ Φραντσέσκο Παβόνι, ασημένιος παγκόσμιος πρωταθλητής το 1983 στα 4Χ100μ. Ο Μενέα όμως ήταν το πουλέν του, το καύχημά του. Το παγκόσμιο ρεκόρ που πέτυχε στα 200μ. κράτησε 17 χρόνια.
Ήταν 12 Σεπτεμβρίου 1979 όταν ο Μενέα σημείωνε επίδοση 19.72 στον τελικό της παγκόσμιας πανεπιστημιάδας που πραγματοποιήθηκε στο υψόμετρο του Μεξικό. Ένα ρεκόρ που άντεξε 17 χρόνια, με τον Καρλ Λιούις να αδυνατεί να το καταρρίψει. Τελικά τα κατάφερε ο σπουδαίος ο Μάικλ Τζόνσον το 1996 με χρόνο 19.66.
Ο Βιτόρι γνώριζε πώς να παίρνει το 100% από τον αθλητή του και αυτό αποτυπώθηκε και στις άλλες επιτυχίες του Μενέα. Ο Ιταλός σπρίντερ κατέκτησε ένα χρυσό (200μ.) και ένα χάλκινο μετάλλιο (4Χ400μ.) στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας το 1980 και ένα χάλκινο (200μ.) στους Ολυμπιακούς του Μονάχου (1972). Παράλληλα αναδείχθηκε δύο φορές πρωταθλητής Ευρώπης στα 200μ. (1974 Ρώμη και 1978 Πράγα) και μία στα 100μ. (1978 Πράγα). Η Ευρώπη είχε βρει στο πρόσωπο του Μενέα τον διάδοχο του Σοβιετικού Βαλερί Μπορζόφ, ενώ μέχρι σήμερα ο Ιταλός θεωρείται ο κορυφαίος λευκός σπρίντερ όλων των εποχών. Ο Βιτόρι υπήρξε υπεύθυνος του σχεδιασμού της ιταλικής ομοσπονδίας από το 1969 έως το 1986 και πολύ καλός φίλος του Μπρούνο Ζάουλι, ενώ λόγω των πολύτιμων γνώσεών του ήταν ο προπονητής που εμπιστεύθηκε ο Ρομπέρτο Μπάτζιο μετά την ρήξη χιαστών που υπέστη το 1985 και στην ουσία εκείνος που τον έκανε να ξαναπαίξει ποδόσφαιρο.
Ο Βιτόρι για τον Μενέα
«Είχε σε υπερβολικό βαθμό την αίσθηση της ευθύνης. Πιστεύω πως αυτό στην πραγματικότητα ήταν μια αδυναμία που τον οδήγησε να κάνει περισσότερα πράγματα».
«Τίποτα δεν ήταν ποτέ αρκετό για εκείνον. Βρισκόταν πάντα στην αναζήτηση μιας φανταστικής τελειότητας και έπαιρνε ώθηση από την απόλυτη αφοσίωση στο καθήκον».
«Ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε πρόκληση και το σημαντικό είναι πως κανείς δεν του ζήτησε να αλλάξει τον τρόπο ζωής του».
«Ήταν ανθρώπινη μηχανή με την πραγματική έννοια της λέξης. Είχε το δικό του χαρακτήρα, τη δική του ιδιοσυγκρασία και ψυχή».
«Είχε σχεδόν διχασμένη προσωπικότητα. Ήταν καχύποπτος αλλά πολύ υπεύθυνος. Ήταν φοβισμένος αλλά και αδίστακτος».
