Όταν τα μεσάνυχτα της Δευτέρα το αεροπλάνο που μετέφερε την αποστολή της Eθνικής ανδρών από την Βιέννη στην Αθήνα προσγειωνόταν στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» στα πρόσωπα όλων (παικτών, προπονητών, συνοδών) ήταν ζωγραφισμένη μία περίεργη αμηχανία.
του Δημήτρη Τυχάλα
[email protected]
Από τη μια το μυαλό ταξίδευε στις διακοπές που αρχίζουν από σήμερα, μετά από ένα δύσκολο τρίμηνο κι από την άλλη παρέμενε κολλημένο στη χαμένη ευκαιρία της παρουσίας μας στο φάιναλ 4 του ευρωπαϊκού λιγκ (κι ενώ νωρίτερα είχε χαθεί η ευκαιρία της πρόκρισης στο φάιναλ 4 του World League).
Σε κάποιους, αν όχι σε όλους, την ώρα που ο αρχηγός Μένιος Κοκκινάκης έδινε το σύνθημα για την τελευταία αναμνηστική φωτογραφία, πέρασαν μέσα ελάχιστα δευτερόλεπτα όλες οι εικόνες αυτού του καλοκαιριού.
Εικόνες χαράς, λύπης, έντασης, αλλά κυρίως παραστάσεις οι οποίες στο άμεσο μέλλον όλοι ελπίζουμε θα αποτελέσουν τη βάση για την ολοκληρωτική επιστροφή μας στο διεθνές προσκήνιο.
Κρίνοντας αποκλειστικά και μόνο εκ του αποτελέσματος, το γεγονός ότι η Εθνική απέτυχε να προκριθεί στο φάιναλ 4 του World αλλά και του ευρωπαϊκου λιγκ, παίρνοντας δύο δεύτερες θέσεις, είναι αποτυχία.
Ναι, το έχουμε πει πάρα πολλές φορές ότι με τα «αν» προκοπή δεν είδε κανείς, ωστόσο υπάρχουν και κάποιες σημαντικές παράμετροι που βοήθησαν ώστε να υπάρχει αυτό το αποτέλεσμα.
Ξεκινώντας από το World League, ο τελικός απολογισμός των τεσσάρων νικών και δύο ηττών, στην πρώτη μετά από δέκα χρόνια απουσίας μόνο απογοητευτικός δεν ήταν, αλλά οι δύο ήττες από την Κίνα δεν μπορούν να αμφισβητήσουν το δίκαιον της πρόκρισης της ασιατικής ομάδας.
Κι όμως παίζοντας στο πρώτο τουρνουά χωρίς τον Τζούριτς, οι υπόλοιποι παίκτες του Δρίκου έφτασαν μια ανάσα από το όνειρο.
Κάτι που συνέβη και στο ευρωπαϊκό λιγκ, όπου αγωνιζόμενοι και πάλι χωρίς τον φυσικό ηγέτη αυτής της ομάδας έφτασαν να έχουν 7 νίκες σε ισάριθμα ματς, αλλά κλάταραν στην τελική ευθεία γνωρίζοντας 3 σερί ήττες οι οποίες σε συνδυασμό με τα όσα έγιναν στον άλλο όμιλο (δύο ήττες της διοργανώτριας του φάιναλ 4 Πολωνίας από τα Σκόπια) μας άφησαν εκτός τελικής φάσης.
Τα κέρδη
Πίσω όμως από το αποτέλεσμα, υπάρχουν τεράστια κέρδη τα οποία επαναλαμβάνουμε αν κεφαλαιοποιηθούν τα επόμενα χρόνια θα είναι πολύ καλύτερα.
Η επιστροφή στο World League είναι μια τεράστια υπόθεση για το ελληνικό βόλεϊ από μόνη της, όμως μέσα σ’ αυτό το τρίμηνο το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα μεγάλωσε, ωρίμασε κι όλα αυτά μέσα σε συνθήκες τρομερά δύσκολες (όχι μόνο για το ελληνικό βόλεϊ αλλά για την ελληνική κοινωνία γενικότερα).
Πέρσι τέτοιο καιρό όλοι μιλούσαμε για την ομάδα του Τζούριτς, η οποία μαζί με τους δύο απίθανους κοντούς (Κοκκινάκη, Πρωτοψάλτη) έφτασε μέχρι τον τελικό του ευρωπαϊκού λιγκ.
Φέτος η Εθνική κέρδισε 100% τον Ραφαήλ Κουμεντάκη, ο οποίος έμοιαζε με χαμένο στοίχημα, αλλά ο Θρακιώτης έχοντας πάρει πρωταγωνιστικό ρόλο στην Ραβέννα, αποτελεί πλέον σημείο αναφοράς και στην γαλανόλευκη.
Κουμεντάκης, Πρωτοψάλτης, Κοκκινάκης και Δαλακούρας είναι μόλις 22 χρονών, ο Φράγκος είναι 26 όπως και ο Τζούριτς, ο Φιλίποφ είναι ο 25 κι ο Τζιουμάκας 20.
Το πόσα χρόνια έχουν μπροστά τους για να παίξουν σε υψηλό επίπεδο γίνεται εύκολα αντιληπτό, ωστόσο αν φέτος οι δύο δεύτερες θέσεις δεν πόνεσαν δεν ισχύει το ίδιο για του χρόνου.
Τον ερχόμενο Μάιο υπάρχει ο πρώτος γύρος των προκριματικών του παγκοσμίου πρωταθλήματος του 2018 (τελευταία μας παρουσία το 2006 στην Ιαπωνία) και τον Σεπτέμβριο τα προκριματικά του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος 2017 (τελευταία μας παρουσία το 2009 στην Σμύρνη). Κι εκεί η Εθνική επιβάλλεται με τον έναν (απευθείας πρόκριση) ή τον άλλο (μπαράζ) τρόπο να πάρει τα εισιτήρια για αυτές τις διοργανώσεις.
Σίγουρα υπάρχουν ατέλειες και ανορθογραφίες οι οποίες πρέπει (επιβάλλεται) να διορθωθούν, όμως όπως είπαμε και πιο πριν αυτή η ομάδα κάθε χρόνο δείχνει ότι μεγαλώνει, ωριμάζει και χρειάζεται ένα κλικ για να κάνει την υπέρβαση.
