Πριν από λίγες ημέρες, ανακοινώθηκαν από την ευρωπαϊκή ομοσπονδία, τα όρια κι οι προϋποθέσεις, για την συμμετοχή αθλητών στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα των μικρότερων ηλικιακών κατηγοριών.
του Δημήτρη Δαμασκηνού
Καθηγητής φυσικής Αγωγής – προπονητής στίβου
Είναι πολλά τα χρόνια πια, που η τακτική της ελληνικής ομοσπονδίας στίβου, μεταβάλλει αυτά τα όρια σε πιο δύσκολα, τακτική η οποία έχει παγιωθεί.
Τα όρια μάλιστα, φαίνεται ότι αλλάζουν τις περισσότερες φορές κατά το δοκούν, καθώς δεν εξηγείται πάντα από κάποιον κανόνα, και στις σπάνιες περιπτώσεις όπου τα όρια παραμένουν ίδια μεταξύ ΣΕΓΑΣ και ευρωπαϊκής ή παγκόσμιας ομοσπονδίας, γίνονται σε αγωνίσματα όπου μάλλον δεν υπάρχει αθλητής /τρια να το διεκδικήσει.
Γενικά η εξήγηση που θα μπορούσε να δοθεί, είναι ότι από θέμα φιλοσοφίας, η επιθυμία των υπευθύνων της ομοσπονδίας διοικητικών και τεχνικών, είναι η παρουσίαση ολιγομελών ομάδων, οι οποίες όμως θα παρουσιάζουν καλά αποτελέσματα. Είναι πραγματικά μία θεωρία, η οποία υποστηρίζει ότι εάν έχω υψηλά όρια, τα οποία ένας αθλητής καταφέρει να πετύχει σε έναν από τους πολλούς αγώνες που θα πραγματοποιήσει, πιθανώς και με ευνοϊκές συνθήκες (ώρα, συναγωνισμός, αέρας, κλπ), συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες να το επαναλάβει σε έναν προκριματικό, ο οποίος δεν θα έχει τις αντίστοιχα καλύτερες συνθήκες, οπότε και προκρινόμενος τουλάχιστον σε έναν τελικό ή στον επόμενο γύρο για δρομικό αγώνισμα, θα έχει επιτύχει τον βασικό στόχο της ομοσπονδίας.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφερθούμε στην αντιφατική συμπεριφορά της ομοσπονδίας, η οποία από την μία μεριά αλλάζει το αγωνιστικό πρόγραμμα στις ηλικιακές κατηγορίες, ακριβώς πριν τις κατηγορίες που έχουν διεθνείς αγώνες, διαφοροποιόντας ακόμη και την μορφή των αγωνισμάτων (τριπλούν με τετραπλούν, 300 μ εμπόδια με 200 μ εμπόδια , έλλειψη μεσαίων αποστάσεων, κλπ), με σκοπό την καθοδήγηση προς μία ευνοϊκότερη προπόνηση για την συγκεκριμένη ηλικία, χωρίς υψηλές επιβαρύνσεις κι από την άλλη σε σύντομο χρονικό διάστημα ζητάει υψηλές επιδόσεις, για την συμμετοχή σε διεθνείς αγώνες.
Ένα δεύτερο στοιχείο εξήγησης αυτής της θέσης,
θα ήταν το οικονομικό μέγεθος των πολυπληθών αποστολών και κατά πόσο θα
μπορούσε η ομοσπονδία να ανταποκριθεί σε αυτά τα έξοδα.
Το γιατί η συμμετοχή σε διεθνείς
αγώνες, πρέπει να γίνεται πάντα δυσκολότερη και η διαδικασία αντί για κατάκτηση
να φαντάζει τιμωρία, είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει. Αυτή η νοοτροπία είναι
σίγουρα αντι-αναπτυξιακή και φτάνει στα
όρια του αντιπαιδαγωγικού.
Μετά από τόσα χρόνια, όπου γνωρίζουμε τα αποτελέσματα αυτής της θεώρησης, νομίζω ότι έχει έρθει η ώρα για αλλαγή σελίδας, ή μάλλον για αλλαγή φιλοσοφίας. Η κίνηση της Αναγέννησης του κλασικού αθλητισμού έχει ως προτεραιότητα και στόχο την αλλαγή της φιλοσοφίας στα όρια συμμετοχής σε διεθνείς αγώνες, βασική θέση στον δωδεκάλογο της κίνησης, όπως και η συμμετοχή των εθνικών ομάδων στους Βαλκανικούς αγώνες με πλήρη σύνθεση. Διατηρώντας τα όρια πρόκρισης ίδια με αυτά τα οποία προτείνει η ευρωπαϊκή ή η παγκόσμια ομοσπονδία :
- Έχουμε σίγουρα μεγαλύτερο αριθμό αθλητών, οι οποίοι θα συμμετέχουν στις διεθνείς διοργανώσεις.
- Από αυτόν τον μεγαλύτερο αριθμό συμμετεχόντων, έχουμε βάσιμες ελπίδες, μεγαλύτερος αριθμός από συτούς, αλλά κι από όσους διαπιστώνουν ότι τα όρια είναι βατά, να συνεχίσουν και στις μεγαλύτερες ηλικιακές κατηγορίες τον αθλητισμό με εξίσου υψηλούς στόχους. Ειδικά στην χώρα μας που ο σκόπελος της τρίτης λυκείου, φαντάζει ανυπέρβλητος, ίσως με αυτόν τον τρόπο κάτι να αλλάξει.
- Δίνουμε την δυνατότητα και στα πιο αδύνατα όσον αφορά το επίπεδο, αγωνίσματα, ευκαιρίες να αναπτυχθούν. Εξάλλου τους αθλητές όλων των αγωνισμάτων θα τους χρειαστούμε στο μέλλον, σε συμμετοχές με την Εθνική ομάδα.
- Η προπονητική επιβάρυνση θα γίνεται σταδιακά, χωρίς το όριο να γίνεται αυτοσκοπός, και η προπονητική διαδικασία θα έχει μακροπρόθεμους στόχους, ως οφείλει να γίνεται από τον κάθε προπονητή.
- Η χαρά της επίτευξης ενός στόχου, της διάκρισης και συμμετοχής με το εθνόσημο, περισσότερων αθλητών ,θα λειτουργήσει εποικοδομητικά, ως κίνητρο, τόσο ατομικά όσο και συνολικά στο άθλημά μας.
Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν στο σύνολό τους οι χώρες, διατηρούν τα όρια της ευρωπαϊκής ή της παγκόσμιας ομοσπονδίας. Όσον αφορά το οικονομικό μέγεθος, νομίζω ότι για την υποστήριξη των πολυπληθέστερων αποστολών με τις Εθνικές ομάδες περίπου 2%-4% του προϋπολογισμού της ομοσπονδίας, θα ήταν αρκετό για να καλυφθούν τα έξοδα, ποσό ιδιαιτέρως μικρό, εάν όμως αλλάξουν οι προτεραιότητες της διοίκησης.
Ταυτόχρονα, στόχος της ομοσπονδίας οφείλει να είναι η καλύτερη δυνατή προετοιμασία όλων αυτών των νεαρών αθλητών, οι οποίοι καλούνται να ανταποκριθούν σε υψηλές απαιτήσεις, λαμβάνοντας μέρος από ένα πανελλήνιο πρωτάθλημα, κατευθείαν σε ένα Ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο.
Η σωστή αγωνιστική προετοιμασία, πρέπει να περιλαμβάνει μία σειρά διαβαθμισμένων αγώνων, προετοιμασίας για να μπορούν να σταθούν με αξιώσεις στον κύριο αγώνα στόχο, με συμμετοχή τους στα Ελληνικά grand Prix, ή στους ημερήσιους διεθνείς αγώνες, όπου αυτό είναι δυνατό, σε τριεθνείς –τετραεθνείς διεθνείς συναντήσεις, στα βαλκανικά ή μεσογειακά πρωταθλήματα κι ακολούθως στο ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο πρωτάθλημα της κατηγορίας τους. Με πλήρη αξιοκρατία, κι έχοντας θεσπίσει ως κριτήρια:
- 1ο την απόλυτη επίδοση
- 2ο ένα ελληνικό ranking
- 3ο την θέση στον αγώνα κριτήριο (πανελλήνιο πρωτάθλημα)
Μπορούμε να έχουμε πλήρη διαφάνεια κι αξιοπιστία στην νέα φιλοσοφία, η οποία μέσα από την σωστή προετοιμασία και τις ευκαιρίες συμμετοχής, θα αποδώσει καλύτερα αποτελέσματα, όχι μόνο βραχυπρόθεσμα αλλά και μακροπρόθεσμα. Όσοι προπονητές είχαμε, ή παρολίγον να είχαμε, έχουμε ή ευελπιστούμε ότι θα έχουμε αθλητές σε αυτό το επίπεδο, οφείλουμε να αφουγκραστούμε την φωνή των αθλητών και να υποστηρίξουμε και να προστατέψουμε την δουλειά των αθλητών μας δηλαδή των παιδιών μας και την δική μας δουλειά και υιοθετώντας την νέα φιλοσοφία να οδηγήσουμε τον στίβο σε μία νέα άνθηση.
