Αύριο ξεκινάει το 17ο παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου στο Κατάρ και βρίσκομαι ήδη εδώ μαζί με την ομάδα του Sportsfeed, στο πλευρό της Εθνικής ομάδας στίβου.
Ντόχα – Παναγιώτης Βότσης
[email protected]
Ο ενθουσιασμός είναι διπλός καθώς ήρθα εδώ ως δημοσιογράφος
αλλά έχω υπάρξει και αθλητής για αρκετά χρόνια. Με τον παλιό μου ρόλο, ο οποίος έκλεισε τον κύκλο του τον
Ιούλιο του 2018, δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα πήγαινα ποτέ στο
παγκόσμιο πρωτάθλημα. Στα 10 μου είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω μία ημέρα
προκριματικών του στίβου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, η οποία
ήταν αρκετή. Είχα κολλήσει ήδη το «μικρόβιο» και τα επόμενα 13-14 χρόνια ο
στίβος ήταν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, παράλληλα με το σχολείο και στη
συνέχεια με σπουδές, ταξίδια, εράσμους, δουλειά. Τα συνδύαζα πάντα σε ένα
καθεστώς που μου άρεσε να ονομάζω «ερασιτεχνικός πρωταθλητισμός», ένα οξύμωρο
σχήμα που καλώς ή κακώς επιλέγουν πολλοί και πολλές οι οποίοι δεν έχουν την
άνεση (ή και το ταλέντο) να τα θυσιάσουν όλα για αυτό. Στην Ντόχα θα βρίσκονται
όμως όλοι αυτοί που είχαν και το ταλέντο, και το ψυχικό σθένος και -επιτρέψτε
μου- την τύχη να βρεθούν ανάμεσα στους καλύτερους του κόσμου. Η σκέψη ότι θα δω
από κοντά τον αγώνα των παγκόσμιων σταρ του κλασικού αθλητισμού, για τα επιτεύγματα
των οποίων έχω διαβάσει και στην συνέχεια έχω γράψει πολλές, πολλές φορές, με
γεμίζει με ανυπομονησία (ειδικά τον Κρίστιαν Τέιλορ και τον Γουιλ Κλέι που
πηδάνε 3.5μ. περισσότερο από εμένα).
Ως δημοσιογράφος, ικανοποιώ πλέον αυτό το λεγόμενο
«μικρόβιο» μέσα από ένα διαφορετικό ρόλο, εκτός αγωνιστικού χώρου, αλλά και
πάλι εντός του σταδίου, πάντα εντός του σταδίου. Καλούμαι να κάνω ένα
διαφορετικό αγώνα δρόμου, προκειμένου να μεταδώσω σε όλους εσάς την ατμόσφαιρα,
τις πρώτες δηλώσεις, τις ειδήσεις από τη μεγάλη γιορτή του αθλητισμού και
βέβαια να ασκήσω κριτική, εκεί που είναι απαραίτητο. Λίγες ώρες πριν αρχίσει ο
πρώτος προκριματικός έχω άγχος και ανυπομονησία για τη δική μου αποστολή αλλά
και αγωνία για τα μέλη της ελληνικής ομάδας, των οποίων τη φετινή πορεία
παρακολούθησα στενά και των οποίων η προσπάθεια θέλω να δω να ανταμείβεται.
Η Ντόχα θα είναι επίσης ένα μεγάλο «σχολείο», από την απλή
παρατήρηση και μόνο: για το πως λειτουργεί και σε ποιες γραμμές κινείται το
άθλημα και η διοικούσα αρχή του σε παγκόσμιο επίπεδο, για το πως λειτουργούν ή
θα έπρεπε να λειτουργούν οι εθνικές ομοσπονδίες και οι ίδιοι οι αθλητές. Έχω
περιέργεια να δω επίσης τις καινοτομίες που έχουν σχεδιαστεί ως προς την
αγωνιστική μορφή και την προβολή του στίβου, οι οποίες εντάσσονται σε μία
προσπάθεια εκσυγχρονισμού του αθλήματος από την IAAF, ώστε να ανταποκρίνεται στις
υπάρχουσες ανάγκες του κοινού και να είναι σε θέση να διεκδικήσει στο μέλλον
μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας, ανταγωνιζόμενο άλλα κυρίαρχα αθλήματα. Ο χρόνος
-και όχι οι συντηρητικές δυνάμεις εντός του αθλήματος- είναι ο μόνος που μπορεί
να δείξει ποιες από τις αλλαγές είναι ορθές και πρέπει να μείνουν και ποιες θα
μείνουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Η συνέχεια από το στάδιο Καλίφα.
