Ξεκινώντας την κουβέντα μας με τον προπονητή του Ανδρέα Βαζαίου, περιμέναμε ένα κλίμα λίγο-πολύ πανηγυρικό. Όμως στη σκέψη του Αλέξανδρου Νικολόπουλου κυριαρχεί η αγωνία για το μέλλον των δικών του αθλητών, αλλά και γενικά της ελληνικής κολύμβησης.
του Γιάννη Δημητρόγλου
απεσταλμένος ΠΣΑΤ
Κι αυτό έγινε αντιληπτό από την πρώτη κιόλας απάντησή του, στην κάπως… κλισέ ερώτηση αν αισθάνεται δικαιωμένος: «Θα μπορούσαμε να το πούμε δικαίωση. Υπάρχει μία προσπάθεια που κάνουμε όλοι οι προπονητές με τους αθλητές όλα αυτά τα χρόνια και φτάνουμε σε ένα αποτέλεσμα, δυστυχώς χωρίς τη βοήθεια αυτών που θα έπρεπε να βοηθήσουν. Αν υπήρχε και αυτό το κομμάτι, τα πάντα θα ήταν λίγο πιο εύκολα και πιστεύω πως θα ήμασταν και λίγο πιο πάνω», επισημαίνει αρχικά και ο… χείμαρρος μόλις έχει ξεκινήσει. «Στην ελληνική πραγματικότητα η εξέλιξη των ταλαντούχων αθλητών είναι δύσκολη υπόθεση, γιατί γίνεται καθυστερημένα. Πάντα βρίσκεις μπροστά σου εμπόδια, τα οποία σε άλλες χώρες δεν υπάρχουν. Εκεί τα προβλήματα είναι λυμένα, κυρίως με τη βοήθεια των ομοσπονδιών και μετά με τη βοήθεια του κράτους. Για να αναφέρω ένα παράδειγμα, είμαστε μία από τις χώρες όπου δεν συνδυάζεται ο αθλητισμός με το πανεπιστήμιο. Δεν είναι ένα εξαιρετικά σοβαρό πρόβλημα, για κάποιον που θέλει να γίνει πρωταθλητής;».
Τον ρωτάμε αν φοβήθηκε κάποια στιγμή ότι τα δύο τόσο ταλαντούχα παιδιά που δουλεύουν μαζί του, ο Ανδρέας Βαζαίος και ο Παναγιώτης Σαμιλίδης, θα χαθούν ή τέλος πάντων δεν θα έχουν την εξέλιξη που όλοι περίμεναν. «Θα φοβόμουν αν δεν ήμουν στην Αργυρούπολη. Αν δεν υπήρχε αυτό που έχουμε χτίσει εδώ και έντεκα χρόνια με τον Βαγγέλη Κοζομπόλη και τον Δημήτρη Αθυμαρίτη», μας απαντάει. «Με τον Ανδρέα και τον Παναγιώτη συνεργαζόμαστε δέκα χρόνια, ουσιαστικά είμαστε οικογένεια. Και τα δύο παιδιά ήταν πολύ ταλαντούχα, απλά έπρεπε να βρεθεί ο τρόπος να εξελιχθούν όσο το δυνατόν πιο ομαλά, ώστε να έχουν διάρκεια και να φέρνουν επιδόσεις και διακρίσεις».
Η παραπάνω αποστροφή, όμως, δεν σημαίνει ότι οι συνθήκες δουλειάς στον ΑΝΟ Αργυρούπολης είναι ιδανικές: «Δεν είναι και τόσο εύκολα τα πράγματα. Αυτή τη στιγμή οι τρεις αθλητές μας που βρίσκονται εδώ (Βαζαίος, Σαμιλίδης, Δημητρίου) κολυμπάνε στην ίδια διαδρομή με άλλα επτά άτομα. Έχουμε ένα χώρο, αλλά έχουμε και μία πολύ μεγάλη αγωνιστική ομάδα και πρέπει να βολευτούν όλοι, οπότε ουσιαστικά δουλεύουμε κάπως εις βάρος των καλών αθλητών».
Όσον αφορά τους στόχους των αθλητών του για τους Ολυμπιακούς του Ρίο, ο Νικολόπουλος επιφυλάσσει… απότομη προσγείωση: «Ξεκουραστήκαμε λίγο για το ευρωπαϊκό, αλλά έχουμε αφήσει ένα 10-15% πιο πίσω για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι άλλες χώρες δεν το κάνουν αυτό, όμως για εμάς το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα είμαι σημαντικό. Έχω πει εδώ και χρόνια ότι πρέπει να χτίσουμε από τους έφηβους και τις νεάνιδες, ώστε να μπορέσουν να αποδώσουν κάποια στιγμή στους άνδρες και να γίνουμε μία μεγάλη δύναμη στην Ευρώπη. Σε παγκόσμιο επίπεδο χρειάζεται τέτοια οργάνωση, στην οποία η ελληνική κοινωνία και η ελληνική ομοσπονδία… δεν αντέχει. Αυτή τη στιγμή οι στόχοι για τους Ολυμπιακούς είναι οι ημιτελικοί, όσο κι αν ακούγεται περίεργο. Ο τελικός θα είναι… σαν να έχουμε ανέβει στον Πύργο του Αϊφελ! Αυτό κάτι λέει. Δεν μπορείς να έχεις την πιο δυνατή ομάδα που είχε ποτέ η Ελλάδα και να μην μπορείς να τη βάλεις στον παγκόσμιο χάρτη. Και αυτό δεν είναι από έλλειψη ταλέντου των παιδιών ή από έλλειψη γνώσεων των Ελλήνων προπονητών. Ήδη η Ελλάδα συζητιέται σε αυτό το ευρωπαϊκό, και όχι γιατί πήρε ένα χρυσό και ένα χάλκινο, αλλά γιατί ακούγεται. Τα παιδιά μπαίνουν σε ημιτελικούς και τελικούς, η 4Χ100μ. έκανε τη μεγαλύτερη αίσθηση, όταν ήταν πρώτη στα 350μ., οι ξένοι προπονητές έρχονται και μας δίνουν συγχαρητήρια. Αν θέλουμε να φτάσει κάποια στιγμή η Ελλάδα να παράγει αθλητές υψηλού επιπέδου, θα πρέπει να αλλάξουν πάρα πολλά πράγματα».
