Αυτό είναι το έκτο μου πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Έκτη πόλη, έκτη διαφορετική διαδρομή από το στάδιο των αγώνων στο ξενοδοχείο.
ΡΩΜΗ – Γιώργος Καπουτζίδης
Στην επιστροφή από το στάδιο Ολίμπικο, θυμάμαι την πρώτη φορά που συνάντησα την Κατερίνα. Ήταν στο Ελσίνκι, στο ξενοδοχείο της ελληνικής αποστολής. Είχε προκριθεί στον τελικό, της είπα συγχαρητήρια, χαμογέλασε ευγενικά, μου είπε ότι της αρέσει ο Χοσέ και έφυγε βιαστικά να προλάβει κάτι.
Την επόμενη μέρα, την είδα πικραμένη, να αποχωρεί από τον πρώτο της τελικό χωρίς να έχει περάσει το αρχικό ύφος. Στις κερκίδες κάθομαι με τον Εθνικό προπονητή, το Μανώλη Καραγιάννη. Θυμάμαι να μου λέει: «Όλα ένα μάθημα είναι. Αν πεισμώσει, θα βγει κερδισμένη από αυτό που συνέβη σήμερα». Και δύο χρόνια μετά, κέρδισε. Στο Λέτζιγκρουντ της Ζυρίχης, κατακτά το αργυρό μετάλλιο, το πρώτο στην κατηγορία γυναικών, το πρώτο από μία ατέλειωτη σειρά μεταλλίων.
Στις κερκίδες συναντάω για πρώτη φορά τους γονείς της, τη Ζωή και το Γιώργο. Μου συστήνουν τον Μιτς. Πανευτυχείς όλοι, καμαρώνουν για την Κατερίνα τους. Στο Άμστερνταμ έχω κλείσει θέση στην άκρη από το πέταλο, εκεί που ξεκινάει τη φορά της. Φαίνεται τόσο ήρεμη σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Δίνει την εντύπωση πως ο τίτλος του φαβορί δεν την έχει αγχώσει καθόλου. Μας κάνει κι εμάς να πιστέψουμε πως δεν υπάρχει πιθανότητα να χάσει. Πρωταθλήτρια Ευρώπης για πρώτη φορά, και με ρεκόρ αγώνων. Συναντάω τον πατέρα της μετά τον αγώνα που κλαίει από χαρά. Και λίγο μετά συναντώ και την ίδια. Κάθεται σε ένα όχημα του γκολφ, από αυτά που χρησιμοποιούν οι διοργανωτές για να μεταφέρουν τους αθλητές. Κάτι της λένε και γελάει φωναχτά, σαν κοριτσάκι. Της φωνάζω. «Μπράβο! Είδα και το μπαμπά σου!» Γελάει και μου λέει: Ευχαριστώ, το ξέρω μου το είπε!» Το αμαξάκι του γκολφ απομακρύνεται. Την οδηγεί στο χώρο της απονομής κι από κει στην τριετία της απόλυτης κυριαρχίας της. Όπου κατέκτησε τα πάντα στον κόσμο, Ολυμπιακούς, παγκόσμιο πρωτάθλημα, έφτασε το ρεκόρ της στο απίστευτο 4.91μ, κέρδισε διαδοχικούς τελικούς ντάιαμοντ λιγκ, κέρδισε τα πάντα. δεν έχασε ποτέ και από καμία. Στο Βερολίνο, δύο χρόνια μετά, έχω μελετήσει πολύ προσεκτικά που θα καθίσω. Ψηλά, σε απόλυτη ευθεία με τον πήχη, να βλέπω ακριβώς το πραγματικό ύψος κάθε άλματος. Και απολαμβάνω, παρέα με τον κολλητό μου, τον ωραιότερο τελικό που θα μπορούσε να απολαύσει Έλληνας φίλαθλος. Φωνάζουμε από εκεί ψηλά μια το όνομά της Κατερίνας και μια της Νικόλ. Στην αρχή δεν μας ακούνε. Είναι τυλιγμένες με τις ελληνικές σημαίες, αγκαλιασμένες και ποζάρουν στους φωτογράφους. Σε κάποια στιγμή μας βλέπουν σχεδόν ταυτόχρονα. Γελάνε, μας στέλνουν φιλιά και καρδούλες. Και συνεχίζουν το γύρο του θριάμβου.
Τέσσερα χρόνια μετά, στον τελικό του Μονάχου, βρίσκομαι στην πιο φασαριόζικη κερκίδα που έχω βρεθεί ποτέ. Με όλη σχεδόν την ελληνική ομάδα, να φωνάζουμε ρυθμικά το όνομά της και την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, σε ρόλο απουσιολόγου να μετρά μία μία, πόσες αποκλείονται. Η Κατερίνα νομίζω μας έχει εντοπίσει από την αρχή, και γελάει μαζί μας. Σε αυτό τον αγώνα δεν έχει τον τίτλο του απόλυτου φαβορί. Όυτε αυτό φαίνεται να την αγχώνει. Απολαμβάνει την αγάπη και τη στήριξη των συναθλητών της. Και φτάνει και πάλι στην τριάδα των μεταλλίων. Αυτή τη φορά, υποδέχεται στο βάθρο, τη νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης, τη Φινλανδέζα Βίλμα Μούρτο, και τη Σλοβένα Τίνα Σούτει. Χθες, τις αποχαιρέτησε, και έτρεξε να αγκαλιάσει τις καινούριες συγκάτοικες της στο βάθρο. Την Αντζέλικα Μόζερ και τη Μόλi Κόντερι.
Πριν από αυτές, ήταν η Αντζέλικα Σιντόροβα, η Αντζελίνα Ζουκ Κράσνοβα, η Λίζα Ρίζιχ, η Αντζέλικα Μπενγκστον, η Νικόλ Κυριακοπούλου φυσικά, και η Χόλι Μπράντσο. Σύνολο: 10. Δέκα μεγάλες αθλήτριες που έκαναν το ευρωπαϊκό επί κοντώ αυτό που είναι σήμερα, ένα συναρπαστικό αγώνισμα, ανέβηκαν στο βάθρο των μεταλλίων τα τελευταία χρόνια μαζί με την Κατερίνα. Που δεν κατέβηκε ποτέ. Έμεινε σε αυτό, σαν οικοδέσποινα των αγώνων. Σαν να είναι δικά της τα βάθρα, τα στάδια, τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.
Δική της και η διαδρομή μου προς το ξενοδοχείο χθες βράδυ. Την έχω στο μυαλό μου. Σκέφτομαι τις εικόνες, τα συναισθήματα, τις αναμνήσεις δέκα χρόνων. Το επόμενο ευρωπαϊκό θα γίνει στο Μπέρμιγχαμ. Άραγε θα είναι εκεί; Φαντάζομαι θα το σκέφτεται και η ίδια. Όλα μου τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα τα έζησα με την Κατερίνα. Δεν μπορώ να τα φανταστώ χωρίς αυτή. Το σκέφτομαι και δακρύζω. Κάνω εικόνα το πρόσωπό της, τη στιγμή που περνάει το 4.73μ. Είναι ολόιδιο με το πρόσωπο εκείνου του κοριτσιού που κατακτούσε το χρυσό μετάλλιο στο παγκόσμιο κορασίδων το μακρινό 2005, στο Μαρακές. Άραγε μπορούσε να φανταστεί τότε, πόσο μεγάλη διαδρομή είχε μπροστά της; Και σκέφτομαι και το άλλο. Πως οι Έλληνες φίλαθλοι, είμαστε τυχεροί που την έχουμε. Που τους έχουμε. Την Κατερίνα και το Μίλτο. Γιατί η Κατερίνα είναι η μεγαλύτερη αθλήτρια που έβγαλε ποτέ η χώρα μας και ο Μίλτος ο μεγαλύτερος αθλητής. Και τους ζούμε μαζί, την ίδια περίοδο.
