Θέλω να γράψω για κλασικό αθλητισμό τούτες τις μέρες, αλλά το χέρι μου δεν πάει, το μυαλό μου δεν με βοηθάει. Με καθηλώνει το Θείο Δράμα, η μυσταγωγία της πορείας προς το θάνατο και την Ανάσταση!
του Θοδωρή Σαλαντή
[email protected]
follow me @salantistheo
Ζω έντονα την ελληνοπρέπεια του ΠΑΣΧΑ, την αποκαθήλωση, την σωτηρία και λύτρωση! Αισθάνομαι ταπεινός και άβουλος! Υποταγμένος στη δοκιμασία της πίστης, αναζητώ την κάθαρση, την διεκδικώ πάνω και πέρα από όλα, τις ημέρες της Μεγαλοβδομαδας! Έστω για μια φορά το έτος! Έτσι είναι πια η ζωή μας, δεν την προλαβαίνουμε…
Το μοιρολόι της Παναγίας, το συγκλονιστικό τραγούδι θρήνος, ο επιτάφιος βυζαντινός ορθόδοξος ύμνος, γεμίζει την ψυχή μου με δάκρυα. «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατο μου Τέκνον, που έδυ σου το κάλλος…». Και ξεπηδά μέσα από τον θρήνο στην ψυχή η ελπίδα, έρχεται η Αναστάση…
Ο χρόνος δεν σταματάει αλλά μπορείς εσύ να μην τον κυνηγάς, να κάνεις μια παρένθεση. Είναι τούτες οι ώρες που πρέπει, αν μπορείς, να εγκαταλείπεις τις δραστηριότητες! Όχι για να γεμίσεις την ζωη σου με διασκέδαση αλλά να τις εκμεταλλευτείς για την πνευματική σου κάθαρση. Συλλογισμού, απολογισμού, μετάνοιας! Γνωρίζεις εσύ καλύτερα από όλους αν και πόσο την χρειάζεσαι.
Και την Κυριακή της Λαμπρής δόξασε την ημέρα, ελεύθερα όπως εσύ νομίζεις! Επέστρεψε στα εγκόσμια ελαφρύτερος! Καλή Ανάσταση σε όλη την οικογένεια του κλασικού αθλητισμού, σε όλους τους Έλληνες!
Στη φωτογραφία: Ο πίνακας του Νικηφόρου Λύτρα «Το ωόν του Πάσχα».
