Αύριο, με την ολοκλήρωση του παγκοσμίου πρωταθλήματος της Βουδαπέστης, οι Ιάπωνες θα πάρουν την σκυτάλη για την διοργάνωση του 2025 και μέσα στο γήπεδο – στολίδι του Τόκιο προσδοκούν να δουν ξανά ένα δικό τους αθλητή ή αθλήτρια να κατακτά τον κόσμο. Η Χαρούκα Κιταγκούτσι τα κατάφερε ένα χρόνο νωρίτερα και μέσα στην έδρα της θα κληθεί να υπερασπιστεί τον τίτλο της έχοντας όλη την χώρα στον πλευρό της.
της Ελισάβετ Γρηγοριάδου
[email protected]
Η Ιαπωνία έχει φιλοξενήσει δύο φορές το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Η πρώτη ήταν το 1991 στο Τόκιο και η δεύτερη το 2007 στην Οσάκα και μόνο μία φορά ανέδειξαν παγκόσμιο-α πρωταθλητή-τρια μέσα στην χώρα τους και ήταν χάρη στην Χιρόμι Τανιγκούτσι που επικράτησε στον μαραθώνιο το 1991. Το 2007 στηρίχτηκαν πάνω στον Κότζι Μουροφούσι για το χρυσό στην σφυροβολία, αφού ήταν ο χρυσός Ολυμπιονίκης του 2004 και κατέρριψε την κυριαρχία της Ευρώπης στο αγώνισμα και ήταν το πρόσωπο των αγώνων. Μέχρι πέρσι η Ιαπωνία είχε κερδίσει 7 χρυσά μετάλλια σε παγκόσμια πρωταθλήματα και οι οικοδεσπότες έχουν βρει το νέο τους μεγάλο όνομα για την διοργάνωση του 2025. Είναι ρίπτρια, απαντά στο όνομα Χαρούκα Κιταγκούτσι και χθες κέρδισε το 8ο χρυσό της Ιαπωνίας.
Η εκδηλωτική για Γιαπωνέζα αθλήτρια του ακοντισμού δεν ήταν το μεγαλύτερο ταλέντο που υπήρχε στις ακαδημίες στίβου της χώρας της, όμως δούλεψε σκληρά πάνω στα μειονεκτήματά της για να τα αντιμετωπίσει και με τους κατάλληλους ανθρώπους δίπλα κατάφερε φέτος να βρίσκεται στην κορυφή του παγκόσμιου ranking και χθες μετά από ένα δύσκολο αγώνα, κάρφωσε στην τελευταία της βολή το ακόντιο στα 66.73μ και στέφθηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια.
Όταν ήταν ακόμα μικρή και πήγαινε σχολείο, η 25χρονη πλέον, ενημερώθηκε από έναν προπονητή της στη κολύμβηση ότι θα πνιγόταν επειδή οι κινήσεις των χεριών και των ποδιών της δεν ήταν συντονισμένες, ένα πρόβλημα που είναι ξεκάθαρο πως έχει λύσει αν συλλογιστούμε την σεζόν που διανύει. Η άνοδος της ξεκίνησε το 2019 όταν κατέρριψε το εθνικό ρεκόρ της Ιαπωνίας στον ακοντισμό με επίδοση στα 64.36μ, ενώ πέντε μήνες αργότερα έκανε 66.00μ. Όταν όμως οι επιδόσεις της δεν συνέχισαν να βελτιώνονται, η Κιταγκούτσι, μέσω ενός γνωστού της, συμβουλεύτηκε τον Κατζουτάκα Αντάτσι, έναν αναπληρώτη καθηγητή εφαρμοσμένης ανατομίας στο πανεπιστήμιο της Τσουκούμπα.
Αφού παρακολούθησε το βίντεο της σε προπόνηση, η πρώτη εντύπωση του Αντάτσι απηχούσε τον προπονητή κολύμβησης που είχε όταν ήταν μικρή: «Τρέχει σαν παιδί νηπιαγωγείου. Δεν υπάρχει συντονισμός ανάμεσα στο πάνω και το κάτω μέρος του σώματός της». Αλλά είδε δυνατότητες στην Κιταγκούτσι, ιδιαίτερα την ισχυρή της σωματική διάπλαση που ταίριαζε με ξένους αθλητές. Πίστευε ότι θα μπορούσε να συνεχίσει να βελτιώνεται στα ρεκόρ της ανάλογα με την προπόνηση που θα ακολουθούσε. Έδωσε έμφαση στην συνεχή και επαναλαμβανόμενη προπόνηση, όπως το τρέξιμο πάνω και κάτω από τις σκάλες, έτσι ώστε η κίνηση να γίνει δεύτερη φύση της. Εάν το κάτω μέρος του σώματός της κινούνταν φυσικά θα οδηγούσε σε πιο αποτελεσματικό τρέξιμο πριν ρίξει το ακόντιο.
Ο Τσέχος προπονητής της, Ντάβιντ Σέκερακ, έμαθε και αυτός από τον Αντάτσι, καθώς εστίαζε στο γρήγορο τρέξιμο της αθλήτριάς του μέχρι να ρίξει το ακόντιο. Ο Αντάτσι πρότεινε να περιορίσει την ταχύτητά της στο 70% με 80% περίπου και να επικεντρωθεί στην εύρεση του σωστού ρυθμού: «Αν τρέχει με πλήρη ταχύτητα, ο εγκέφαλός της θα είχε την τάση να επικεντρωθεί σε αυτό και οι άλλες κινήσεις του σώματός της θα υπέφεραν». Επισήμανε ακόμα ότι η προπόνηση με βάρη μόνο για τα χέρια της δεν θα αρκούσε. Αντίθετα, θα πρέπει να επικεντρωθεί στους μύες του στήθους και της πλάτης της καθώς και των ώμων, επειδή αυτοί είναι που χρησιμοποιούνται περισσότερο στην κίνηση του ακοντίου προς τα πίσω πριν το ελευθερώσει.
