Όταν ανακοίνωσε στον πατέρα του ότι θα γίνει προπονητής βόλεϊ, ο Γιώργος Καμπερίδης με την ευθύτητα του είπε ότι κάνει βλακεία, αλλά, ο 18χρονος τότε, Κυριάκος είχε πάρεις αποφάσεις του…
του Δημήτρη Τυχάλα
[email protected]
Όσοι δεν ξέρουν και υποθέτουν πως θα διαβάσουν μια κλασική ιστορία όπου το μήλο έπεσε κάτω κι από τη μηλιά, βρίσκοντας ένα στρωμένο δρόμο με ροδοπέταλα, θα τους απογοητεύσουμε.
Γιατί μπορεί ο Κυριάκος Καμπερίδης να διάλεξε να ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του, του ανθρώπου που έχει «γεννήσει» μια ατελείωτη φουρνιά αθλητών στο ελληνικό βόλεϊ, αλλά ταυτόχρονα διάλεξε συνειδητά και το δύσκολο μονοπάτι για να φτάσει στη δική του Ιθάκη.
Αρκετοί μπορεί να πιστεύουν επίσης ότι «άργησε αλλά δικαιώθηκε με τον τίτλο που κατέκτησε φέτος στην Κύπρο με τον Παφιακό», ωστόσο στη δική του λογική η δικαίωση έχει μια εντελώς διαφορετική οπτική.
Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά για έναν άνθρωπο που δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα από τα σαλόνια της Α1 ανδρών στα τέλη της περασμένης δεκαετίας να βρεθεί στη Β’ Εθνική ή λίγο αργότερα στα τοπικά πρωταθλήματα της Ένωσης Πειραιά και Δυτικής Αττικής ως προπονητής της ομάδας της Αίγινας (που είχε δημιουργηθεί πριν από λίγους μήνες).
«Το βόλεϊ είναι παντού το ίδιο», λέει και το εννοεί.
Αντισυμβατικός, ίσως σ’ αυτούς που δεν τον ξέρουν καλά ναι φαίνεται στριφνός κι απόμακρος, ωστόσο ο Κυριάκος πίσω από το προσωπείο του σκληρού προπονητή που απαιτεί την απόλυτη προσήλωση όταν περάσεις τη γραμμή του γηπέδου, είναι ένας άνθρωπος με τρομερή αίσθηση του χιούμορ. Κι αν μη τι άλλο από τις καλύτερες παρέες για συζητήσεις, σαν κι αυτή που κάναμε λίγες ημέρες μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος Κύπρου με την ομάδα του Παφιακού….
-Είσαι λοιπόν ο πρώτος Έλληνας προπονητής που κατακτά το πρωτάθλημα στην Κύπρο;
«Ναι, ναι… Θα ήταν ο Γιάννης (Καλμαζίδης) ή εγώ. Ο Γιάννης έγινε ο πρώτος που πήρε το σούπερ καπ κι εγώ το πρωτάθλημα».
-Ωραία πάσα… Πως είναι να είσαι αντιμέτωπος σε ένα τελικό άλλης χώρας με έναν φίλο σου;
«Ήταν πολύ περίεργο αυτό το συναίσθημα… Είναι περίεργο να παίζεις αντίπαλος με έναν άνθρωπο που σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα ήθελες να πάρεις τον τίτλο. Είναι μια νίκη που τη χαίρεσαι για τους αθλητές σου, για την ομάδα, αλλά σκέφτεσαι και τον άνθρωπο που είναι απέναντι. Ήταν σίγουρα μια ιδιαίτερη κατάσταση».
-Ακούγεται περίεργο ακόμη και που παραδέχεσαι κάτι τέτοιο ενώ μιλάμε για επαγγελματικό αθλητισμό…
«Όλοι προσπαθούν να απομονώσουν το συναίσθημα από το επαγγελματικό επίπεδο, αλλά στην ουσία και στον επαγγελματικό αθλητισμό αυτό που καθορίζει και το αποτέλεσμα και τα πάντα είναι το συναίσθημα. Το συναίσθημα, δηλαδή οι σχέσεις μεταξύ των αθλητών, οι σχέσεις με τον προπονητή τους. Όλες οι αποφάσεις μας καθοδηγούνται από το συναίσθημα. Αυτό σε κινητοποιεί και σου δίνει ενέργεια για να προσπαθήσεις να κάνεις κάποια πράγματα
-Όταν πήγες στην Πάφο ποιος ήταν ο στόχος;
«Έχοντας φτάσει πέρσι στον τελικό, όπου υπήρχε η ατυχία με τον Ασπιώτη, ο στόχος ήταν να είμαστε και φέτος στον τελικό και να διεκδικήσουμε το πρωτάθλημα. Ξέραμε ότι η Ομόνοια θα κάνει ομάδα με ένα μεγάλο μπάτζετ κι εμείς με τα δικά μας μέσα θέλαμε να είμαστε εκεί και να είμαστε ανταγωνιστικοί»
-Στη ροή της χρονιάς έβλεπες αυτό το στόχο να γίνεται πιο εφικτός;
«Ναι το έβλεπα γιατί σαν ομάδα είχαμε ένα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα. Εξελισσόμασταν μέσα από τη διαδικασία, βελτιωνόμασταν παιχνίδι με παιχνίδι και καταφέραμε να έχουμε πολύ καλό δέσιμο μεταξύ των παικτών, που είναι πολύ σημαντικό. Μέσα από την εξέλιξη των παιχνιδιών αναγνωρίζεις και τον χαρακτήρα των αθλητών, αν αντέχουν δηλαδή στα δύσκολα. Για παράδειγμα αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν πως όταν χρειαζόμασταν να κάνουμε νίκη την κάναμε. Είχαμε χάσει στον πρώτο γύρο εντός έδρας από το ΑΠΟΕΛ, κι επειδή στην Κύπρο μετρούν τα αποτελέσματα στα πλέι οφ, πήγαμε και κερδίσαμε στην έδρα του. Παίξαμε με την Ομόνοια στην έδρα τους, είπαμε πρέπει να κερδίσουμε και το κάναμε, όπως έγινε και στο β’ γύρο και κάναμε το 2-0»
-Κι όλα αυτά ενώ η χρονιά ξεκίνησε με απώλεια τίτλου στο σούπερ καπ
«Κι αυτό ακόμη το είδαμε θετικά… Είχε φύγει ο Χαντ την παραμονή του αγώνα, χάσαμε με ανατροπή ενώ κερδίζαμε 2-0, αλλά εμείς πιστεύαμε ότι θα είμαστε καλή ομάδα γιατί παίζαμε με δύο ξένους και τον Ασπιώτη ανέτοιμο»
-Ο Χαντ έφυγε από την Πάφο, ήρθε στην Κηφισιά και βγάζει μάτια στο θεωρητικά πιο δύσκολο ελληνικό πρωτάθλημα…
«Ο Χαντ είναι πάρα πολύ καλός παίκτης. Εμείς τον πήραμε ως ακραίο με κύριο ρόλο την επίθεση, απλά δεν ταίριαξε στην ομάδα μας»
-Έχεις ξαναδουλέψεις στην Κύπρο, επιστρέφοντας μετά από χρόνια είδες κάτι διαφορετικό;
«Στην προηγούμενη θητεία μου έπαιζαν μόνο Κύπριοι αθλητές κι ήταν διαφορετικό. Είχε λίγο περισσότερο κόσμο που χάθηκε στην πορεία γιατί και στην Κύπρο πήγαν στο μοντέλο με πολλούς ξένους με αποτέλεσμα να φύγει ο κόσμος. Ακόμη κι από παραδοσιακές ομάδες όπως η Πάφος, που όπως και η Ορεστιάδα είναι πόλη-ομάδα. Τώρα γίνεται μια προσπάθεια να έρθει ξανά ο κόσμος στο γήπεδο»
-Συγκριτικά με το ελληνικό πρωτάθλημα ποιες είναι οι διαφορές;
«Θεωρώ ότι αν είχε και στην Κύπρο 4 ξένους, υπάρχουν 5 ομάδες που θα μπορούσαν να σταθούν στις θέσεις από 3 έως 8. Δεν έχουν το επίπεδο του ΠΑΟΚ ή του Ολυμπιακού, αλλά δεν έχουν διαφορές από τις υπόλοιπες»
-Επειδή υπάρχει η σχετική παραφιλολογία, στην Κύπρο το συζητούν για ενδεχόμενη συμμετοχή ομάδας ή ομάδων στη βόλεϊ λιγκ;
«Προσωπικά δεν έχω ακούσει κάτι…»
-Τι σημαίνει για Κυριάκο αυτό το πρωτάθλημα;
«Μια μεγάλη χαρά… Μου έδωσε η Πάφος την ευκαιρία να επιστρέψω σε ανδρικό πρωτάθλημα μετά από πολλά χρόνια κι αυτό συνδυάστηκε με την κατάκτηση ενός τίτλου»
-Δεν το βλέπεις και σαν μια δικαίωση;
«Αυτά μου ακούγονται λίγο βαρύγδουπα. Ένας προπονητής δουλεύει, εξελίσσεται, κάποιοι τον συμπαθούν κάποιοι όχι. Ότι έχω κάνει δεν το έκανα για να δικαιωθώ, αλλά γιατί ένιωθα την ανάγκη να το κάνω, την ανάγκη για να μάθω, να βελτιωθώ».
-Η αλήθεια είναι ότι δεν είχε κανένα πρόβλημα από την Α1 να βρεθείς στη Β’ εθνική η στις τοπικές κατηγορίες…
«Το βόλεϊ είναι παντού το ίδιο… Κατ’ αρχήν είμαι επαγγελματίας προπονητής, από αυτό ζω και αν δεν βρω δουλειά στην Α1 δεν έχω πρόβλημα να δουλέψω σε τοπική κατηγορία ή σε αναπτυξιακό πρωτάθλημα. Κι η χαρά μου θα είναι η ίδια αν πάρω ένα πρωτάθλημα ή αν βοηθήσω ένα παιδί να εξελιχθεί. Στα μάτια των άλλων ίσως είναι σημαντικά κάποια άλλα πράγματα, εγώ όμως έχω τα δικά μου πιστεύω»
-Πότε μπήκε μέσα σου το σαράκι του προπονητή;
«Από μικρός μου άρεσε… Μου έδωσε την ευκαιρία ο πατέρας μου όταν με ρώτησε τι θα σπούδαζα, γιατί αυτός θα πλήρωνε τις σπουδές και του είπα ‘προπονητική στη Βουλγαρία’ για να μου απαντήσει ‘βλακεία κάνεις αλλά αφού το θέλεις καν’ το’».
-Σου εξήγησε το γιατί κάνεις βλακεία;
«Δεν χρειαζόταν γιατί το έβλεπα.. Και τα οικονομικά στο σπίτι δεν ήταν και τα καλύτερα, αλλά κυρίως το πως είναι δομημένο όλο το σύστημα. Τις αδικίες που είχε υποστεί σε σχέση με την προσφορά του και κατά πόσο αυτή αναγνωρίστηκε καθώς και τις δυσκολίες που έζησε η μητέρα μου μετακινούμενη στις πόλεις που δούλευε ο πατέρας μου».
-Παρόλα αυτά το επέλεξες. Τι σε ώθησε να το κάνεις;
«Θεωρώ την προπονητική μια τρομερή δουλειά γιατί μεταμορφώνεις ανθρώπους. Μπορεί να μην αλλάζεις τη δική σου ζωή, αλλά αλλάζεις τις ζωές άλλων όπως έκανε ο πατέρας μου που δημιούργησε ουκ ολίγους αθλητές. Κι αυτό είναι κάτι μεγαλειώδες».’
-Αισθάνθηκες ποτέ το βάρος του ονόματος Καμπερίδης;
«Από την πρώτη μέρα! Όχι το βάρος των άλλων, αλλά το ότι πρέπει να μπαίνω και να κάνω τη δουλειά μου όπως πρέπει. Να κάνω καλύτερους αθλητές και ανθρώπους όπως έκανε ο πατέρας μου».
-Τον συμβουλεύτηκες ποτέ πριν από κάποιο παιχνίδι;
«Όχι για συγκεκριμένα πράγματα, αλλά πιο πολύ για φιλοσοφικά ζητήματα του βόλεϊ. Για στάσεις ζωής, για το πως πρέπει να συμπεριφέρεσαι σε κάποιους ανθρώπους. Παρόλο που ο πατέρας μου θεωρείται ότι ήταν μονολιθικός είχε πολύ ιδιαίτερα συμπεριφορά κι ένα σημαντικό προσόν του ήταν το ότι ήξερε το πως να βγάλει με διαφορετικό τρόπο από τον κάθε αθλητή του το 100%».
-Το γεγονός ότι τον αποκαλείς δάσκαλο είναι δείγμα του σεβασμού που έχεις προς το πρόσωπο του;
«Περισσότερο κι από πατέρας είναι δάσκαλος… Πέρα από βιολογικό του παιδί είμαι κι ένας από τους πολλούς ανθρώπους που ενέπνευσε και ήταν πρότυπο γι’ αυτούς».
-Που αφιερώνεις αυτό τον πρώτο τίτλο;
«Σίγουρα στον δάσκαλο… Το έγραψα και σε μια ανάρτηση στο προφίλ μου στο facebook, αλλά και στην οικογένεια μου, στη γυναίκα μου που βιώνει αυτές τις δυσκολίες της δουλειάς. Από κει και πέρα μέσα σ’ αυτή την πορεία υπάρχουν άνθρωποι που σε επηρεάζουν. Υπάρχουν πάρα πολλοί στους οποίους θα μπορούσα να αναφερθώ, απλά είναι ατελείωτος ο κατάλογος ωστόσο είμαι σίγουρος ότι ξέρουν».
-Για τη νέα χρονιά υπάρχει κάτι συγκεκριμένο;
«Δεν ξέρω.. Αυτή είναι η φύση της δουλειάς μας… Θέλω να πω όμως ένα ευχαριστώ στους ανθρώπους της Πάφου που με εμπιστεύτηκαν, μου έδωσαν την ευκαιρία να δουλέψω και να κατακτήσουμε αυτό τον τίτλο… Από κει και πέρα για τη νέα χρονιά θα δούμε».
