Μία 29χρονη αθλήτρια από την Πολωνία, η νυν πρωταθλήτρια Ευρώπης στα 4Χ400μ. του κλειστού Άνα Κιελμπασίνσκα, μιλάει ανοιχτά για την αλωπεκία που λίγο έλειψε να της στοιχίσει την αθλητική της καριέρα, αλλά και για το πώς ξεπέρασε τον προσωπικό της δαίμονα.
του Παναγιώτη Βότση
[email protected]
H Κιελμπασίνσκα είναι μία αξιόλογη αθλήτρια των σπριντ με ατομικά ρεκόρ 22.94 στα 200μ. και 52.14 στα 400μ. Έχει συμμετάσχει δύο φορές σε Ολυμπιακούς Αγώνες (2012, 2016) και ήταν μέλος της πολωνικής χρυσής ομάδας της σκυταλοδρομίας 4×400μ. στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κλειστού στίβου της Γλασκόβης στις αρχές του Μαρτίου. Παράλληλα, παλεύει εδώ και πολλά χρόνια με τη γυροειδή αλωπεκία (alopecia areata), ένα αυτοάνοσο που ενώ δε θέτει τη ζωή της σε κίνδυνο, σχεδόν την έφερε σε σημείο να παρατήσει την αθλητική της καριέρα. Είπε την ιστορία της στο περιοδικό SPIKES της IAAF:
«Γιατί εγώ;» ήταν η ερώτηση που έκανα πολλάκις στον εαυτό μου, ακόμα και το 2016, όταν θα έπρεπε να σκέφτομαι μόνο την προπόνηση και την προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τότε όμως ήθελε απλά να είμαι σαν τις άλλες κοπέλες. Παρατηρούσα τα όμορφα μαλλιά τους και ζήλευα, επαναλαμβάνοντας την ίδια ερώτηση στο κεφάλι μου.
Είχα αρχίσει να χάνω μαλλιά από το παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2015 στο Πεκίνο, και δεν έβλεπα βελτίωση με τη θεραπεία. Ήμουν τόσο θυμωμένη, ένιωθα την αδικία. Για μεγάλο διάστημα προσπάθησα να το κρύψω από τους πάντες αλλά έφτασα σε ένα σημείο που δεν μπορούσα να συνεχίσω να το κάνω. Θυμάμαι καθαρά τη χειρότερη στιγμή μου, ετοιμαζόμουν για προπόνηση και είχα ήδη αργήσει, αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Είπα στον εαυτό μου ότι δεν μπορώ να το υποστηρίξω άλλο αυτό και απλά γύρισα πίσω στην οικογένειά μου στη Βαρσοβία. Τους είπα ότι σκέφτομαι να τα παρατήσω, ότι δεν έχω τη δύναμη να συνεχίσω να αθλούμαι ή να πω στον κόσμο το πρόβλημά μου. Ήμουν έτοιμη να τα αφήσω όλα πίσω μου λίγο πριν τους Ολυμπιακούς.
Χρειάζεται να εξηγήσω πώς έφτασα σε αυτό το σημείο. Ήμουν τριών όταν έγινε η διάγνωση αλλά σε όλη την παιδική ηλικία η αλωπεκία ήταν σε ύφεση. Στη μέση του λυκείου όμως επανεμφανίστηκε κάνοντας την εφηβεία μου αρκετά δύσκολη. Η μητέρα μου βρήκε τον καλύτερο γιατρό στην Πολωνία και με τη θεραπεία που μου υπέδειξε είχαμε γρήγορα αποτελέσματα. Για πέντε χρόνια σχεδόν ξέχασα ότι είχα αυτό το πρόβλημα, μέχρι που φυσικά εμφανίστηκε ξανά. Τότε όμως ήμουν ήδη αθλήτρια υψηλού επιπέδου, κάτι που δυσκόλευε την κατάσταση: ήμουν εκτεθειμένη στον κόσμο, τους φανς, τις κάμερες στην τηλεόραση, τους φωτογράφους. Μετά από αγώνες έβλεπα φωτογραφίες μου που δε μου άρεσαν και με αναστάτωναν, αυτό είναι και το χειρότερο με την αλωπεκία, είναι σε μεγάλο βαθμό ψυχολογική ασθένεια, δεν επηρεάζει το σώμα σου αλλά παίζει με το μυαλό σου.
Η αντίδραση της οικογένειάς μου το 2016 άλλαξε τα πάντα, μου είπαν αυτό που χρειαζόμουν να ακούσω. «Τί θα κάνεις στο σπίτι;» με ρώτησαν. «Πιστεύεις ότι το να κρυφτείς στο σπίτι θα σε βοηθήσει ή θα σε καταστρέψει;» Αυτό με ώθησε να κάνω μία δημοσίευση στο facebook που εξηγούσε την πάθησή μου. Πίστευα ότι αυτό θα με γλίτωνε από ερωτήσεις στη συνέχεια αλλά οι δύο πρώτες εβδομάδες ήταν εφιάλτης. Δέχτηκα καταιγισμό ερωτήσεων από δημοσιογράφους, κάποιοι από τους οποίους μου είπαν ότι δεν είπα αρκετά και ζητούσαν περαιτέρω πληροφορίες. Ήταν η δική μου ιστορία, όχι η δική τους. Η συνέχεια όμως ήταν καλύτερη. Πριν το δημοσιοποιήσω φοβόμουν τι θα πει ο κόσμος. Δέχτηκα πολλά όμορφα μηνύματα από ανθρώπους που με καταλάβαιναν και τότε άρχισα να νιώθω ανακούφιση για πρώτη φορά. Ήταν πολύ μεγαλύτερο το ζήτημα από το να νιώθω καλά όταν αγωνίζομαι, είχε να κάνει και με τις προσωπικές μου σχέσεις.
Όταν πια αγωνίστηκα στο Ρίο το είχα αντιμετωπίσει πλήρως στο μυαλό μου, παρόλο που δεν ήμουν σίγουρη ότι θα έβγαιναν πάλι τα μαλλιά μου. Αποφάσισα να τρέξω με μαντήλι στα κεφάλι και να σταματήσω τη θεραπεία λίγους μήνες πριν γιατί με έκανε να νιώθω άρρωστη κάθε εβδομάδα. Στο Ρίο δε με αντιμετώπισε κανένας διαφορετικά και συνειδητοποίησα ότι οι ανησυχίες που είχα ήταν μόνο στο μυαλό μου. Επιτέλους μπορούσα να επικεντρωθώ σε αυτό που έκανα, στο στίβο.
Αυτές τις μέρες είναι πιο εύκολα τα πράγματα. Η μεγάλη αλλαγή ήρθε όταν άρχισα να αγαπάω τον εαυτό μου, την προσωπικότητά μου, τις αξίες που πρεσβεύω. Μπορώ να μην έχω μαλλιά και να ζήσω ευτυχισμένα, να κάνω πράγματα. Πλέον προπονούμαι επαγγελματικά στη βάση μου στο Σόποτ και έχω θέση και στο στρατό, οπότε κάνω συχνά ταξίδια στο Πόζναν, όπου είναι η μονάδα μου. Από Τα 200μ. θα ανέβω στα 400μ. με στόχο το Τόκιο το 2020, αφού η μεγαλύτερη μου ελπίδα για ένα Ολυμπιακό μετάλλιο είναι η σκυταλοδρομία 4×400 όπως φάνηκε και από τη Γλασκόβη. Μετά τους Ολυμπιακούς σκέφτομαι να κάνω οικογένεια με το αγόρι μου. Η ζωή είναι πλέον καλή, καλύτερη από ποτέ, και ελπίζω να ενστερνιστούν και άλλοι αυτή την αλλαγή. Οι αθλητές/τριες έχουμε να αντιμετωπίσουμε παρόμοια θέματα γιατί εκθέτουμε το σώμα μας ακόμα και αν ντρεπόμαστε για σημάδια, καψίματα ή άλλες σωματικές ατέλειες. Σε όλους όσους παλεύουν με τέτοια θέματα έχω μία συμβουλή: Αγάπα τον εαυτό σου και μη σπαταλάς τη ζωή σου με το να είσαι στεναχωρημένος/η με αυτό που έχεις είτε είναι σημάδια είτε πάθηση είτε οτιδήποτε. Υπάρχουν τόσα να απολαύσεις στον κόσμο και για το πρόβλημα που έχεις δεν είναι καν δικό σου το φταίξιμο. Προχώρα λοιπόν, ζήσε.
