Από το 2009 και μετά και μέχρι πρόσφατα η Eθνική ομάδα βόλεϊ ανδρών μετρούσε τις χαμένες ευκαιρίες να περνούν η μία πίσω από την άλλη… Αυτό άλλαξε το καλοκαίρι του 2014 με την πρόκριση μας στον τελικό του ευρωπαϊκού λιγκ και κυρίως λίγους μήνες αργότερα με την επιστροφή μας στο World League.
του Δημήτρη Τυχάλα
[email protected]
Το 2005 είχαμε αποχαιρετίσει το WL στην Θεσσαλονίκη, το 2015 το υποδέχθηκε ξανά με το τουρνουά που διεξήχθη πέρσι στο Αλεξάνδρειο. Εκεί την τελευταία βραδιά το θρίλερ βρήκε νικήτρια την Κίνα και το εισιτήριο για το φάιναλ φορ χάθηκε άδοξα…
Τώρα ένα χρόνο αργότερα το Αλεξάνδρειο ετοιμάζεται να υποδεχθεί και πάλι το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, με τον Σωτήρη Δρίκο και τους παίκτες του να αφήνουν την Κοζάνη με προίκα τριών νικών που μας έχουν στην πρώτη θέση της βαθμολογίας. Μόνο που για να τσεκαριστεί το εισιτήριο για τη Γερμανία (εκεί γίνεται η τελική φάση) θα πρέπει το Αλεξάνδρειο να είναι όχι απλά μια μικρογραφία του κλειστό της Λευκόβρυσης, αλλά να εξελιχθεί σε μία ακόμη πιο καυτή έδρα. Κι αυτό γιατί η συγκεκριμένη ομάδα έχει δείξει ότι αξίζει να στηριχθεί για να κάνει τη δική της υπέρβαση και να φτάσει εκεί όπου πραγματικά είναι η θέση της.
Οι τρεις νίκες με Πουέρτο Ρίκο, Καζακστάν, Ταϊπέι δεν είναι θρίαμβοι που θα μείνουν στην ιστορία, αλλά είναι νίκες που γεμίζουν με ακόμη περισσότερη αυτοπεποίθηση αυτά τα παιδιά.
Τα οποία ας μην ξεχνάμε δεν είχαν μαζί τους, τους Φιλίποφ, Τζιουμάκα, ενώο Τζούριτς μετά από ένα μήνα θεραπείας και έχοντας περάσει μία πολύ πιεστική χρονιά, ξεκίνησε προπονήσεις με τους υπόλοιπους μόλις την περασμένη Δευτέρα.
Κι όμως μέσα από πολλές δυσκολίες (τις οποίες μπορείτε εύκολα να αντιληφθείτε δεδομένης της κατάστασης που επικρατεί στη χώρα και φυσικά και στην oμοσπονδία) ο Δρίκος, οι συνεργάτες του και οι αθλητές του έχουν καταφέρει να φέρουν μέσα σ’ αυτή την τριετία πολλά χαμόγελα και την προοπτική για ένα καλύτερο αύριο.
Η πρόκριση στο φάιναλ φορ της Γερμανίας (το πρώτο Σαββατοκύριακο του Ιουλίου) θα είναι ένα ακόμη βήμα, αν και όλοι γνωρίζουν πως το μεγαλύτερο (μέχρι το επόμενο) θα πρέπει να γίνει τον ερχόμενο Σεπτέμβριο στα προκριματικά του ευρωπαϊκού.
Κι αν καταφέρουμε να βρεθούμε στην τετράδα του (3ου γκρουπ) του World League θα είναι η καλύτερη ψυχολογική ανάσα κι η μεγαλύτερη επιβράβευση για όλους όσοι βρίσκονται σ’ αυτήν την ομάδα (χωρίς να έχουν κάποιο οικονομικό όφελος, αλλά παίζοντας για τη φανέλα και το εθνόσημο).
ΥΓ Το βράδυ της Κυριακής ο τελευταίος αγώνας της Εθνικής ανδρών, που το φινάλε του τη βρήκε νικήτρια με 3-1 κόντρα στην Κινεζική Ταϊπέι, τα δεκάδες παιδιά που βρέθηκαν στο κλειστό της Λευκόβρυσης δεν έλεγαν να φύγουν από το γήπεδο.
Τα πρόσωπα των παικτών έλαμπαν από χαρά σε κάθε φωτογραφία και αυτόγραφο που υπέγραφαν, αλλά το ίδιο ίσχυε και για κάποιους άλλους. «Είναι εκπληκτικό το ότι πολλοί γονείς δεν ήξεραν καν ότι υπήρχε αυτό το γήπεδο, αλλά τώρα χάρις στο βόλεϊ το έμαθαν», έλεγαν οι άνθρωποι του Δήμου που δικαιώθηκαν και με το παραπάνω με την επιλογή τους να φέρουν το τουρνουά του World League στην πόλη τους, αλλά παράλληλα έβαλαν και πολύ ψηλά τον πήχη. Κι όλα αυτά χωρίς να ζητήσουν την παραμικρή προβολή, χωρίς να έχουν κανένα τουπέ, χωρίς να θέλουν να είναι οι σταρ της εκδήλωσης. Το αντίθετο μάλιστα…
