Η κολύμβηση ανοιχτής θαλάσσης δεν είναι εύκολη υπόθεση. Εκτός από τους κινδύνους που μπορεί να κρύβει το νερό, πρέπει κυρίως να αντιμετωπίσεις και να ξεπεράσεις τους ίδιους σου τους φόβους. Όπως και στη ζωή.
απόδοση Στέφανος Σουλιώτης
Η θέληση και η αποφασιστικότητα καθορίζουν μέχρι πόσο μακριά μπορεί να πάει ένας άνθρωπος για να επιτύχει τους στόχους του. Σε όλους τους τομείς της ζωής και σίγουρα κάτι τέτοιο συμβαίνει και στον αθλητισμό. Η κολύμβηση ανοιχτής θάλασσας δε θέλει μόνο γυμνασμένο σώμα. Πρέπει να εξουδετερώνεις εκείνους τους δαίμονές σου που σε κρατάνε πίσω και σε τρομοκρατούν λέγοντάς σου πως δε φτάσεις ποτέ στον τερματισμό.
Όπως η ιστορία μιας γυναίκας που είχε να κολυμπήσει σε ανοιχτή θάλασσα για 13 χρόνια και παρ’όλα αυτά βρέθηκε στη γραμμή εκκίνησης ενός αγώνα 2,5χλμ. στη Βαρκελόνη.
«Φόρεσα το σκουφάκι μου και έδεσα το τσιπάκι χρόνου στον έναν αστράγαλο. Ένας από τους διοργανωτές έγραψε τον αριθμό 19 στον ώμο μου. Μουσική έπαιζε δυνατά από τα μεγάφωνα της παραλίας και όλα έμοιαζαν μια χαρά. Από τους 320 κολυμβητές οι 53 ήταν γυναίκες», ξεκινάει η αφήγησή της.
«Δεν είχα προετοιμαστεί όσο καλά θα ήθελα γι΄αυτόν τον αγώνα αλλά τώρα είμαι εδώ στην Ισπανία οπότε θα το κάνω γιατί είπα στον εαυτό μου πως θα το έκανα. Η ενημέρωση των διοργανωτών ήταν στα ισπανικά. Δεν κατάλαβα το παραμικρό εκτός από την αντίστροφη μέτρηση. Αυτή την καταλαβαίνεις σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Κουάτρο… Τρες… Ντούο… Ούνο! Και βουτήξαμε! Οι πιο γρήγοροι έφυγαν μπροστά. Εγώ κολυμπούσα σταθερά έχοντας και άλλους στο πλάι μου.
Έφτασα στην πρώτη σημαδούρα χαρούμενη που μία άλλη αθλήτρια βρισκόταν κοντά μου. Συνεχίσαμε να ρίχνουμε ματιές η μία στην άλλη. Βασικά φαινόταν μικρότερη και στο πρώτο μισό της κούρσας δύο ήταν οι κυρίαρχες σκέψεις μου: ‘Μπορείς να κολυμπήσεις 2,5χλμ.’ έλεγα στον εαυτό μου και ‘σε παρακαλώ ας μην είσαι 12 ετών’, έλεγα για την κοπέλα που βρισκόταν δίπλα μου. ‘Επιτρέπονταν άραγε τα παιδιά να δηλώσουν συμμετοχή στον αγώνα;’ και συνέχιζα να σκέφτομαι:’Μπορείς να κολυμπήσεις 2,5χλμ.’. Χεριά… Ανάσα… Χεριά… Ανάσα…’Μπορείς να κολυμπήσεις 2,5χλμ. Σε παρακαλώ ας μην είσαι 12 ετών’».
Γιατί όμως προσπάθησε μετά από τόσα χρόνια η συγκεκριμένη γυναίκα να κολυμπήσει σε ανοιχτή θάλασσα; Την απάντηση την δίνει η ίδια στην αφήγησή της: «Μπήκα στον αγώνα γιατί ξέχασα τις αλήθειες που μου είχε μάθει το άθλημα στα 20 μου και είχαν να κάνουν με τη ζωή και την επιμονή, την ηρεμία, την ψυχραιμία και την αποφασιστικότητα. Όταν κολυμπάς μεγάλες αποστάσεις μαθαίνεις πως ο καλύτερος τρόπος για να ανταποκρίνεσαι στα αναπάντεχα ρεύματα και στα μεγάλα κύματα είναι να παραμείνεις όσο πιο ήρεμος γίνεται. Ανάπνεε. Μείνε ήρεμος. Μην παίρνεις αποφάσεις που βασίζονται στο φόβο. Μην τα χάσεις όταν θα σε παρασύρει ένα ρεύμα. Θα σου στερήσει πολύτιμη ενέργεια. Πάνω απ΄όλα θα μάθεις να αναγνωρίζεις και να γράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια εκείνη την ύπουλη φωνή που σου λέει ‘Σταμάτα. Δεν είσαι αρκετά καλός. Ποτέ δε θα τα καταφέρεις λούζερ’».
Η συναθλήτριά της τελικά δεν ήταν 12. Ήταν ενήλικη. Μετά το πρώτο 1,5χλμ. οι δυο τους άρχισαν να κάνουν ζιγκ ζαγκ στο νερό. Σταμάτησαν, σήκωσαν το κεφάλι να βρουν τη σημαδούρα αλλά τίποτα. Είχαν χαθεί. Δεν το έβαλαν κάτω. Συνέχισαν να κολυμπούν.
«Χεριά… Ανάσα… Χεριά… Ανάσα… Ώσπου βρήκαμε πάλι την πορεία μας φτάνοντας μέχρι την τελευταία σημαδούρα. Είχα ξεχάσει πώς είναι η αδρεναλίνη του τερματισμού. Όταν από το απέραντο σκοτάδι του βυθού ξαφνικά βλέπεις τον πάτο της θάλασσας να φωτίζεται, την άμμο να λαμπυρίζει και να γίνεται όλο και πιο φωτεινή μέχρι που φτάνεις τόσο ρηχά ώστε την ακουμπάς με τα χέρια σου… Όταν βγήκαμε από το νερό, έδωσα στη συναθλήτριά μου ένα σκούντημα στον ώμο λέγοντας της ευχαριστώ.
Υπήρχαν ακόμα 20 γυναίκες στο νερό. Κάθισα στην παραλία να τις δω αλλά έκλεισα τα μάτια μου και έφερα στο μυαλό μου τον πυθμένα της θάλασσας μετά την αναταραχή που μας προκάλεσαν τα ρεύματα. Πάντα υπάρχει γραμμή του τερματισμού – όπως και αν έχει. Απλά πρέπει να το πιστεύεις ιδιαίτερα όταν είσαι εξαντλημένος, σαστισμένος και ανυπόμονος. Όταν δεν ξέρεις πού είσαι και η διαύγειά σου βρίσκει εμπόδια σε συντρίμμια και σκέψεις. Η κολύμβηση ανοιχτής θάλασσας με έμαθε να είμαι σίγουρη μου και να συνεχίζω βάζοντας το ένα χέρι μετά το άλλο. Χεριά… Αναπνοή… Χεριά… Αναπνοή… Γιατί πάντα υπάρχει γραμμή τερματισμού…».
