Μητέρα, εργαζόμενη και αθλήτρια στη βόλεϊ λιγκ με την ομάδα του ΖΑΟΝ. Στα 28 της χρόνια η Αναστασία Μικρουδάκη φαίνεται να απολαμβάνει την κάθε ξεχωριστή στιγμή αυτής της τριπλής ιδιότητας, που η κάθε μία έχει τις δικές μεγάλες απαιτήσεις.
Μητέρα της Δήμητρας που είναι μόλις 1,5 έτους, δασκάλα σε σχολείο ειδικής αγωγής και ακραία στον νεοφώτιστο ΖΑΟΝ, φροντίζει να αποδεικνύει καθημερινά πως όσες δυσκολίες κι αν υπάρχουν τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο… «Μητρότητα κι αθλητισμός συνδυάζονται με το σωστό προγραμματιμό και την ανάλογη βοήθεια», ξεκάθαρισε η Αναστασία με ύφος που δεν άφηνε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Στο μυαλό της ποτέ δεν υπήρξε το δίλημμα «τώρα που έγινα μητέρα ίσως πρέπει να σταματήσω τον αθλητισμό», αλλά σ’ αυτό έπαιξε ρόλο ότι ο σύζυγος της είναι άνθρωπος του αθλητισμού (προπονητής ενόργανης γυμναστικής στον ΖΑΟΝ) και η στήριξη που της παρείχε (και της παρέχει) είναι κάτι παραπάνω από σημαντική. Αποκάλυψε ότι τον πρώτο καιρό έφευγε από το σπίτι… βουρκωμένη, αφήνοντας τη μικρή της κόρη για την προπόνηση ή τους αγώνες, αλλά ελπίζει ότι θα τη δει κι αυτήν να γίνεται αθλήτρια και παραδέχθηκε πως όταν έρχεται στο γήπεδο για να την δει να παίζει το βλέμμα της πηγαίνει συνέχεια στη Δήμητρα. Μας μίλησε για τις διαφορές που υπάρχουν στο βόλεϊ σήμερα, με μια δόση μελαγχολίας για τις παλιές εποχές, αλλά και τη δύναμη που της δίνουν τα παιδιά με τα οποία συναναστρέφεται καθημερινά στο σχολείο ειδικής αγωγής που εργάζεται…
