Φθινόπωρο του 1994… Στο κλειστό του Ελευθερίου Κορδελιού στη Θεσσαλονίκη κάνει προπόνηση η ανδρική ομάδα του Πρωτέα, όταν εμφανίζεται ένας πατέρας έχοντας στο ένα του χέρι τον γιο του και στο άλλο την κόρη του. Κατευθύνεται στον προπονητή της ομάδας Παναγιώτη Χασιώτη και μετά τις απαραίτητες συστάσεις δείχνει τον Χρήστο και την Ελένη που θέλουν να ξεκινήσουν βόλεϊ.
του Δημήτρη Τυχάλα
[email protected]
Κάπως έτσι ο 12άχρονος Χρήστος Κιόσης κι η 9άχρονη Ελένη Κιόση ξεκίνησαν την βολεϊκή τους καριέρα με την τελευταία όταν επέστρεψαν εκείνο το βράδυ στο σπίτι τους να λέει στον πατέρα της με σιγουριά: «Μπαμπά εγώ κάποια μέρα θα παίξω στην Εθνική Ελλάδας και θα παίξω και στους Ολυμπιακούς Αγώνες».
Ο Τρύφωνας Κιόσης χαμογέλασε κι όπως θα αντιδρούσε ο κάθε φυσιολογικός γονιός της χάιδεψε το κεφάλι και της είπε: «Καλά παιδί μου…».
Δέκα χρόνια αργότερα όμως η στιγμή είχε έρθει με την Ελένη να είναι στην 12άδα που εκπροσώπησε την Ελλάδα στους Αγώνες της Αθήνας, καθώς μέσα σε λίγα χρόνια το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της την κατέταξε στις κορυφαίες σύγχρονες Ελληνίδες βολεϊμπολίστριες.
Όχι ότι ο Χρήστος τα πήγε άσχημα. Εδώ που τα λέμε είχε την τύχη να έχει ως πρώτο πασαδόρο έναν από τους καλύτερους που κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή στις τοπικές κατηγορίες (Δημήτρης Τυχάλας το όνομα του και ναι η αλήθεια είναι ο ίδιος με τον υπογράφοντα το συγκεκριμένο κείμενο), αλλά αυτό το κομμάτι θα το αναλύσουμε κάποια άλλη στιγμή.
Είκοσι χρόνια λοιπόν μετά από εκείνη την βραδιά η Ελενίτσα έχει γίνει εδώ και καιρό Ελένη, έχει πάρει το περιβραχιόνιο της αρχηγού της Εθνικής γυναικών κι εδώ κι ενάμιση χρόνο έχει επιλέξει να ζήσει την εμπειρία του εξωτερικού. Αρχικά στην Γαλλία και στην Τερβίλ Φλορανς (Α1) και πλέον στην ιταλική Α2 με την φανέλα της Χερμαέα Όλμπια. Κι αν η εμπειρία της Γαλλίας ήταν εξαιρετική, για την Κιόση αυτό που ζει στην Σαρδηνία είναι κάτι μαγικό κι ονειρεμένο.
Κι αυτό επιβεβαιώνεται και με τα όσα κάνει μέσα στο γήπεδο καθώς είναι η 2η σκόρερ της κατηγορίας με 168 πόντους (180 έχει η Μαρχιόρον) που μεταφράζεται σε 21 πόντους ανά αγώνα ή 5 πόντους ανά σετ…
«Στη ζωή μου λειτουργώ με το ένστικτο. Είχα προτάσεις από την Γαλλία και με καλύτερα λεφτά, αλλά όταν ήρθε η πρόταση της Όλμπια κάτι μέσα μου, μου έλεγα νε το πω το ναι και το είπα αμέσως. Τώρα δεν θα έφευγα από δω ακόμη κι αν μου έδιναν πολλά περισσότερα. Είμαστε μια φοβερή ομάδα, όπου όλοι μα όλοι έχουν κολλήσει απίστευτα μεταξύ τους», λέει και ο ενθουσιασμός στα λόγια της είναι κάτι παραπάνω από φανερός κι ας μην έχουν έρθει μέχρι στιγμής τα αποτελέσματα.
«Κοίταξε από την αρχή της σεζόν μας κυνηγά φοβερή ατυχία αφού δεν έχουμε παίξει μια φορά όλες μαζί. Έχουμε πολλούς τραυματισμούς όμως αυτό θα αλλάξει και μετά τις γιορτές θα έρθουν και οι νίκες. Ο κόσμος πάντως γουστάρει να μας βλέπει να παλεύουμε και γι’ αυτό ακριβώς μας στηρίζουν από την αρχή και κάθε παιχνίδι είναι γιορτή».
Κι αν ο κάθε αγώνας είναι γιορτή η κάθε προπόνηση της ομάδας και οι συναθροίσεις στο ξενοδοχείο όπου μένουν οι περισσότερες αθλήτριες και το προπονητικό τιμ είναι ένα ατελείωτο μάθημα ελληνικών.
«Α, όλοι έχουν μάθει ελληνικά. Πριν την έναρξη του κάθε αγώνα η ομάδα φωνάζει ‘Ναι γαμώτο’ και μέσα στον αγώνα ή στην προπόνηση ακούς συνέχεια κάποια ή κάποιον να λέει ‘τι έγινε ρε παιδιά’, ‘έλα πάμε’ και κάποια άλλα που δεν λέγονται και δεν γράφονται (γέλια)».
Η οργάνωση
Για την Ελένη αυτοί οι 20 μήνες στο εξωτερικό είναι ένα πραγματικό όνειρο, που δίνει μια άλλη διάσταση στα όνειρα που έκανε παιδί.
«Πέρασα καλά στη Γαλλία αλλά ήθελα να δω και κάτι άλλο. Κοίταξε εμείς οι αθλητές κάνουμε αυτό που αγαπάμε, αλλά στο εξωτερικό αισθάνεσαι πραγματικά αθλητής. Μπαίνεις στο σπίτι σου και την πρώτη ημέρα τα ντουλάπια είναι γεμάτα γιατί κάποιος έχει σκεφτεί ότι ως ξένος σε μια νέα πόλη δεν μπορείς να πας στο σούπερ μάρκετ. Πηγαίνεις στην πρώτη προπόνηση και σε ρωτάνε τι βιταμίνες χρειάζεσαι. Λεπτομέρειες οι οποίες κάνουν τη διαφορά και περικλείονται σε μια λέξη: Οργάνωση».
Κι αυτή η περίφημη οργάνωση κυριαρχεί σε Γαλλία και Ιταλία, ωστόσο η ίδια ψηφίζει δαγκωτό Ιταλία και δη Σαρδηνία.
«Αγωνιστικά είναι περίπου στο ίδιο επίπεδο αφού κάθε αγώνας είναι ντέρμπι. Η διαφορά είναι στους ανθρώπους. Εδώ είναι Ελλάδαρα! Όταν ήρθε η Τρεντίνο και συναντήθηκα με την Μαρία Λαμπρινίδου μετά από λίγα λεπτά μου λέει: ‘Αυτό είναι το κατάλληλο μέρος για σένα’».
Τι είναι αυτό όμως που κάνει την Όλμπια τόσο ξεχωριστή; «Μα ο ήλιος φυσικά! Ο ήλιος που μας κάνει να είμαστε ανοικτοί άνθρωποι να επιθυμούμε την συναναστροφή»
Όλα αυτά θα μπορούσαν να φανερώνουν και μια μελαγχολία για την πατρίδα ωστόσο για την Ελένη πλέον μακροχρόνια σχέδια δεν χωρούν.
«Πλέον είμαι σε μια ηλικία που σκέφτομαι διαφορετικά κι αυτή τη στιγμή το μόνο που με ενδιαφέρει είναι το επόμενο παιχνίδι. Ειλικρινά δεν ξέρω αν θα παίξω την επόμενη χρονιά. Υπάρχουν διάφορες σκέψεις στο μυαλό μου, αλλά όταν έρθει η ώρα θα πάρω τις αποφάσεις μου», λέει κι όταν την ρωτάμε αν θα επιστρέψει για να παίξει βόλεϊ στην Ελλάδα απαντά: «Έτσι όπως είναι τα πράγματα αν το κάνω θα το κάνω ως χόμπι. Αυτή τη στιγμή παίζω καλά σε ένα πρωτάθλημα υψηλού επιπέδου, νιώθω πολύ όμορφα και μόνο αν αποφασίσω να αξιοποιήσω το πτυχίο της φυσικοθεραπεύτριας που έχω πάρει στα χέρια μου μπορεί να το κάνω».
Νωρίτερα στην κουβέντα μας, η οποία έγινε ενόσω η Ισπανίδα συμπαίκτρια της Μαρία Σεγούρα ετοίμαζε φαγητό για να φάει η παρέα, αναφέρθηκε στις διαφορές που υπάρχουν σε οργανωτικό επίπεδο μεταξύ Ελλάδας και εξωτερικού. Μια ακόμη σημαντική διαφορά όμως είναι και το οικονομικό.
«Για να αφήσει κάποιος το σπίτι του και να βρεθεί σε ένα άγνωστο τόπο, πρέπει μία φορά τον μήνα τουλάχιστον να βλέπει για ποιο λόγο κάνει αυτή τη θυσία. Εννοείται ότι αισθάνομαι τόσο στην Γαλλία όσο και στην Ιταλία ότι αμείβομαι με βάση την αξία μου».
Θεία προπονήτρια
Αυτό πάντως που θα κάνει δωρεάν όταν τελικά εγκαταλείψει την ενεργό δράση, είναι να αναλάβει την ατομική προπόνηση της ανιψιάς της που την έχει ξετρελάνει. «Ήδη έχω ενημερώσει τον Χρήστο ότι θα την αναλάβω, εφόσον βέβαια αποφασίσει να ασχοληθεί με το βόλεϊ και θα την κάνω αστέρι. Θέλω να την βοηθήσω να πετύχει όλα όσα ονειρευτεί», λέει με ύφος που δεν σηκώνει αμφισβήτηση ωστόσο το… αντράκι (που είναι και δεν το αμφισβητεί κανείς) σπάει λίγο πριν τον επίλογο.
«Όταν εκείνο το βράδυ του 1994 περνούσες το κατώφλι του κλειστού στα Ελευθερία φανταζόσουν όλη αυτή τη διαδρομή;», είναι η τελευταία ερώτηση κι αφού θυμήθηκε την ατάκα που είπε στον πατέρα της, αρπάζει την ευκαιρία για να πει το δικό της ευχαριστώ στους γονείς της.
«Δεν θα έκανα τίποτα αν η οικογένεια μου δεν στήριζε τόσο εμένα όσο και τον αδερφό μου και δεν μας έδιναν τα απαραίτητα εφόδια και δεν αναφέρομαι σε υλικά αγαθά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν ο πατέρας μου με πηγαινοέφερνε στο αθλητικό σχολείο για να μπορώ να κοιμάμαι λίγη ώρα παραπάνω και να ξεκουράζομαι. Δεν θα έκανα τίποτα χωρίς τη δική τους στήριξη και παρότρυνση και δεν ήμουν ποτέ μόνη μου. Κι αν μπορούσα κάτι να τους πω, πέρα από ένα τεράστιο ευχαριστώ, θα ήταν «Μπαμπά, μαμά είδατε τι κάναμε μαζί; Σας ευχαριστώ για όλα».
