Νόμος κατά του πρωταθλητισμού

Πόσους αθλητές και αθλήτριες διαθέτει η Ελλάδα που μπορούν να σταθούν σε διεθνές επίπεδο και να δώσουν ώθηση στον εγχώριο αθλητισμού. Σίγουρα όχι όσους θα έπρεπε και αυτούς που υπάρχουν, η πολιτεία τους έβαλε ένα ακόμα εμπόδιο (λες και δεν είχαν άλλα…) για να τους κάνει ακόμα λιγότερους.

του Θανάση Νικολάου
[email protected] follow me @ThanNikolaou

Σε ένα άρθρο που ψηφίστηκε το καλοκαίρι, οι άδειες των αθλητών και αθλητριών που εργάζονται στο δημόσιο ορίζονται σε 160 μέρες το χρόνο όταν βρισκόμαστε σε Ολυμπιακή χρονιά, 145 όταν έχει παγκόσμιο (καλή ώρα το 2018 στο στίβο) και 120 είναι οι στάνταρντ για όλους. Το συγκεκριμένο άρθρο του νόμου αφορά στους αθλητές που έχουν προσληφθεί σε δημόσιες υπηρεσίες.
Όλοι μας γνωρίζουμε πως αυτές οι προσλήψεις είναι ένας τρόπος στήριξης της πολιτείας που αδυνατεί πλέον να πριμοδοτεί τους ελίτ αθλητές της χώρας. Το να έχεις την απαίτηση από έναν αθλητή που διεκδικεί μετάλλιο σε παγκόσμια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, να κάνει σωστά τις προπονήσεις του και εργάζεται κανονικότατα στην υπηρεσία όπου έχει τοποθετηθεί είναι παραλογισμός. Ο αθλητής όταν δεν προπονείται, ξεκουράζεται. Προφανώς και η Στεφανίδη δεν ήταν κλεισμένη σε κάποιο γραφείο για οκτώ ώρες επί πέντε μέρες να πατάει σφραγίδες και να τακτοποιεί φακέλους…
Από την άλλη, η πολιτική ηγεσία δεν ελέγχει (ή δε θέλει να ελέγξει) τους ανενεργούς αθλητές αρκετοί από τους οποίους έχουν αποσπαστεί σε ανύπαρκτα ιδρύματα και φορείς όπου δε χρειάζεται η φυσική τους παρουσία και αναλώνονται σε δημόσιες σχέσεις για προσωπικό τους όφελος. Το γεγονός ότι κάποιοι αυτούς εμφανίζονται σε επιδοτούμενες εκδηλώσεις για να μιλήσουν σε παιδιά, υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι έχουν μεγαλύτερο αντίκτυπο και διεισδυτικότητα στην κοινωνία από την κατάκτηση ενός μεταλλίου ή την επίτευξη μιας μεγάλης επίδοσης σε παγκόσιο επίπεδο;
Με τις κινήσεις αυτές, η πολιτική ηγεσία δείχνει ότι απαξιώνει τον πρωταθλητισμό και τους ελίτ αθλητές και αθλήτριες αυτής της χώρας. Έκανε την αρχή βάζοντας στην ίδια κλίμακα με τον παγκόσμιο πρωταθλητή της κολύμβησης, του στίβου, του τζούντο και άλλων Ολυμπιακών αθλημάτων, με το νικητή της Ολυμπιάδας σκακιού (!) αλλά και τα αθλήματα των κωφάλαλων και των ΑμεΑ. Σαφώς και πρέπει να υπάρχει ευαισθησία από την πολιτεία για να δίνει το καλό παράδειγμα, όμως δεν μπαίνουν όλα στο ίδιο καζάνι. Δεν αξιολογείται ένα μετάλλιο στο στίβο όπου πρέπει να φτύσεις αίμα για να μπεις τελικό κόντρα στις παγκόσμιες υπερδυνάμεις που έχουν δύο και τρεις σε κάθε άθλημα, με ένα μετάλλιο των ΑμεΑ που αγωνίζονται απευθείας σε τελικούς έξι αθλητών… Στο σκάκι δε θα ανεφερθώ καθώς δεν είναι άθλημα. Αν βάλεις τον Γκάρι Κασπάροφ να παίξει μια παρτίδα σκάκι με έναν τοπ σκακσιτή της εποχής το πιθανότερο είναι να τον κερδίσει και ας έχει να παίξει σκάκι από το 2005. Αν βάλεις τον Μπολτ να τρέξει 100μ. μετά από ένα χρόνο απραξίας, το πιθανότερο είναι να μην κατέβει καν τα 10.40…
Ας κοιτάξουμε λοιπόν να κάνουμε την Ελλάδα Κούβα σε άλλους τομείς και ας αφήσουμε τον αθλητισμό να λειτουργεί με τον… ελληνικό τρόπο.

YΓ. Πόσο τυχερά είναι όλα τα παιδιά που επέλεξαν τη διέξοδο των ΗΠΑ…

Το περίφημο άρθρο