Ο Αμερικανός Άντονι Έρβιν έδειξε με την παρουσία του στο μίτινγκ Αρένα Προ πως δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα τους πολύ νεότερους συμπατριώτες αντιπάλους τους και πως θα διεκδικήσει με αξιώσεις την τρίτη του παρουσία σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
του Στέφανου Σουλιώτη
[email protected]
Το 21.98 που σημείωσε ο Άντονι Έρβιν και του χάρισε τη δεύτερη θέση στα 50μ. ελεύθερο ήταν ένα από τα highlight της δεύτερης ημέρας του μίτινγκ Αρένα Προ που φιλοξενείται στη Σάντα Κλάρα. Η επίδοση του Αμερικανού αποτελεί ηχηρό καμπανάκι για όσους θελήσουν να διεκδικήσουν την Ολυμπιακή πρόκριση στα επερχόμενα τράιλς. Ο 35χρονος έδειξε πως κάθε άλλο παρά βετεράνος είναι αφού μόνο εκείνος και ο Άντριαν Νέιθαν έχουν κολυμπήσει κάτω από 22 δευτερόλεπτα τη φετινή σεζόν.
Αν θελήσει το 2016 να βάλει τέλος στην καριέρα (για δεύτερη φορά), ο Έρβιν θα προσπαθήσει να το κάνει με πρόκριση στους τρίτους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η πρώτη φορά που ο Αμερικανός αποχαιρέτησε τις πισίνες ήταν το 2003. Σε ηλικία 22 ετών και με ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο και δύο νίκες σε παγκόσμια πρωταθλήματα κανείς δεν περίμενε πως ο Έρβιν θα άφηνε αυτό που αγαπούσε.
Όταν έπαιρνε θέση στο βατήρα στο Σίδνει το 2000, ο Έρβιν ήταν ήδη παγκόσμιος ρέκορντμαν στα 50μ. ελεύθερο 25άρας πισίνας. Παράλληλα γινόταν ο πρώτος Αφροαμερικανός (λόγω της καταγωγής του πατέρα του) που βρισκόταν στην Ολυμπιακή ομάδα κολύμβησης των ΗΠΑ. Στον τελικό των Αγώνων ο 19χρονος τότε Έρβιν ακούμπησε τον τοίχο σε 21.98, όσο ακριβώς και ο συμπατριώτης του Γκάρι Χολ με τον οποίο μοιράστηκαν το χρυσό μετάλλιο. Ο Έρβιν ήταν επίσης μέρος της ιστορικής κούρσας των 4×100μ. ελεύθερο. Ιστορική τόσο για τους νικητές Αυστραλούς που πίκαραν τους αντιπάλους τους προσποιούμενοι πώς παίζουν κιθάρα όσο και για τους Αμερικανούς που έχασαν για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες στη συγκεκριμένη σκυτάλη.
Την επόμενη χρονιά ο Έρβιν κέρδισε τα 50μ. και 100μ. ελεύθερο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Ιαπωνίας αποδεικνύοντας δεν είχε αντίπαλο στα δύο αγωνίσματα.
Το 2003 σε ηλικία 22 ετών ο κολυμβητής ανακοίνωσε την απόσυρσή του από τις πισίνες. Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Αμερικανός πούλησε σε δημοπρασία το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλο για την ανακούφιση των πληγέντων από του τσουνάμι του 2004, έπαιξε κιθάρα σε χέβι μέταλ συγκρότημα, έπιασε δουλειά σε δισκοπωλείο και τατουατζίδικο και επέστρεψε στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια για να πάρει το πτυχίο του το 2010. Αυτή ήταν η μία πλευρά του Έρβιν. Η άλλη περιελάμβανε εθισμό σε αλκοόλ και ουσίες, τραυματισμό στον ώμο σε ατύχημα με μοτοσυκλέτα προσπαθώντας να ξεφύγει από την αστυνομία και κατανάλωση υπερβολικής δόσης ηρεμιστικών που κόντεψε να του στοιχίσει τη ζωή.
Γύρισε στις προπονήσεις το 2010, προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου και τερμάτισε πέμπτος στον τελικό των 50μ. ελεύθερο. Ωστόσο προφανώς η ζωή που έκανε το διάστημα που μεσολάβησε ήταν ανορθόδοξη για κάποιον αθλητή και σε πολλά σημεία όχι ενδεδειγμένη για οποιονδήποτε άνθρωπο.
«Ήμουν απείθαρχος, δημιουργούσα μπελάδες»
Τριάντα τρία χρόνια πριν, ένα καλοκαιρινό βράδι στην οικία των Έρβιν στο Λος Άντζελες, ο Άντονι, δύο ετών τότε, ξεφεύγει από την αγκαλία της μητέρας του που μισοκοιμόταν και βουτάει στην πισίνα τους. Ξαφνιασμένη από το θόρυβο, η μητέρα του ψάχνει έντρομη τον γιο της και τον βρίσκει να κρατιέται από την άκρη της πλατσουρίζοντας τα πόδια του. Μέσα σε μία εβδομάδα ένας σιδερένιος φράχτης θα υψωνόταν γύρω από την πισίνα ώστε ο Έρβιν να μην ξανατρομάξει τους δικούς του. Στο υποσυνείδητο του μικρού Έρβιν η πισίνα μετατράπηκε αμέσως σε σύμβολο ελευθερίας. «Ήμουν κακό παιδί στα παιδικά μου χρόνια. Δημιουργούσα μπελάδες, δεν άκουγα τους γονείς μου, δεν είχα πειθαρχία», θα πει πολλά χρόνια αργότερα.
Οι γονείς του, τον έγραψαν σε κολυμβητική ομάδα για να διοχετεύει κάπου την ενέργειά του. Οι επιδόσεις του στο άθλημα δεν άργησαν να φανούν, όπως και τα προβλήματα με την οικογένειά του. Στην ηλικία των εννέα άρχισε να το σκάει από το σπίτι του, ενώ στα 14 του διαπιστώθηκε πως έπασχε από το νευρολογικό σύνδρομο «Τουρέτ» με συνέπεια να παίρνει ισχυρές δόσεις ηρεμιστικών.
Κατά τη διάρκεια περιφερειακού πρωταθλήματος αποβλήθηκε από τον αποστολή γιατί έπαιζε με τη φωτιά (κυριολεκτικά) στο δωμάτιο του ξενοδοχείο του. Ωστόσο όσο διαφορετική ήταν η ζωή του εκτός πισίνα, μέσα στο νερό μεταμορφωνόταν. Στα 18 του είχε τον δεύτερο καλύτερο χρόνο στην κατηγορία του το οποίο του χάρισε την υποτροφία στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια. Μετά τα χρυσά μετάλλια το 2000 και το 2001 η κατάθλιψη τού χτύπησε την πόρτα. Θεωρούσε πως οι καταχρήσεις ήταν μονόδρομος και κινδύνεψε να χάσει τη ζωή του από αυτές. Ο Έρβιν βρήκε ξανά τα πατήματά του όταν ένας φίλος του τον προσέλαβε στο κολυμβητήριο που διατηρούσε. Εκεί άρχισε να βρίσκει τη χαμένη αγάπη του για την κολύμβηση και να γίνεται πιο δραστήριος. Το 2007 ξεκίνησε τις σπουδές που είχε διακόψει στο πανεπιστήμιο αλλά η κατάθλιψη συνέχιζε να τον βασανίζει. Στην προσπάθειά του να απαλλαγεί οριστικά έκανε εντατικές προπονήσεις το 2010. Ο Έρβιν έδειξε πως το… είχε ακόμα αφού δύο χρόνια αργότερα στα τράιλς για του Ολυμπιακούς Αγώνες θα σημείωνε νέο ατομικό ρεκόρ με 21.60 και το 2013 θα κατακτούσε το ασημένιο μετάλλιο στα 4×100μ. ελεύθερο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Βαρκελόνης. Όλα αυτά τα χρόνια ο Έρβιν πάλεψε με τον αυτοκαταστροφικό του εαυτό, τον νίκησε και έδειξε πως μόνο ως ξεγραμμένος δεν πρέπει να λογίζεται για τα τράιλς που θα γίνουν στην Ομάχα από τις 26 Ιουνίου έως τις 3 Ιουλίου.
