Οι δρόμοι μεσαίων και μεγάλων αποστάσεων ήταν ανέκαθεν ο βασιλιάς και πρωταγωνιστής της αθλητικής επικαιρότητας όσο εντυπωσιακά και αν φαντάζουν άλλα αγωνίσματα του στίβου, κανένα δεν συγκρίνεται με τις μεγάλες αποστάσεις.
του Γιάννη Οικονόμου
προπονητής αντοχής – ανωμάλου δρόμου
Παίρνοντας αφορμή από τα παραπάνω, βρέθηκα στο Τορίνο στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα ανωμάλου δρόμου, μια εμπειρία που θα μου μείνει αξέχαστη, παρόλο που έχω ξαναβρεθεί σε αντίστοιχη διοργάνωση. Οι αγώνες σε ανώμαλο δρόμο ανέκαθεν ήταν η μεγάλη μου αγάπη, όχι μόνο λόγω της σκληρής προσπάθειας των αθλητών, αλλά από τόπου που αγωνιζόμουν εγώ ο ίδιος ως αθλητής διαπίστωνα πως όποιος δρομέας δούλευε σε τέτοιες διαδρομές προπονητικές, αλλά κυρίως αγωνιστικά ήταν αδύνατο να μην βγάλει την θερινή αγωνιστική περίοδο καλές ή μεγάλες επιδόσεις.
Είδα έναν αθλητικό κολοσσό που λέγεται Γιάκομπ Ίνγκεμπριγκτσεν να παλεύει παλληκαρήσια μέσα στην λάσπη αποδεικνύοντας γιατί αυτός ο αθλητής έχει κάνει όλη την υφήλιο να μιλάει γι’ αυτόν.
Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να καταλογίσουμε ευθύνη στους αθλητές μας όποια κι αν είναι η εμφάνισή τους σε τέτοιες διοργανώσεις, πρώτα χτίζουμε και μετά δρέπουμε αθλητικούς καρπούς.
Αν στην ομοσπονδία δείξουν την απαιτούμενη σοβαρότητα και σεβασμό σε τέτοιου είδους αγώνες, οι 6-7 προπονητές στον Ελλαδικό χώρο που έχουμε πάθος με αυτό το κομμάτι –γραφικούς έτσι μας αποκαλούν– δεν είναι αρκετό για να φέρουν την άνοιξη στην αντοχή, παρά τις αρκετά φιλότιμες προσπάθειες ενός Δημήτρη Θεοδωρίδη, αν τον αφήσουμε να προσφέρει όπως καλά γνωρίζει όχι μόνο στην ομοσπονδία, αλλά και σε αγωνιστικές προσπάθειες που καταβάλει. Αν αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις στην Συγγρού 137 δεν επενδύσουν ΔΥΝΑΜΙΚΑ, αλλά παράλληλα να ερωτευτούν την αντοχή –μάλλον είμαι πολύ φιλόδοξος;– για να έχουμε τα επόμενα 5-6 χρόνια τα πρώτα αποτελέσματα τότε θα πρέπει να ξεχάσουμε αθλητές με μεγάλες επιδόσεις κάτι που έχουμε κάποιες δεκαετίες να δούμε, ο ανώμαλος δρόμος και η αντοχή δεν είναι ….μπαλέτο, αλλά ΤΕΧΝΗ.
Δικαιούμαστε όλοι μας επιτέλους να αναβιώσουμε εικόνες που είναι κλειδαμπαρωμένες, ένδοξης ιστορίας στην αντοχή να τις ξεθάψουμε για να καμαρώσουμε επιτυχίες.
Όσοι είμαστε ερωτευμένοι με αυτό το κομμάτι θα συνεχίσουμε να παλεύουμε έστω και μόνοι μας, απλά, κουβαλώντας παράλληλα αρκετή τρέλα, γιατί χωρίς αυτή δεν θα είχαν οι αθλητές μας ανάλογες εμφανίσεις έστω τουλάχιστον προς το παρόν και στον Ελλαδικό χώρο.
Οι Ιταλοί πέτυχαν απόλυτα οργανωτικά, αγωνιστικά με απλότητα αλλά και με μεγάλη φιλόξενη διάθεση. Αγαπούν καθολικά τον αθλητισμό, βαριά και με μεγάλη ιστορία στους δρόμους αντοχής.
