Από τη στιγμή που ο στόχος είχε τεθεί από τις αρχές του καλοκαιριού (λίγο πριν ξεκινήσει το World League) και δεν επετεύχθη, πολύ απλά εκ του αποτελέσματος η χρονιά για την Εθνική ομάδα είναι αποτυχημένη. Για να μην δημιουργούνται λανθασμένες εντυπώσεις η αποτυχία δεν έχει να κάνει με το ότι ο αντίπαλος (το Βέλγιο στον όμιλο, η Ισπανία στα μπαράζ) ήταν του χεριού μας, αλλά με τη μη επίτευξη του στόχου και τίποτα περισσότερο.
του Δημήτρη Τυχάλα
[email protected]
Η 3η θέση στο World League (ναι στο 3ο γκρουπ που για κάποιους – οι οποίοι προφανώς ζουν στην εποχή της ευδαιμονίας της προηγούμενης δεκαετίας- είναι μικρό και…λίγο) δεν μπορεί να χρυσώσει κανένα χάπι, ούτε φυσικά το γεγονός ότι θα είμαστε και του χρόνου στη διοργάνωση. Δυστυχώς για 4η συνεχόμενη φορά δεν θα είμαστε σε τελική φάση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος κι αυτό πονάει πάρα πολύ…
Πρώτα απ’ όλα τους ίδιους τους αθλητές και τους προπονητές της ομάδας που τα τελευταία χρόνια κάνουν τεράστια προσπάθεια μέσα σε δύσκολες συνθήκες, ωστόσο δεν μπορούν να γευτούν τους καρπούς της… Σίγουρα έχουν κι αυτοί ευθύνη για την αποκλεισμό. Άλλος μπορεί να θεωρήσει ότι έχουν το μικρότερο ή το μεγαλύτερο μερίδιο. Το blame game στην Ελλάδα είναι επιστήμη και δεν έχουμε καμία όρεξη να εμπλακούμε σε μια τέτοια διαδικασία…
Ευθύνες έχει και η διοίκηση (προφανώς όχι η προσωρινή που ανέλαβε λίγες μέρες πριν ξεκινήσουν τα προκριματικά), ευθύνες έχουν οι πάντες και τα πάντα. Αυτό ισχύει στις επιτυχίες, αυτό ισχύει στις αποτυχίες.
Η Εθνική δεν μπόρεσε να κάνει την υπέρβαση και να είναι αυτή η μοναδική ομάδα που θα βρισκόταν στις 16 κορυφαίες της Ευρώπης, χωρίς να είναι βαθμολογικά μέσα στις 16 πρώτες. Δυστυχώς για όλους μας το έκανε η Ισπανία κι αυτή που την πλήρωσε ήταν η Πορτογαλία.
Οι Πορτογάλοι, 16οι στο ranking της CEV την έπαθαν όπως ακριβώς κι εμείς. Έπαιξαν το δεύτερο τουρνουά στην Φινλανδία, γύρισαν πίσω, έφυγαν στην Τουρκία (15η στο ranking) όπου έχασαν με κάτω τα χέρια 3-0 και στον επαναληπτικό έχασαν τον πρώτο σετ, προηγήθηκαν με 2-1 αλλά δεν άντεξαν και χάνοντας το δ’ σετ αποκλείστηκαν.
Η επόμενη μέρα
«Σε όλες τις προηγούμενες χαμένες ευκαιρίες υπήρχε η αίσθηση της καταστροφής, η οποία βέβαια δεν ήρθε, κι ούτε θα έρθει αν τυχόν αύριο το βράδυ δεν καταφέρουμε να κάνουμε την ανατροπή κόντρα στην Ισπανία. Πισωγύρισμα θα είναι (έχοντας ως δεδομένη την επιστροφή μας έστω και στην 3η κατηγορία του World League), αλλά πάντα θα υπάρχει επόμενη μέρα. Η οποία όμως ασυζητητί θα είναι πιο όμορφη και πιο εύκολη εφόσον τον Σεπτέμβριο του 2017 η Εθνική αγωνιστεί στο ευρωβόλεϊ της Πολωνίας για πρώτη φορά μετά την αντίστοιχη διοργάνωση στην Τουρκία».
Τα παραπάνω είχαν γραφτεί στο Sportsfeed την παραμονή του επαναληπτικού αγώνα με την Ισπανία και εξακολουθούμε να τα πιστεύουμε… Δεν τα καταφέραμε, αλλά το να κλαίμε πάνω από το πτώμα του μακαρίτη δεν ωφελεί σε τίποτα.
Αντιθέτως αυτό που χρειάζεται είναι το να αναλυθεί γιατί δεν πετύχαμε, τι πρέπει να αλλάξουμε, τι πρέπει να κρατήσουμε και τι να βελτιώσουμε.
Αν ρίξει κανείς μια ματιά στο ρόστερ της Εθνικής, με εξαίρεση τους δύο πασαδόρους (Τερζής και Στιβαχτής αν και αναπληρωματικοί στις ομάδες τους τράβηξαν κουπί πέντε μήνες, λόγω του προβλήματος που προέκυψε με τον Φιλίποφ) και τους Ανδρεάδη, Στεφάνου οι υπόλοιποι είναι πολύ κάτω των 30… Υλικό υπάρχει αλλά με δεδομένα αγωνιστικά κενά κι αυτά είναι που πρέπει να καλυφθούν (το πώς είναι ένα ερώτημα με δύσκολη απάντηση).
Πριν όμως την οποιαδήποτε συζήτηση για το υλικό αλλά και γενικά για το αγωνιστικό κομμάτι (π.χ ένα θέμα που πρέπει να λυθεί άμεσα είναι αυτό του προπονητή καθώς το συμβόλαιο του Δρίκου έληξε ενώ και στην Εθνική γυναικών υπάρχει κενό εξουσίας καθώς ο Φλώρος είχε αναλάβει μόνο για τα προκριματικά), αυτό που θα πρέπει να γίνει είναι το ξεκαθάρισμα λειτουργίας και οργάνωσης των Εθνικών ομάδων.
Στην Εθνική μόνο όποιος το θέλει
Προσωπικά υποστηρίζουμε τη λογική «όποιος θέλει είναι στις Εθνικές ομάδες, όποιος δεν θέλει ας μην έρθει ποτέ», αλλά φέτος έγιναν πολλά και στους άνδρες και στις γυναίκες (πολλά περισσότερα).
Κάποια στιγμή οι κανόνες και τα όρια του καθενός πρέπει να αποσαφηνιστούν με τόσο ξεκάθαρο τρόπο που δεν θα μπορεί κανείς να τα αμφισβητήσει και θα ξέρει πολύ καλά τα δικαιώματα, τις υποχρεώσεις και τις συνέπειες.
Η Εθνική ομάδα είναι υπέρτατη τιμή και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται απ’ όλους. Η Εθνική ομάδα είναι πάνω από πρόσωπα, συλλόγους, εγωισμούς.
Από αυτή εδώ τη γωνιά έχουμε επανειλημμένα εξάρει τις προσπάθειες όλων (παικτών, προπονητών) για να φέρουν ξανά την Εθνική ομάδα εκεί που πραγματικά πιστεύουμε ότι είναι η θέση της μέσα σε δύσκολες συνθήκες, αλλά το να αναφέρεσαι συνέχεια σ’ αυτές (γενικά και αόριστα) κουράζει…
Ή βγαίνεις και μιλάς συγκεκριμένα (όπως για παράδειγμα έκανε η Εθνική πόλο όταν στην προετοιμασία της για τους Ολυμπιακούς Αγώνες βρέθηκε να κάνει προπόνηση σε πισίνα με λάσπες) ή το λες μια φορά και συνεχίζεις να δουλεύεις κόντρα στις αντιξοότητες.
Κι αυτή η παρατήρηση δεν πρέπει να εκληφθεί ως μομφή για τους παίκτες και το προπονητικό τιμ της Εθνικής. Ούτε δικαιολογίες έψαξε να βρει κανείς μετά τον αποκλεισμό ούτε τίποτα, κι αυτό είναι ένα ακόμη συν για όλους.
Επί πέντε μήνες έδωσαν και πάλι την ψυχή τους για να τα καταφέρουν και τα βουρκωμένα μάτια την ώρα που ο κόσμος της Κοζάνης τους αποθέωνε, έδειχνε το πόσο πολύ το ήθελαν κι αυτοί.
Κι όσο κι αν η επόμενη μέρα είναι πολύ δύσκολη για όλους, αυτοί είναι η ελπίδα μας για να μπορέσουμε να χαμογελάσουμε ξανά. Το έδειξαν ότι μπορούν, το πιστεύουμε ότι μπορούν και δεν μπορεί διάολε θα το κάνουν.
ΥΓ Ότι και να γράψουμε για αυτά που ζήσαμε στην Κοζάνη φέτος από τον περασμένο Μάιο μέχρι και το βράδυ του Σαββάτου θα είναι λίγο. Τόση αγάπη είχε χρόνια να εισπράξει η Εθνική ομάδα ανδρών (αντιστοίχως την έχει εισπράξει η γυναικών στην Μεγαλόπολη) και η εικόνα του (ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΥ) κλειστού της Λευκόβρυσης το βράδυ του Σαββάτου με τις κατάμεστες κερκίδες είναι η τεράστια παρηγοριά που μας μένει. Η Εθνική έχει βρει πραγματική έδρα και σύντομα εκεί θα ζήσουμε μεγάλες στιγμές.
ΥΓ2 Ο Ντίμα Φιλίποφ (όπως και οι υπόλοιποι) παίκτες δεν χρειάζεται πιστοποιητικό αγάπης της Εθνικής ομάδας. Το έχει κερδίσει τα προηγούμενα χρόνια. Σίγουρα όμως επικοινωνιακά είναι χαμένος από όλα όσα έγιναν τις τελευταίες 40 ημέρες. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα τραυματισμού κι έκανε τεράστια προσπάθεια να το ξεπεράσει.
Ωστόσο το γεγονός ότι την ώρα που η Εθνική έπαιζε το δεύτερο τουρνουά στο Βέλγιο ή πολύ περισσότερο έδινε τους αγώνες μπαράζ με την Ισπανία κι ο ίδιος αγωνιζόταν στα φιλικά παιχνίδια της ομάδας του δείχνει ότι μπορούσε να βοηθήσει και την Εθνική. Και το γιατί δεν συνέβη αυτό πρέπει να απαντηθεί.
