Δύο σπουδαίοι πρωταθλητές εξήγησαν για ποιο λόγο ο αθλητής πρέπει να βάζει σε δεύτερη μοίρα τα οικονομικά κίνητρα.
του Ηλία Τάταλα
[email protected]
Ο Μομίρ Ίλιτς και ο Αλέξης Αλβανός άνοιξαν μία πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα, όταν πριν δύο μέρες βρέθηκαν καλεσμένοι στο συνέδριο των προπονητών του χάντμπολ στην Πάτρα. Τους ζητήθηκε να μιλήσουν για τον εαυτό τους και για τον τρόπο που έφτασαν σε κορυφαίο επίπεδο. Και οι δύο απάντησαν μέσες – άκρες, ότι το τελευταίο πράγμα που σκέφτονταν ήταν τα χρήματα.
“Προέρχομαι από μία πολύ φτωχή οικογένεια με μεγάλη περηφάνια. Ο πατέρας μου κάποτε με πίεσε να σταματήσω το χάντμπολ, ώστε να εργαστώ και να βοηθήσω την οικογένεια. Ήταν η μόνη φορά που δεν τον άκουσα και ευτυχώς για όλους μας. Κάθε παιδί πρέπει να ακολουθεί το όνειρό του και πάντα να βάζουμε ψηλότερους στόχους. Από μικρός ήθελα να πετύχω σπουδαία πράγματα, να παίζω σε σπουδαίους αγώνες ως μέλος μεγάλων ομάδων. Τα κατάφερα να αγωνιστώ στο υψηλότερο επίπεδο. Από μικρός έκανα πολύ προπόνηση και από αυτό το μοτίβο δεν ξεφεύγω ποτέ. Πάντα θα θεωρώ ότι η δουλειά στην προπόνηση θα είναι το σημαντικότερο στον αθλητισμό. Πολλά παιδιά έχουν ταλέντο, αλλά εγώ βάζω τη δουλειά πάνω από το ταλέντο”, είπε ο Ίλιτς, κορυφαίος σκόρερ του τσάμπιονς λιγκ τα δύο τελευταία χρόνια με τη Βέζπρεμ.
Ο Αλβανός τον συμπλήρωσε με ιδανικό τρόπο. “Όλη η πορεία από την αρχή όταν ήμουν εννιά χρονών, είχε αμείωτη την αγάπη μου για το άθλημα και το ζήλο να φτάσω ψηλά. Η καλύτερη προσέγγιση για ένα παιδί είναι το αγκαλιάσεις και να του μάθεις να αγαπά αυτό που κάνει. Οι τελευταίες γενιές έχουν ξεφύγει λίγο. Εμείς στα 16-17 ήμασταν όλη τη μέρα στο γήπεδο και θέλαμε να κάνουμε προπόνηση. Σήμερα βλέπω νέα παιδιά που πρωτίστως κοιτούν πως θα αποκατασταθούν οικονομικά. Δουλειά όλων μας είναι να δείξουμε στα παιδιά το σωστό δρόμο. Τα κίνητρα για ένα παιδί πρέπει να είναι πρωτίστως αθλητικά, για να βελτιωθεί και όχι οικονομικά”.
Στη δημοσιογραφική μου καριέρα γνώρισα πολλούς κορυφαίους αθλητές. Τον μεγάλο Ρώσο Αλεξάντερ Καρέλιν, τον Γκάλη, τον Πύρρο, τον Κάχι και εσχάτως αρκετά μεγάλα ονόματα του παγκόσμιου χάντμπολ. Όλοι είχαν αυτό το κοινό χαρακτηριστικό που αναφέρει ο Αλβανός, λάτρευαν αυτό που έκαναν και δούλευαν ατελείωτα στην προπόνηση για να παραμείνουν στην κορυφή αναζητώντας νέα αθλητικά κίνητρα. Αθλητικά και όχι οικονομικά. Αυτή είναι η πιο σίγουρη οδός για να γίνει κάποιος σπουδαίος αθλητής και όταν το καταφέρει, τότε τα χρήματα θα έρθουν… μόνα τους. Αυτό είναι βέβαιο και ας το έχουν στο νου τους αθλητές και γονείς.
Αυτό που προέχει, όμως, είναι η δουλειά, η προσπάθεια και η θέληση να γίνεις κορυφαίος. Αρχικά στο χωριό, μετά στην πόλη και τέλος στον κόσμο όλο.
