Το Ολυμπιακό στάδιο της Ρώμης ή αλλιώς Ολίμπικο αποπνέει θαυμασμό τόσο από τους φίλους του ποδοσφαίρου όσο και από τους φίλους του στίβου. Εμβληματικό στην όψη, κλέβει την παράσταση στο συγκρότημα του Φόρο Ιτάλικο και τις επόμενες μέρες οι κερκίδες του θα γεμίσουν με κόσμο, που θα έχει συγκεντρωθεί για το 26ο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του στίβου.
της Ελισάβετ Γρηγοριάδου
[email protected]
Το Ολίμπικο εγκαινιάστηκε στις 17 Μαΐου του 1953 με τον τερματισμό του ποδηλατικού γύρου της Ιταλίας και την διεξαγωγή ενός αγώνα ποδοσφαίρου μεταξύ των εθνικών ομάδων της Ιταλίας και της Ουγγαρίας. Οι εργασίες πραγματοποιήθηκαν με σκοπό να ανανεωθεί το ήδη υπάρχον στάδιο Τσιπρέζι, το οποίοι είχε εγκαινιαστεί το 1932 και ξεκίνησε να κατασκευάζεται 1926 από τον δικτάτορα της Ιταλίας Μπενίτο Μουσολίνι για να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο της προπαγάνδας του. Η τοποθεσία που επιλέχθηκε για να κατασκευαστεί το Φόρο Ιτάλιο με το στάδιο ήταν αρχικά βάλτος και το έργο ξεκίνησε υπό την επίβλεψη του αρχιτέκτονα Ενρίκο Ντελ Ντέμπιο. Το στάδιο εγκαινιάστηκε για να γιορτάσει ο Μουσολίνι τα 10 χρόνια του φασιστικού καθεστώτος στην Ιταλία και η αρχική του χωρητικότητα ήταν 100.000 θεατές και το καθεστώς Μουσολίνι είχε σκοπό να καταθέσει υποψηφιότητα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1940 και για το λόγο αυτό από το 1933 ξεκίνησε η επέκταση των εγκαταστάσεων με κολυμβητήρια, αίθουσα άρσης βαρών αλλά ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος σταμάτησε τα πάντα.
Μετά την πτώση του φασισμού στην Ιταλία, ο στάδιο πέρασε στη διαχείριση της ιταλικης Ολυμπιακή επτροπής (CONI) και το 1950 ξεκίνησε η ανακαίνιση του και άλλαξε το όνομα σε Ολυμπιακό στάδιο (Ολίμπικο). Αργότερα μπήκε και το στέγαστρο, στο πλαίσιο της προετοιμασίας για το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου της FIFA το 1990 και το μόνο που έμεινε να θυμίζει το καθεστώς του Μουσολίνι, είναι ο οβελίσκος στην είσοδο του Φόρο Ιτάλικο.
Το στάδιο των μεγάλων διοργανώσεων και των ρεκόρ
Ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1950, το στάδιο υπήρξε σκηνή πολλαπλών παγκόσμιων ρεκόρ στον στίβο. Το χρονοδιάγραμμα ξεκινά από το 1957 όταν και καταγράφηκε το πρώτο από τα 29 ρεκόρ, το οποίο σημείωσε ο Βλαντιμίρ Κουτς (Σοβιετική Ένωση), χρυσός Ολυμπιονίκης στα 5.000μ και 10.000μ το 1956, ο οποίος κέρδισε τα 5.000μ σε 13:35.0, ρεκόρ που δεν καταρρίφθηκε μέχρι το 1965. Εκείνη την χρονιά το έκανε δικό του ο Αυστραλός, Ρον Κλαρκ, φαινόμενο στις μεγάλες αποστάσεις.
Τρία χρόνια μετά το κατόρθωμα του Κουτς, το στάδιο φιλοξένησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες (1960), όπου σημειώθηκαν 10 παγκόσμια ρεκόρ. Ο Ιταλός σπρίντερ, Λίβιο Μπερούτι, φορώντας γυαλιά ηλίου κατά τη διάρκεια του αγώνα, κατέγραψε ρεκόρ στα 200μ τόσο στον ημιτελικό όσο και στον τελικό, με διαφορά μόλις δύο ωρών. Στα 400μ, ο τελικός είχε δραματικό τερματισμό, με τον Αμερικανό, Ότις Ντέιβις, και τον Γερμανό, Καρλ Κάουφμαν, να πέφτουν μαζί στην γραμμή του τερματισμού. Τελικά, ο Ντέιβις ήταν πρώτος για ένα χιλιοστό όπως έδειξε το photo finish.
Στα 1500μ, ο Χερμπ Έλιοτ (Αυστραλία) κατέπληξε το πλήθος με τον αγώνα που έκανε. Τα ρεκόρ των ανδρών ολοκληρώθηκαν με την σκυταλοδρομία 4Χ100 της Γερμανίας και των ΗΠΑ στην 4Χ400μ. Στα αγωνίσματα των γυναικών, υπήρχαν τρία ρεκόρ. Δύο σημείωσε η «μαύρη γαζέλα», Βίλμα Ρούντολφ, στα ημιτελικά των 100μ και την 4Χ100μ, ενώ το τρίτο ρεκόρ ήρθε στα 800μ από την Ιβανόβνα Σεβκόβα (Σοβιετική Ένωση).
Το 1961 ήταν ξεχωριστό για το Ολίμπικο διότι ο Ιταλός βαδιστής, Άμπντον Πάμιτς, μελλοντικός νικητής στους Αγώνες του Τόκιο, σημείωσε τα παγκόσμια ρεκόρ στις αποστάσεις των 30 μιλίων και των 50 χιλιομέτρων. Σαράντα χρόνια μετά την πρώτη διοργάνωση στο Τορίνο, η Ρώμη φιλοξένησε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου και στο Ολίμπικο πραγματοποιήθηκαν τα πρώτα του παγκόσμια ρεκόρ στις ρίψεις και τα άλματα. Συνολικά, υπήρχαν τέσσερα ρεκόρ, όλα από γυναίκες, τρία από τα οποία προήλθαν από αθλήτριες της Δυτικής και Ανατολικής Γερμανίας.
Το Ολίμπικο φιλοξένησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα για πρώτη φορά το 1987 με μεγάλη συμμετοχή του κοινού. Δύο αθλητές ξεχώρισαν μπροστά στο πλήθος. «Ο γιος του ανέμου», Καρλ Λιούις, και η Βουλγάρα άλτρια του ύψος, Στέφκα Κοσταντίνοβα, η οποία εξακολουθεί να έχει στην κατοχή της ένα από τα μακροβιότερα ρεκόρ στον στίβο.
Το Γκόλντεν Γκαλά, δηλαδή πλέον το ντάιαμοντ λιγκ της Ρώμης, σχεδιάστηκε το 1980 από τον Πρίμο Νεμπιόλο και είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Πιέτρο Μενέα από το 2013. Είναι η διοργάνωση του επί κοντώ, καθώς πέντε από τα δέκα παγκόσμια ρεκόρ που σημειώθηκαν στο μίτινγκ ανήκουν σε αυτό το άθλημα. Δύο έγιναν από τον Τιέρι Βινιερόν και ένα από τους Σεργκέι Μπούμπκα, Μόντο Ντουπλάντις και Γελένα Ινσιμπάγιεβα.
