Ποιες είναι άραγε οι σκέψεις και τα συναισθήματα ενός αθλητή τη στιγμή που βλέπει τον προπονητή του να σημειώνει ένα δύσκολο σετ και πως αυτά εξελίσσονται κατά τη διάρκεια της προπόνησης;
του Στέφανου Σουλιώτη
[email protected]
Αυτοπεποίθηση, σύγχυση, τρόμος. Συναισθήματα που πάνε και έρχονται από την ώρα της προθέρμανσης μέχρι τη στιγμή που θα βγει ο κολυμβητής από το νερό. Κάθε προπόνηση είναι μια πνευματική και σωματική άσκηση στις οποίες ο αθλητής πρέπει να φανεί δυνατός. Αυτές είναι οι σκέψεις που κατακλύζουν τον κολυμβητή πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από ένα δύσκολο σετ.
«Εννοείται πως το΄χω»
Το κυρίως σετ που θα σε βάλει ο προπονητής σου να κάνεις σίγουρα θα αποδειχθεί παιχνιδάκι. Κοιμήθηκες σαν πουλάκι το προηγούμενο βράδυ, έφαγες ένα πολύ χορταστικό γεύμα και είσαι έτοιμος να κατακτήσεις τον κόσμο. Αδιαφορείς για ο,τι και αν έχει στο μυαλό του ο προπονητής αφού ξέρεις πως όλα τα σετ τα παίζεις στα δάχτυλα. Θα σπάσεις όλα τα χρονόμετρα!
«Τι στο καλό γράφει εκεί τόση ώρα;»
Την αρχική αυτοπεποίθηση διαδέχεται ένα μούδιασμα και το χαμόγελο στο πρόσωπο παγώνει όταν συνειδητοποιείς ότι έχουν περάσει πέντε λεπτά και ο προπονητής σου συνεχίζει να γράφει στον πίνακα. Ενώ εσύ κάνεις τις απαραίτητες διατάσεις προτού πέσεις στο νερό, ο προπονητής σου τον γεμίζει με μελάνι. Για την ακρίβεια νομίζεις πως βρίσκεται σε κατάσταση παροξυσμού καθώς γράφει, γράφει και ξαναγράφει το σετ με αριθμούς όλο και πιο μικρούς μουντζουρώνοντας και τον παραμικρό ελεύθερο χώρο.
«Έλα πλάκα μας κάνει τώρα ε;»
Ρίχνεις το βλέμμα σου στον πίνακα, κοιτάζεσαι αμήχανα με τους συναθλητές του, μετά άλλη μία ματιά στον πίνακα και σκέφτεσαι «Μάλλον ο προπονητής έχει όρεξη για πρωινές πλάκες. Εντάξει ωραίο το αστείο, γράψε μας τώρα το κανονικό σετ». Όταν τελικά συνειδητοποιείς την πικρή αλήθεια γίνεσαι ράκος. Νιώθεις ότι κουράστηκες πριν καν βουτήξεις στο νερό. Πλησιάζεις τον πίνακα για να μελετήσεις το σετ και είναι σαν να λύνεις μαθηματική εξίσωση! Σου έχουν κοπεί τα πόδια. Από το μυαλό σου περνούν χίλια πράγματα και βάζεις όλη τη φαντασία σου να δουλέψει προκειμένου να βρεις τις τρεις καλύτερες δικαιολογίες για να αποφύγεις το σετ.
«Ανάθεμα την ώρα που ξεκίνησα το κολύμπι»
Μέσα στην απελπισία σου κάθεσαι και αναρωτιέσαι τι στο καλό βρήκες στην κολύμβηση και επέμενες τόσο πολύ να σε γράψουν οι γονείς σου σε μια ομάδα. Πρέπει να διακατέχεσαι από τάσεις αυτοκαταστροφικές. Δεν εξηγείται αλλιώς. Όχι πες μου εσύ πώς εσύ πώς να χαρακτηριστεί κάποιος που κάνει πρωινή προπόνηση στις έξι, μετά πάει στη σχολή του, το απόγευμα πάλι προπόνηση και εν συνεχεία γυμναστήριο. Οι σκέψεις συνεχίζουν να κατακλύζουν το μυαλό σου «Α ρε μάνα… Γιατί με άκουσες; Ας με έγραφες σε μία ομάδα πινγκ πονγκ. Τι το ήθελα το κολύμπι! Πόσο τυχεροί είναι οι φίλοι μου που ξαπλώνουν κάτω από τη ζεστή κουβερτούλα τους δίπλα στο τζάκι και τρώνε χωρίς ενοχές!»
«Θα ξεκινήσω το σετ αλλά δεν υπόσχομαι κάτι»
Παρά την απροθυμία σου, γνωρίζεις και εσύ ο ίδιος πως δε μπορείς να αποφύγεις την προπόνηση. Οπότε βουτάς στο νερό και ο,τι γίνει. Η διάθεση που δείχνεις στα πρώτα λεπτά του σετ είναι ίδια με εκείνη που έχει κάποιος όταν τρώει μπάμιες για μεσημεριανό. Η καλή ψυχολογία αγνοείται! Έτσι και αλλιώς όμως δε σε νοιάζει να τα πας καλά στο σετ. Το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να καταφέρεις να επιβιώσεις.
«Εντάξει δεν είναι και τόσο άσχημα τελικά»
Φτάνοντας στη δεύτερη ή τρίτη επανάληψη του σετ αρχίζουν να κάνουν την επανεμφάνισή τους κάποια ίχνη αυτοπεποίθησης. Μέχρι στιγμής οι τρεις χειρότεροί σου φόβοι (να σου βγουν οι ώμοι, να ξεμείνεις από ενέργεια και να πεθάνεις μέσα στο νερό) ευτυχώς δεν επαληθεύτηκαν. Οπότε βασικά αυτή είναι η πρώτη σου νίκη. Έχεις επιβιώσει!
«Ουφ! Ουφ!»
Θυμάσαι εκείνη την αυτοπεποίθηση, εκείνη τη χαραμάδα ελπίδας που λέγαμε πιο πάνω; Ε λοιπόν ξέχασέ την! Όλα αυτά πάνε περίπατο όταν νιώθεις πως οι μύες και τα πνευμόνια σου δε σε βοηθάνε άλλο για να καταφέρεις να βγάλεις την άσκηση. Αυτό βέβαια δε θα αποτελούσε και τόσο μεγάλο πρόβλημα αν δε ήσουν ακόμα στα μισά του σετ! Αγκομαχάς, βαριανασαίνεις, δίνεις μάχες σε νοητικό επίπεδο. Γιατί όπως λένε, το μυαλό θα σε προδώσει χίλιες φορές πριν το κάνει το σώμα σου.
«Αυτά είναι τα χέρια μου ε;»
Με τα πνευμόνια και τους μύες σου να βρίσκονται στο κόκκινο οι ώμοι μοιάζουν να έχουν μπει στον αυτόματο πιλότο και συνεχίζουν μόνοι τους τις κινήσεις για να βγάλουν το σετ. Ασυναίσθητα, χωρίς να το σκέφτεσαι και πολύ, τα χέρια μοιάζουν να έχουν πάρει φωτιά και να γυρνάνε ρυθμικά για να σε φέρουν πιο κοντά στην ολοκλήρωση του σετ.
«Άλλη μια ακόμα»
Ακόμα και αν στην πραγματικότητα έχουν μείνει άλλες επτά επαναλήψεις, προσπαθείς να παίξεις με το μυαλό σου ώστε να μη σε πάρει από κάτω λόγου του όγκου της άσκησης που έχεις να βγάλεις. Κάθε φορά που χτυπάς τον τοίχο ή σταματάς για να πάρεις μια ανάσα, σφίγγεις τα δόντια για να κάνεις άλλη μια επανάληψη που θα σε φέρει πιο κοντά στην τελευταία επανάληψη.
«Άλλη μια ακόμα. Κυριολεκτικά»
Η πιο δύσκολη επανάληψη σε ένα σετ είναι πάντα η προτελευταία αλλά και η πρώτη, η δεύτερη, η τρίτη και όλες όσες θα ακολουθήσουν. Βασικά όλες οι επαναλήψεις ενός σετ είναι οι πιο δύσκολες αλλά σαν την προτελευταία δεν έχει. Τότε που νιώθεις στο σώμα σου οποιαδήποτε πιθανό ή απίθανο πόνο και προσπαθείς να εκμεταλλευτείς την τελευταία σταγόνα από το ρεζερβουάρ σου. Εδώ που έφτασες ξέρεις πολύ καλά ότι δε γίνεται να τα παρατήσεις. Είσαι μια ανάσα από το να βγάλεις το σετ. Κλείνεις τα μάτια και σκέφτεσαι ότι κολυμπάς σε τελικό Ολυμπιακών Αγώνων. Οπότε είναι δυνατόν να μη βγάλεις την προτελευταία επανάληψη;
«Δεν του κουνάω από εδώ για κάνα 10λεπτο»
Επιτέλους το σετ ολοκληρώθηκε. Βγάζεις τα γυαλάκια και ανταλλάσσεις δυο κουβέντες με τους συναθλητές σου: «Ωραίο σετ! Δυνατό! Δεν τα πήγαμε και τόσο άσχημα», λες στον διπλανό σου τη στιγμή που κάθε λέξη διακόπτεται από τις βαριές ανάσες σου. Για τα επόμενα δέκα λεπτά που κρατιέσαι από την άκρη της πισίνας μοιάζεις μαρμαρωμένος. Δεν το κουνάς καθόλου μέχρι να βρεις την απαραίτητη δύναμη και να δώσεις ώθηση με τα χέρια σου ώστε να βγεις από το νερό. Τυλίγεσαι με το μπουρνούζι και ο προπονητής σου σε χτυπάει φιλικά στον ώμο. Τότε θυμάσαι τα λόγια του: «Δε σου είπα ποτέ ότι είναι εύκολο. Σου είπα όμως ότι αξίζει τον κόπο». Πόσο δίκιο είχε (και για τα δύο!).
