Η Ελλάδα έχει την ευκαιρία να διαθέτει μια δρομέα που αποτελεί πλέον… τακτική αρθρογράφο της μεγαλύτερης εφημερίδας του κόσμου, των Τάιμς της Νέας Υόρκης. Ο λόγος για την Αλεξία Παππά που φέτος εκπροσώπησε την χώρα μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο, έχοντας λίγους μήνες πριν πάρει την ελληνική υπηκοότητα.
του Σούλη Μέζου
[email protected]
Το δάκρυ της και η συγκίνησή της κατά την τελετή έναρξης της διοργάνωσης της Βραζιλίας τράβηξε επάνω της τα βλέμματα όλου του κόσμου. Η ίδια αποτελεί μεγάλη προσωπικότητα στις ΗΠΑ και δεν είναι τυχαίο ότι οι New York Times δημοσιεύουν στην έντυπη και στην ηλεκτρονική έκδοσή τους τα άρθρα της.
Το τελευταίο από αυτά δημοσιεύεται στο κυριακάτικο φύλλο της 23ης Οκτωβρίου και αναφέρεται στα φοιτητικά χρόνια, με αφορμή την επιλογή του Κάιλ Χέντρικς ως βασικού πίτσερ της επαγγελματικής ομάδας μπέιζμπολ Σικάγο Καμπς για το έκτο παιχνίδι του εθνικού πρωταθλήματος.
Η Παππά και ο Χεντρικς είναι οι μόνοι δύο φοιτητές του τρίτου ορόφου της εστίας στο κολέγιο του Ντάρτμαουθ οι οποίοι σήμερα, οκτώ χρόνια μετά από την πρώτη τους χρονιά σε αυτό, ακολουθούν επαγγελματική καριέρα στον αθλητισμό.
Με ένα συγκινητικό και συνάμα διασκεδαστικό άρθρο, η Ελληνοαμερικανίδα πρωταθλήτρια θυμάται τις στιγμές που πέρασε με τον Κάιλ Χέντριγκς και άλλα 14 παιδιά εκείνη την εισαγωγική χρονιά στο Νταρτμαουθ και την παρέα που έκαναν όλοι μαζί στον όροφο, στιγμές όμορφες, φοιτητικές και… ανέμελες που μια φορά ζει κανείς.
Ήταν το 2008 εκείνη η πρώτη χρονιά της Παππά στο Νταρτμαουθ και στον τρίτο όροφο της εστίας έμεναν 15 τυχαία επιλεγμένοι συμφοιτητές. Πέρα από τον «Μπέιζμπολ Κάιλ» υπήρχε και ο «Χόκεϊ Κάιλ», ένα άλλο παιδί με ίδιο επίθετο που ασχολούνταν με εκείνο το άθλημα αλλά δεν ακολούθησε επαγγελματική καριέρα.
Στον όροφο υπήρχαν ακόμα, μεταξύ άλλων, ένας κωπηλάτης, δύο κολυμβητές, άλλοι δύο δρομείς και ένας ποδοσφαιριστής. Ο Κάιλ ήταν ίσως το μεγαλύτερο αστέρι, καθώς είχε ήδη προτάσεις από ομάδες αλλά προτίμησε να πάει στο κολέγιο για να μην αφήσει τις σπουδές του.
Η Παππά περιγράφει πόσο κοντά ήταν όλα αυτά τα παιδιά. Έμεναν σε διπλανά δωμάτια, έτρωγαν μαζί με τις κοπέλες να αναλαμβάνουν συχνά τα της μαγειρικής, συχνά ξενυχτούσαν παρέα παρόλο που σε αθλητικά κολέγια υπάρχει μεγαλύτερη αυστηρότητα στο θέμα του ύπνου. Κυρίως όμως, προπονούνταν μαζί, αφού ήταν σύνηθες αυτό ακόμα και αν επρόκειτο για αθλητές διαφορετικών σπορ.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στις κρύες μέρες του χειμώνα του Νιου Χαμσάιρ, η Παππά έκανε προπόνηση στον ίδιο κλειστό χώρο με τον τμήμα μπέιζμπολ, προσπαθώντας παράλληλα με το τρέξιμο να αποφύγει να φάει κανένα… μπαλάκι στο κεφάλι. Όμως το δέσιμο των δυο τους δεν ερχόταν χάρη στις προπονήσεις αλλά χάρη στο γεγονός ότι έμεναν μαζί στην φοιτητική εστία.
Ο διάδρομος του τρίτου ορόφου της εστίας ενίοτε γινόταν πασαρέλα, ποδοσφαιρικό γήπεδο, πίστα χορού ή τα βράδια εστιατόριο αλλά και… μπουάτ, όπου όλοι σχεδόν προσπαθούσαν να δοκιμάσουν να παίξουν κιθάρα, έστω και αν κάποιοι έπιαναν για πρώτη φορά στην ζωή τους μουσικό όργανο. Κλασικές φοιτητικές στιγμές με ανεκτίμητη αξία.
Όμως και σε αυτές τις στιγμές, η Παππά περιγράφει πόσο προσηλωμένος στον στόχο του ήταν ο «Μπέιζμπολ Κάιλ», ο οποίος όταν ένιωθε ότι έπρεπε να μείνει μέσα στο δωμάτιο, να διαβάσει, να ξεκουραστεί ή να κοιμηθεί, έλεγε «όχι» στις φοιτητικές τρέλες και έδειχνε έτσι τον δρόμο της πειθαρχίας και στους υπόλοιπους, με πρώτη την Παππά.
Δεν είναι ίσως τυχαίο ότι από όλον τον όροφο, αυτοί οι δύο ακολούθησαν επαγγελματική καριέρα και μάλιστα έφτασαν στην κορύφωση αυτής σχεδόν μαζί, με δυο μήνες διαφορά, ο Κάιλ αγωνιζόμενος για τους Καμπς στο επαγγελματικό πρωτάθλημα, η Παππά λαμβάνοντας μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες εκπροσωπώντας την πατρίδα των παππούδων της.
Δεν ακολούθησαν όλα τα παιδιά εκείνου του ορόφου αυτήν την επιτυχημένη επαγγελματική αθλητική σταδιοδρομία. Κάποιοι στην πορεία των πραγμάτων άλλαξαν ρότα για άλλους στόχους, αν και προσπάθησαν να εδραιωθούν στον αθλητισμό. Οι πιο πολλοί πλέον δεν ασχολούνται ανταγωνιστικά με τον αθλητισμό.
Παραμένει το δέσιμο μεταξύ τους όμως, η επικοινωνία τους είναι τακτική, η χαρά του ενός για τις επιτυχίες του άλλου είναι δεδομένη. Και αυτό είναι η ομορφιά της ζωής στο κολλέγιο, σημειώνει η Παππά. Και καταλήγει στο άρθρο της στους Τάιμς της Νέας
«Μας δόθηκε ένα δώρο να είμαστε μαζί με γενναίους, περίεργους και γεμάτους ενέργεια ανθρώπους και όλοι μαζί να εξισορροπούμε ανάμεσα στον αθλητισμό, τα ακαδημαϊκά μας καθήκοντα και τις κοινωνικές συναναστροφές μας στο κολλέγιο, ιδιαίτερα στην πρώτη μας χρονιά σε αυτό. Αυτή η πρώτη χρονιά μπορεί να μην ήταν ευθέως παραγωγική στον στόχο που είχα θέσει για συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά με βοήθησε από πολλές άλλες πτυχές στην διαμόρφωση της σημερινής μου εικόνας. Άλλωστε αυτό είναι το κολέγιο. Εκεί αναπτυσσόμαστε και προσπαθούμε να διαμορφώσουμε τις καλύτερες πτυχές των εαυτών μας. Για τον Κάιλ και για εμένα, αυτό σήμαινε το να ακολουθήσουμε το αθλητικό μας όνειρο. Αλλά και να μην συνέβαινε αυτό, θα ήμασταν και πάλι καλά».
