Ο Ματ Μπιόντι κατέχει ιδιαίτερη θέση στην ιστορία της κολύμβησης και ο λόγος δεν είναι μόνο τα 11 Ολυμπιακά του μετάλλια. Ο Αμερικανός έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη μετάβαση των κολυμβητών από τον ερασιτεχνισμό στον επαγγελματισμό.
Πριν τον Μάικλ Φελπς, ο σουπερστάρ της αμερικανικής κολύμβησης ήταν ο Ματ Μπιόντι. Έχοντας αγωνιστεί σε τρεις Ολυμπιακούς Αγώνες, το 1984, το 1988 και το 1992, κατέκτησε 11 Ολυμπιακά μετάλλια. Το αποκορύφωμά του ήταν οι Αγώνες της Σεούλ το 1988, όπου συμμετείχε σε πέντε αγωνίσματα, κατέκτησε πέντε χρυσά, ένα ασημένιο κι ένα χάλκινο και έκανε αρκετούς να τον συγκρίνουν με τον Μαρκ Σπιτς των εφτά χρυσών Ολυμπιακών μεταλλίων στους Ολυμπιακούς του 1972.
Κάτι που δεν είναι ευρέως γνωστό, είναι η προσφορά του Ματ Μπιόντι στο άθλημα, εκτός πισίνας. Μαζί με τον Ολυμπιονίκη Τομ Τζάγκερ, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη της οικονομικής υποστήριξης των ελίτ κολυμβητών. Στη δεκαετία του 1980, η ηγεσία της κολύμβησης στις ΗΠΑ θεωρούσε ότι οι κολυμβητές πρέπει να παραμένουν ερασιτέχνες, να αγωνίζονται μέσω των κολεγίων και στη συνέχεια να αποσύρονται και να αρχίζουν τη μετά-κολυμβητική καριέρα τους. Ο Μπιόντι και ο Τζάγκερ ισχυρίζονταν ότι οι ελίτ κολυμβητές πρέπει να έχουν μεγαλύτερη σε διάρκεια καριέρα, να υποστηρίζονται οικονομικά από την ομοσπονδία και να τους επιτρέπεται να αναζητήσουν οικονομική ενίσχυση και από αλλού, κάτι που ήταν αντίθετο τότε με τους κανονισμούς της αμερικανικής Ολυμπιακής επιτροπής.
Χωρίς λοιπόν τη δουλειά που έκανε τότε ο Μπιόντι, πίσω από την κουρτίνα, πολλοί από τους τωρινούς σταρ, όπως ο Φελπς, ο Λόχτι, η Κάφλιν, η Φράνκλιν και πολλοί ακόμα δεν θα απολάμβαναν αυτόν τον τρόπο ζωής που κάνουν, συνεπώς τόσο αυτοί όσο και οι επόμενες γενιές θα χρωστούν για πάντα κάτι στον άλλοτε σταρ της κολύμβησης.
