Είμαστε παραμονή του αγώνα, αργά το απόγευμα οι τρεις μας έξω από το Ολυμπιακό στάδιο της Ατλάντα! Η Νίκη Μπακογιάννη ήταν σε φοβερή κατάσταση, σωματικά και ψυχολογικά! Πετούσε! Πρώτη φορά την έβλεπα τόσο ανάλαφρη. Ο Γιάννης Κουτσογιαννόπουλος με απίστευτη σιγουριά χαμογελούσε. «Μετάλλιο αύριο, πάμε για πολύ πάνω από τα 2,00 μέτρα…». Εγώ από την πλευρά μου είχα παρακολουθήσει εκείνη την χρονιά την πορεία τους, λεπτό προς λεπτό!
του Θοδωρή Σαλαντή
[email protected]
follow me @salantistheo
Τι στιγμές έχουμε ζήσει Θεέ μου! Θυμάμαι στο δωμάτιο κοιμόμουν μαζί με τον Κώστα Βερνίκο. Του λέω το βράδυ «Κώστα αύριο κλείσε συνεργείο θα πάρουμε μετάλλιο με την Μπακογιάννη. Θα κάνει τρελά πράγματα». Με κοίταξε περίεργα ο Κώστας. Έτσι τον κοίταζα και εγώ όταν μου ανέλυε το ποδόσφαιρο. Δουλειά του, δουλειά μου…
Η Μπακογιάννη έφτασε στην Ατλάντα με ρεκόρ 1.97μ και έκανε στον προκριματικό 1.93μ με βροχή! Τέλος πάντων την άλλη μέρα ο Κώστας είχε ζωντανά, λίγη ώρα μετά το ασημένιο και το απίστευτο 2.03μ, την ασημένια Νίκη στο ΜΕGA. Κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει ότι η Μπακογιάννη θα κοντράριζε στα ίσα την ανεπανάληπτη Στέφκα Κονσταντίνοβα. Εγώ το πίστευα για να μην πω το ήξερα. Με εκείνη την φουρνιά των παιδιών, είμασταν όλοι συνομήλικοι, είχα δεθεί πολύ.
Η Μπακογιάννη και ο Κουτσογιαννόπουλος τότε, το 1996, είχαν πάρει και στον κλειστό στίβο, ευρωπαϊκό μετάλλιο. Είχε περάσει το 1.96μ τότε η Νίκη. Θυμάμαι στο στάδιο στην Στοκχόλμη να γιουχάρουν την Αλίνα Ασταφέι οι Έλληνες φίλαθλοι. Έμεινε δεύτερη τελικά η δική μας. Κουτσογιαννόπουλος και Μπακογιάννη δούλεψαν πολύ σοβαρά και μεθοδικά για να φτάσουν στην κορυφή εκείνη την περίοδο. Μάλιστα ήταν και φοβερό ζευγάρι. Πουλούσε η εικόνα τους στα ΜΜΕ έφτιαχναν ωραία ιστορία. Ζευγάρι αθλητικό για να μην παρεξηγηθούμε. Νομίζω ότι η επιτυχία αυτή χάλασε τελικά την συνεργασία τους λίγο αργότερα. Δεν μπόρεσαν να την διαχειριστούν.
Φοβερές ημέρες και στιγμές. Έχω ζήσει όλα τα μετάλλια εκείνης της πανίσχυρης φουρνιάς του στίβου σε Ολυμπιακούς Αγωνες και παγκόσμια πρωταθλήματα. Θα κάνουμε συχνά αναδρομές τέτοιες με παραλειπόμενα τα οποία θα σας μεταφέρω. Κάποια στιγμή θα τα καταγράψω όλα αναλυτικά γιατί αυτή είναι η αθλητική μας ιστορία. Να σας πω για να γελάσουμε τώρα και άλλο ένα περιστατικό. Μου έρχονται ανακατωμένα στο μυαλό.
Είμαστε Κωνσταντινούπολη για βαλκανικούς, χρονιά δεν θυμάμαι, αρχές δεκαετίας του ‘90. Το βράδυ πάμε με τον Κώστα Κουκοδήμο μια βόλτα να περπατήσουμε και μπήκαμε στο χειρότερο ίσως μπαρ της Πόλης. Από εμάς πρέπει να βγήκε το «είδα φως και μπήκα»! Κατεβήκαμε τα σκαλιά σε ένα υπόγειο, η Τρούμπα μπροστά στο δρόμο που βρεθήκαμε ήταν Παρίσι. Παραγγέλνουμε δυο μπύρες, μας τις έφεραν με φιστίκια. Μόνοι μας μέσα στο μπαρ δυο – τρεις γυναίκες του προηγούμενου αιώνα και πολλοί μπρατσαράδες γύρω-γύρω. Κάτι μουστακαλήδες, να μας κοιτούν περίεργα. Να πληρώσουμε να φύγουμε λέω στον Κώστα, δεν θα μας βρούνε ποτέ εδώ μέσα που ήρθαμε. Λογαριασμό! Έρχεται ο σερβιτόρος με δυο συνοδούς! Πόσο κάνει; 100 δολάρια μας λέει. Τι; Μα αφού ο κατάλογος λέει ένα δολάριο η μπύρα. «Ναι»απαντά με φυσικότητα, «ένα και ένα δυο και 98 τα φιστίκια, 100 το σύνολο». Πως φύγαμε… Γιατί εσείς δεν θα τα πληρώνατε;
Είπα Άτλαντα, επιστρέφω και επιτρέψτε μου να σας μεταφέρω δυο ακόμη συγκλονιστικές στιγμές. Τελικός 200 μέτρων ανδρών. Εγώ έπαιζα τον Φράνκι Φρέντεριξ από την Ναμίμπια για νικητή. Ξεκινάει η κούρσα, τα μάτια μου κολλημένα στο Φρέντεριξ, ο οποίος ειχε ως βασικό αντίπαλο τον Μάικλ Τζόνσον, τον περίφημο «πάπια», που με έστειλε στον … κουβά! Έκανε το απίστευτο 19.32, τον έσκασε τον Φράνκι που με 19.68 αν θυμάμαι καλά, ήταν δεύτερος. Ο Φρέντεριξ που έγινε υπουργός αθλητισμού στην Ναμίμπια το 2004 έμενε στο σπίτι μου, στο διπλανό διαμέρισμα στην Αθήνα.
Μια απίστευτη όμως συναισθηματικά για εμένα στιγμή ήταν στην τελετή έναρξης. Οι Αμερικανοί είχαν δώσει σε εμάς ως τελευταία λαμπαδηδρόμο την κολυμβήτρια τους, Τζάνετ Έβανς. Παραλαμβάνει την φλόγα, παρακολουθούσαμε την τελετή από την κερκίδα, ανεβαίνει τα σκαλιά και ξαφνικά εμφανίζεται ένας γίγαντας τρέμοντας στο πλάνο. Η Έβανς παραδίδει στον Μοχάμεντ Άλι. Έτρεμαν τα χέρια του καθώς είχε πάρκινσον, με το που τον αντικρίζω έβαλα τα κλάματα. Νομίζω και όλο το στάδιο, η ιαχή «’Αλι Άλι» γέμισε τον αέρα! Συγκλονιστική στιγμή καθώς τον είδα για πρώτη φορά από κοντά, δεν τον ξαναείδα ποτέ μου, αυτό τον θρύλο. Η εικόνα του είναι ακόμη ζωντανά αποτυπωμένη στο μυαλό μου. Δέος! Μου αρέσει η πυγμαχία και τον είχα είδωλο.
Ξεφύγαμε με τις αναμνήσεις σήμερα. Δεν πειράζει, έχουμε μπροστά μας χρόνο, αύριο για τα καθημερινά μας στιβικά και έχουμε πολλά να πούμε…
