Σίγησε ο «Τυφώνας»

Ο θρυλικός Αμερικάνος πυγμάχος μεσαίων βαρών Ρούμπιν Κάρτερ πέθανε στα 76 του χρόνια , νικημένος από την επάρατη νόσο. Ωστόσο ο «Τυφώνας», όπως ήταν το προσωνύμιό του, θα μείνει για πάντα ζωντανός μέσα από τα διδάγματα της, όμοιας με κινηματογραφική ταινία, ζωής του…

του Νίκου Κούδα
[email protected]
follow me @nkoudas

Ο θάνατος τον βρήκε γαλήνια στον ύπνο του, στην πόλη του Τορόντο όπου ζούσε μετά την αποφυλάκισή του, το 1985. Καταδικασμένος για τρεις φόνους που δεν διέπραξε ποτέ, στο μπαρ «Λαφαγιέτ» της κωμόπολης Πάτερσον του Νιου Τζέρσεϊ το 1966, ο Κάρτερ αναγκάστηκε να περάσει 19 ολόκληρα χρόνια στη φυλακή. Μοναδικό του έγκλημα; Το μαύρο χρώμα της επιδερμίδας του. Αυτό, σε συνδυασμό με την ψευδορκία δύο λευκών μαρτύρων κατηγορίας (σεσημασμένων διαρρηκτών), ήταν αρκετά για να καταδικάσουν έναν «έγχρωμο» σε ισόβια κάθειρξη στη ρατσιστική κοινωνία των ΗΠΑ της δεκαετίας του ‘60. Δεκαεννιά ολόκληρα χρόνια από τη ζωή του, κλεμμένα. Κι όμως, εκείνος δε λύγισε ποτέ. Πάλεψε, όπως ακριβώς είχε μάθει να αγωνίζεται μέσα στα ριγκ: με πείσμα και αφύσικη δύναμη, παρά το μικροσκοπικό -για πυγμάχο- σουλούπι του.
Η ιστορία του Κάρτερ προκάλεσε τη διεθνή κατακραυγή, καθιστώντας παράλληλα τον Αφροαμερικανό πυγμάχο ως σύμβολο του ανερχόμενου τότε κινήματος πολιτικών δικαιωμάτων. Στο πλευρό του προσέτρεξαν τεράστιες προσωπικότητες της εποχής, όπως ο Μοχάμεντ Άλι και ο Μπομπ Ντίλαν, οι οποίοι διοργάνωσαν εκστρατείες υποστήριξης, με αίτημα τη διεξαγωγή μίας νέας, δίκαιης δίκης. Η υπόθεσή του ενέπνευσε τον σπουδαίο τροβαδούρο της αμερικανικής ροκ σκηνής, να γράψει το 1975 το περίφημο τραγούδι του “Hurricane” («Τυφώνας»), στους στίχους του οποίου αναφέρεται χαρακτηριστικά: «…τον έριξαν σε ένα κελί, εκεί όπου προσπαθούν να μετατρέψουν έναν άντρα σε ποντίκι… εκείνον που θα μπορούσε κάποτε να γίνει ο πρωταθλητής κόσμου…». Η δημιουργία του Ντίλαν εξελίχθηκε σε ύμνο διαμαρτυρίας ενάντια στο ρατσισμό και τις διακρίσεις κάθε είδους, «ντύνοντας» μουσικά τις πορείες και τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας υπέρ του Κάρτερ. Το 1974 οι ψευδομάρτυρες αναίρεσαν τις μαρτυρικές τους καταθέσεις που τοποθετούσαν τον Κάρτερ στον τόπο του εγκλήματος, με αποτέλεσμα την προσωρινή αποφυλάκισή του, το 1976. Ωστόσο λίγους μήνες αργότερα, ένας εκ των μαρτύρων ανακάλεσε την κατάθεσή του, οδηγώντας τον πυγμάχο και πάλι στη φυλακή, για ακόμη 9 χρόνια.
Η δικαίωση για τον «Τυφώνα» ήρθε τελικά το 1985, όταν δικάστηκε εκ νέου, με τα νέα αποδεικτικά στοιχεία να οδηγούν στην αθώωση και την οριστική απαλλαγή, τόσο του ίδιου, όσο και του φίλου και συγκατηγορούμενού του, Τζον Άρτις. Όπως τόνισε ο ομοσπονδιακός δικαστής Χ. Λι Σαρόκιν, που υπέγραψε την αθωωτική απόφαση, η δίωξη του Κάρτερ «βασίστηκε πάνω στην επίκληση του ρατσισμού αντί της λογικής, και της συγκάλυψης αντί της διαφάνειας». Μετά την αποφυλάκισή του, ο πυγμάχος αφιέρωσε τη ζωή του σε εκστρατείες υπέρ της απελευθέρωσης ανθρώπων που καταδικάστηκαν άδικα. «Το μίσος με έφερε μέσα σ’ αυτό το μέρος, η αγάπη με βγάζει τώρα έξω», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά βγαίνοντας από τη φυλακή.
Το 1999, το Χόλιγουντ του αφιέρωσε την κινηματογραφική ταινία «Ο Τυφώνας», με πρωταγωνιστή τον Ντενζέλ Γουάσινγκτον, ο οποίος βραβεύθηκε με τη Χρυσή Σφαίρα, ενώ ήταν και υποψήφιος για το βραβείο Όσκαρ Α’ αντρικού ρόλου για την εξαιρετική ερμηνεία του. Ο ηθοποιός χαρακτήρισε την εμπειρία της γνωριμίας του με τον πυγμάχο ως κάτι το μοναδικό.
Δύο μήνες πριν τον θάνατό του, τον περασμένο Φεβρουάριο, σε άρθρο του για την εφημερίδα “New York Daily News”, ο Κάρτερ ένιωσε την ανάγκη να ευχαριστήσει τον δικαστή που τον απελευθέρωσε, γράφοντας τον επίλογο της ιστορίας του με τον πλέον κατάλληλο τρόπο:
«Έζησα στην κόλαση τα πρώτα 49 μου χρόνια, όμως βρίσκομαι στον παράδεισο τα τελευταία 28 χρόνια. Το να ζούμε σε έναν κόσμο όπου η αλήθεια έχει αξία και η δικαιοσύνη, όσο κι αν αργεί, πραγματικά υπάρχει, ένας τέτοιος κόσμος θα ήταν ένας αληθινός παράδεισος για όλους μας…».