ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΚΙΟ – Ηλιάδης: «Θέλω να προσφέρω την προπονητική μου εμπειρία στην Ελλάδα»

Ο κορυφαίος Έλληνας τζουντόκα που έχει γράψει ιστορία για τη χώρα μας με το χρυσό του 2004 και το χάλκινο του 2012 μαθαίνει όλο και περισσότερα αυτό το διάστημα ως αρχιπροπονητής του Ουζμπεκιστάν και θέλει κάποια στιγμή να τα φέρει πίσω στην Ελλάδα.

Δε θα μπορούσαμε να μη ξεκινήσουμε τη συζήτηση με τον Ηλία Ηλιάδη για τους δύο Έλληνες τζουντόκα που αγωνίστηκαν τις προηγούμενες δύο μέρες στο Τόκιο, τον Αλέξη Ντανατσίδη και την Ελισάβετ Τελτσίδου. Σε κάθε μεγάλη διοργάνωση, είτε γκραν πρι είτε γκραν σλαμ, που συναντιούνται στο εξωτερικό πάντα τους αναζητά με μεγάλη χαρά, όπως άλλωστε και οι ίδιοι που τον έχουν σαν μέντορα. Η Τελτσίδου κατέκτησε την 7η θέση στα -70κ γυναικών και στις λεπτομέρειες δεν αγωνίστηκε για το χάλκινο στο ρεπεσάζ, ενώ ο Αλέξης Ντανατσίδης ηττήθηκε στον πρώτο του αγώνα στο γκόλντεν σκορ μετά από μεγάλη μάχη. Για την παρουσία των 2 Ελλήνων στο Τόκιο τόνισε: «Είδα τον αγώνα του Άλεξ και την Ελισαβετ και θέλω να τους δώσω συγχαρητήρια γιατί έπαιξαν πραγματικά με ψυχή. Είναι πολύ σημαντικό το ό,τι έδωσαν όσα μπορούσαν. Αλλά είναι Ολυμπιακοί Αγώνες και είναι τζούντο, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο πως θα ξυπνήσεις και τι διάθεση θα έχεις. Θέλω να πω μεγάλο ευχαριστώ στο Νίκο Ηλιάδη που προετοιμάζει έτσι τα παιδιά, που έφερε δύο αθλητές στο Τόκιο. Πραγματικά όλοι ξέρουν πόσο δύσκολη περίοδο πέρασε όλος ο κόσμος, αλλά και πάλι δεν τα παράτησαν, τα παιδιά παλέψανε. Το σημαντικό είναι ότι προσπάθησαν και το μήνυμα που θέλω να τους δώσω είναι να μην τα παρατάνε, να συνεχίσει για να καταφέρει το στόχο του». 

Ο Ηλιάδης αποτελεί έναν από τους ζωντανούς θρύλους του τζούντο και για αυτό κάθε πέντε μέτρα τον σταματούσαν για έναν καλό λόγο ή μία φωτογραφία μέσα στην αρένα Nippon Budokan. Ο χρυσός Ολυμπιονίκης του 2004 στο Τόκιο στόχευε να πάρει και μετάλλιο ως προπονητής και τελικά τα κατάφερε προχθές με τον Νταβλάτ Μπομπόνοφ στα -90κ. Για την διπλή του εμπειρία και πάνω αλλά και δίπλα στο τατάμι, είπε: «Όλοι μου κάνουν την ίδια ερώτηση, αν είναι το ίδιο να είσαι προπονητής και αθλητής. Είναι εντελώς διαφορετικό. Όταν είσαι αθλητής είσαι λίγο εγωιστής, είσαι μόνος σου και σκέφτεσαι τον εαυτό σου, να είσαι εσύ καλά. Όταν είσαι προπονητής πρέπει να σκέφτεσαι όλη την ομάδα και αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο. Περίμενα σήμερα να πάει στον τελικό ο αθλητής μου, αλλά όπως είπα είναι τζούντο. Ο άλλος αθλητής ήταν καλύτερος σήμερα, ξύπνησε καλά. Μαθαίνω πάρα πολλά ως προπονητής, κάθε μα κάθε μέρα βλέπω κάτι καινούργιο. Και ελπίζω ότι αυτό θα το χρησιμοποιήσω για το μέλλον, γιατί πραγματικά θέλω αυτή την μεγάλη εμπειρία που πήρα τα τελευταία 2 χρόνια που είμαι προπονητής να τη δώσω στην Ελλάδα, την πατρίδα μου. Θα δούμε το πως».

Μέσα στην αρένα όλοι τον χαιρετούσαν, κριτές, προπονητές, επίσημοι, σχέσεις που έχουν χτιστεί ανά τον κόσμο στους αμέτρητους αγώνες που έχε δώσει. Δεν θα μπορούσε λοιπόν παρά να θεωρεί το τατάμι σπίτι του: «Εδώ και 20 χρόνια είμαι στην οικογένεια του τζούντο, γνωριζόμαστε μεταξύ μας όλοι και νιώθουμε πολύ χαλαρά. Οι αθλητές δε νιώθουν χαλαρά, είναι ψυχολογικό αυτό και συμβαίνει πολύ στους Ολυμπιακούς, πολλά άτομα κλείνονται μέσα τους. Πολλοί κάνουν 3-4 χρόνια προετοιμασία για αυτό και τελικά όταν έρχονται δεν αντέχουν. Είναι όμως πολύ ωραία η ατμόσφαιρα, ειδικά εδώ στην Ιαπωνία στο σπίτι του τζούντο. Μέσα εδώ είναι το σπίτι μου».

Για τη συνολική εικόνα της ελληνικής αποστολής αλλά και για έναν συγκεκριμένο γυμναστή στον οποίο έχει αδυναμία, πρόσθεσε: «Βλέπω ότι πάνε καλά οι Έλληνες, όπως ο άρχοντας των κρίκων, ο Λευτέρης Πετρούνιας. Τον αγαπώ και τον θαυμάζω ως άνθρωπο και ως αθλητή, μιλάμε συνέχεια. Του είπα πριν λίγες μέρες ότι ό,τι κάνει το κάνει για την πατρίδα, όχι για να τον δουν, και είναι αυτός που θα γράψει τελικά ιστορία».