Θα συμμετάσχει ομάδα προσφύγων στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Βουδαπέστης; Η ενδεχόμενη παρουσία προσφύγων σε μία χώρα που δεν έχει δείξει το πιο φιλικό της πρόσωπο προς εκείνους ενδέχεται να χαλάσει την ηρεμία της FINA.
του Στέφανου Σουλιώτη
[email protected]
Ο πλανήτης βιώνει τη μεγαλύτερη προσφυγική κρίση μετά το Β΄παγκόσμιο πόλεμο. Χιλιάδες πρόσφυγες έχουν εγκαταλείψει τα τελευταία χρόνια τις εστίες τους για να βρουν καλύτερες συνθήκες για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο η ΔΟΕ αποφάσισε για πρώτη φορά τη δημιουργία ομάδας προσφύγων σε ένδειξη αλληλεγγύης και κατανόησης του δράματος που αντιμετωπίζουν. Δέκα αθλητές, που αφού προηγουμένως κέρδισαν τη μάχη με το θάνατο στα νερά της Μεσογείου, κέρδισαν και το δικαίωμα να συμμετάσχουν στο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός της τετραετίας. Ανάμεσά τους ήταν η κολυμβήτρια Γιούσρα Μαρντίνι.
Η 19χρονη εγκατέλειψε τη Συρία πριν από ένα χρόνο, έφτασε με την αδελφή της στα παράλια της Σμύρνης, στριμώχτηκε σε μία βάρκα και ξεκίνησε το ταξίδι προς το άγνωστο. Λίγο έξω από τη Λέσβο, η βάρκα σταμάτησε να πλέει και τότε ξεκίνησε η μάχη της επιβίωσης. Η Μαρντίνι σώθηκε, πάτησε το πόδι της σε ελληνικό έδαφος και στη συνέχεια έφυγε για τη Γερμανία. Έγινε μέλος σε μία τοπική ομάδα του Βερολίνου και από εκεί που κολυμπούσε για τη ζωή της, πλέον θα κολυμπούσε στο Ρίο. Έντεκα μήνες μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το παγκόσμιο πρωτάθλημα κολύμβησης θα φιλοξενηθεί στη Βουδαπέστη. Η Ουγγαρία είναι μία από τις λίγες ευρωπαϊκές χώρες που έχει εκφράσει τόσο κατηγορηματικά την αντίθεσή της προς την υποδοχή προσφύγων. Μόλις πρόσφατα το κοινοβούλιο της χώρας ψήφισε νόμο που προβλέπει την «αυτόματη κράτηση όλων των αιτούντων ασύλου ανάμεσά τους και παιδιά». Η FINA δεν έχει ανακοινώσει ακόμα αν θα καλέσει την Μαρντίνι ή οποιονδήποτε άλλο πρόσφυγα να πάρει μέρος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Και η πιθανότερη απάντηση που θα προκύψει, όπως και από κάθε παγκόσμια ομοσπονδία, είναι πως δεν πρέπει να συγχέουμε την πολιτική με τον αθλητισμό. Είναι άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Ωστόσο υπάρχουν φορές που η πολιτική και ο αθλητισμός μπερδεύονται. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που η παγκόσμια ομοσπονδία υγρού στίβου απένειμε την ύψιστη διάκριση στον Βλάντιμιρ Πούτιν για την προώθηση της κολύμβησης (με αφορμή το παγκόσμιο στο Καζάν) εν μέσω της κρίσης στην Ουκρανία και εν μέσω της αναταραχής που είχε προκληθεί για την ενδεχόμενη κυβερνητική εμπλοκή της Ρωσίας στο σκάνδαλο ντόπινγκ.
Άλλο παράδειγμα μου αναμιγνύεται πολιτική και αθλητισμός είναι η βράβευση της ηγεσίας του Κατάρ από τη FINA, επειδή η χώρα έχει δείξει μεγάλη προθυμία να φιλοξενεί διοργανώσεις της. Από την άλλη βέβαια φαίνεται πως είναι ψιλά γράμματα οι συνθήκες εργασίας στην κατασκευή αθλητικών εγκαταστάσεων και οι ειδήσεις που προκύπτουν κατά καιρούς για εργαζομένους που χάνουν τη ζωή τους. Πριν από το παγκόσμιο της η FINA καλείται να πάρει αποφάσεις. Αν θα καλέσει τη Μαρντίνι και άλλους πρόσφυγες στη διοργάνωση, όπως έγινε στο Ρίο και αν θα βραβεύσει την ηγεσία της Ουγγαρίας για την συμβολή τους στην κολύμβηση. Σε μία χώρα που υψώνει κάγκελα για τους πρόσφυγες, οι προθέσεις και οι αποφάσεις της FINA θα έχουν βαρύνουσα σημασία.
