Ο Βρετανός λόρδος είναι αναμφίβολα ένα όνομα με μεγάλη βαρύτητα στον παγκόσμιο αθλητισμό λόγω της αθλητικής του ιστορίας και λόγω των σημαντικών θέσεων που έχει αναλάβει. Αναπόφευκτα η συζήτηση μαζί του, έστω και και σε περιορισμένο χρόνο (30 λεπτών), είναι ιδιαίτερα εποικοδομητική.
Για όσους δεν γνωρίζουν την ιστορία του, ο Κόου ήταν μία από τις εμβληματικές μορφές των μεσαίων αποστάσεων στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές του ’80. Έχει κατακτήσει δύο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια στα 1500μ και δύο αργυρά στα 800μ στο Μόσχα και το Λος Άντζελες. Από το 2004 οδήγησε τη Βρετανία στους επιτυχημένους Ολυμπιακούς του 2012 από τη θέση που είχε ως επικεφαλής της οργανωτικής επιτροπής των Αγώνων. Στη συνέχεια επέστρεψε στο φυσικό του περιβάλλον, το στίβο. Από το 2015 που ανέλαβε πρόεδρος στην -τότε- IAAF μέχρι σήμερα, ο Σεμπ Κόου έχει αποκτήσεις δριμείς επικριτές αλλά και ένθερμους υποστηρικτές. Οι πρώτοι τον έχουν κατηγορήσει για μεροληπτική στάση απέναντι στη Ρωσία για το ζήτημα του ντόπινγκ, για την υποστήριξη «νεωτερισμών» στη μορφή των αγώνων, για το ζήτημα των αγωνισμάτων του ντάιαμοντ λιγκ και πολλά άλλα. Οι δεύτεροι τον επαινούν για την εκσυγχρονιστική πολιτική του και για τη σκληρή προσωπική του στάση απέναντι στο ντόπινγκ.
Δεν πιστεύω στο άσπρο-μαύρο, ο κόσμος είναι αρκετά πιο περίπλοκος από αυτό. Ούτε εγώ, ούτε κανείς δε συμφωνεί (και ούτε θα έπρεπε να συμφωνεί) μαζί του για το 100% των θεμάτων που απασχολούν το σύγχρονο στίβο. Έχοντας όμως καλύψει διεξοδικά το διεθνές αθλητικό ρεπορτάζ των τελευταίων δύο μηνών μπορώ να πω με σιγουριά ότι ο 63χρονος λόρδος ξεχώρισε. Στην περίοδο της κρίσης και της πανδημίας έδειξε ανάστημα, ήταν μπροστά από τα γεγονότα, και πολλοί από αυτούς που διαφωνούσαν μαζί του, όχι άδικα, τον παραδέχτηκαν. Η παρέμβαση που έκανε μέσω προσωπικής επιστολής στον Τόμας Μπαχ την κρίσιμη περίοδο πριν την επίσημη ανακοίνωση της αναβολής των Ολυμπιακών ήταν καίρια. Την ίδια δυναμική είχε η προσαρμογή της WA στην παγκόσμια νέα πραγματικότητα με καινοτόμες ιδέες αγώνων, με την προβολή του αθλήματος και με τη δημιουργία ταμείου στήριξης αθλητών, τα οποία στο σύνολο προσφέρουν πίσω στο άθλημα σε μία αναπάντεχα δύσκολη χρονιά. Η WA του Κόου με μερικές ακόμα ομοσπονδίες όπως η IJF του Βίσερ, είναι αυτές που παρουσιάζουν τη μεγαλύτερη εξωστρέφεια και δείχνουν αυτή τη στιγμή το δρόμο στον αθλητισμό.
Η ίδια η ιστορία του Κόου αποτελεί ένδειξη, όχι ακόμα απόδειξη, ότι δεν έχει στεγανά. Για σχεδόν 10 χρόνια, σε όλη τη δεκαετία του ’90, πολιτεύτηκε με το συντηρητικό κόμμα της Βρετανίας. Το ίδιο κόμμα και μάλιστα την πιο σκληρή εκδοχή του, τη θατσερική, αψήφησε το 1980 και με τη συνδρομή ενός εμβληματικού για το Ολυμπιακό κίνημα παππού (διαβάστε εδώ), πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας. Παρά το πολιτικό του υπόβαθρο, στο χώρο του στίβου είχε δείξει ήδη από τα πρώτα χρόνια ότι ήταν ανοιχτός να δοκιμάσει νέες ιδέες, καινοτομίες και ένα σύγχρονο τρόπο διακυβέρνησης, μετά την 15χρονη ηγεμονία του ιδιαίτερα αμφιλεγόμενου Λαμίν Ντιάκ. Σε ένα συντηρητικό ως προς τη μορφή άθλημα όπως ο στίβος που έχει επαναπαυτεί στο ότι είναι ο βασιλιάς των Ολυμπιακών Αγώνων μέσα σε έναν συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο, η διττή φιγούρα του Κόου, η πιο συντηρητική και η εκσυγχρονιστική, αποτελεί συνδετικό κρίκο για τη μετάβαση στη νέα εποχή. Μετάβαση με κριτική, μετάβαση με διαβούλευση, αλλά σε κάθε περίπτωση μετάβαση και όχι στασιμότητα, όχι αναχρονισμός.
Μετά και από τη σύντομη σημερινή μας συζήτηση για την τεχνολογία, τα e-sports, την περίοδο της πανδημίας και το νέο ταμείο στήριξης, είμαι συγκρατημένα αισιόδοξος ότι ο Κόου θα διαμορφώσει το μέλλον του αθλήματος που αγαπά και αγαπώ προς τη σωστή κατεύθυνση. Θα ακολουθήσει η αναλυτική συνέντευξη στο Sportsfeed.
