Αν και τα τελευταία χρόνια παρατηρείται άνθηση της ελληνικής κολύμβησης ο αριθμός των γυναικών που συνεχίζει να κολυμπάει μετά τα 20-22 είναι περιορισμένος. Συνεχίζουμε την έρευνα με το 2ο μέρος (μπορείτε να διαβάσετε το 1ο μέρος εδώ).
Όπως αναφέραμε και στο προηγούμενο άρθρο κάτι πάει στραβά με τη γυναικεία κολύμβηση, καθώς παρατηρείται ότι ο αριθμός των κοριτσιών που συνεχίζουν το άθλημα ως την κατηγορία των γυναικών είναι μικρός. Το πρόβλημα φαίνεται πως δεν είναι η έλλειψη ταλέντων, ενώ στο προγούμενο άρθρο αναφερθήκαμε στους γονείς, στη έλλειψη στήριξης, κινήτρου και στο κοινωνικό πρόβλημα. Μιλώντας με αθλήτριες που συνεχίζουν την κολύμβηση μου επισήμαναν και κάποιες άλλες πτυχές του προβλήματος.
Δυσκολία συνδυασμού σπουδών- αθλητισμού
Με την κατάργηση των αθλητικών σχολείων, ο συνδυασμός προπονήσεων και εκπαίδευσης έχει γίνει πιο δύσκολος, καθώς στην κολύμβηση πολύ συχνά γίνονται διπλές προπονήσεις. Επίσης ένας μεγάλος αριθμός αθλητών αφήνει τον αθλητισμό στις τελευταίες τάξεις του λυκείου, προκειμένου να προετοιμαστούν για τις πανελλαδικές εξετάσεις. Αλλά και αφού εισαχθούν στο πανεπιστήμιο τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Στη χώρα μας δεν υπάρχει πιο ευέλικτο πρόγραμμα για τους αθλητές, όπως γίνεται σε άλλες χώρες του εξωτερικού, όποτε οι αθλητές έρχονται αντιμέτωποι με παραδόσεις πάνω στις ώρες των προπονήσεων ή αγώνες πάνω στην εξεταστική. Κάτι που δυσκολεύει περισσότερο τη προσπάθεια τους.
Οικονομικό πρόβλημα
Δεδομένου ότι κανένας αθλητής στην κολύμβηση δεν αναγνωρίζεται ως επαγγελματίας, θα πρέπει να έχει και μία άλλη βασική δουλειά για να βγάζει τα προς το ζην. Δυστυχώς η ομοσπονδία και το κράτος δε στηρίζουν σε αυτό το κομμάτι τους αθλητές. Οι κολυμβητές πρέπει να ανταπεξέλθουν μόνοι τους σε όλα τα έξοδα που έχουν (από τον εξοπλισμό, τα ιατρικά έξοδα εώς τα έξοδα μετακίνησης, ενώ ακόμα και αθλητές που ανήκουν στην προ-Εθνική ομάδα καλούνται να συμμετάσχουν με δικά τους έξοδα σε διοργανώσεις του εξωτερικού). Τα χρήματα από τους συλλόγους, που δεν πρέπει να ρίξουμε σε αυτούς την ευθύνη καθώς βοηθούν και στηρίζουν τους αθλητές, αρκούν για να καλύψουν ένα πολύ μικρό μέρος των εξόδων, ενώ αυτοί πρέπει να αναζητήσουν μόνοι τους χορηγούς για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν.
Η ομοσπονδία και το κράτος
Η ομοσπονδία φέρει πολύ μεγάλο μερίδιο ευθύνης, καθώς θα έπρεπε να βρίσκεται κοντά στους αθλητές καθ’όλη τη διάρκεια της προσπάθειάς τους και όχι μόνο μετά τις επιτυχίες για να εισπράξουν τα συγχαρητήρια. Επίσης, όπως έχουμε ήδη πει θα πρέπει να δώσει περισσότερες ευκαιρίες στις αθλήτριες, μέσω της σκυτάλης. Τα όρια για τη συμμετοχή στις μεγάλες διοργανώσεις είναι εξαιρετικά δύσκολα, ενώ παράλληλα οι αθλήτριες έχουν δείξει ότι όταν έχουν την ευκαιρία να συμμετάσχουν σε ένα μεγάλο αγώνα με σκυτάλη, φέρνουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, κάνοντας όλες ατομικά ρεκόρ. Είναι πολύ σημαντικό για τους αθλητές να έχουν ένα κίνητρο για να συνεχίσουν την προσπάθειά τους.
Επίσης, στον ετήσιο προϋπολογισμό της ομοσπονδίας, η κολύμβηση είναι η ριγμένη. Η ομοσπονδία την έχει στα μισά χρήματα από την υδατοσφαίριση, ενώ υπολείπεται και των διοικητικών δαπανών… Δε λαμβάνεται υπόψη η τεχνική κολύμβηση που δεν είναι Ολυμπιακό άθλημα και η ΚΟΕ είναι η μοναδική ομοσπονδία που την έχει υπό τη σκέπη της.
Πρότυπα
Οι νεότερες αθλήτριες θα πρέπει να παραδειγματιστούν και να πάρουν δύναμη από τις αθλήτριες που συνεχίζουν την προσπάθειά τους και να κάνουν αυτό που αγαπούν κάτω από αντίξοες συνθήκες. Εκτός από τις αθλήτριες του προηγούμενου άρθρου οι νεαρές κολυμβήτριες θα μπορούσαν να πάρουν δύναμη από την προσπάθεια της Σοφίας Κλικοπούλου, η οποία πρωταγωνιστεί τα τελευταία χρόνια στα πανελλήνια πρωταθλήματα και το 2018 κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα 4Χ100μ μεικτής ομαδικής στους μεσογειακούς αγώνες της Ταραγόνα ενώ παράλληλα με την αθλητική της πορεία κατάφερε να τελειώσει τόσο τη σχολή στο οικονομικό πανεπιστήμιο Αθηνών όσο και το μεταπτυχιακό της στο αθλητικό μάνατζμεντ.
Η Μαρίλεια Δρασίδου που μονοπωλεί στη χώρα μας στα 50μ πρόσθιο από το 2015, πλασσάρεται και στα μετάλλια και σε άλλα αγωνίσματα, ενώ το 2018 κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα 4Χ100μ μεικτής ομαδικής στους μεσογειακούς αγώνες της Ταραγόνα, συνδυάζει τον πρωταθλητισμό με τις σπουδές της στο ΟΠΑ.
Υπάρχει και η Σταυρούλα Καραντάκου που πλασάρεται εντός της 8άδας και συχνά εντός μεταλλίων στα 50-100μ ελευθέρου, ενώ σταθερές παρουσίες στους τελικούς των πανελληνίων πρωταθλημάτων έχουν και 29χρονη η Μαρία Φιλοπούλου και η 24χρονη Μαρία- Σταυρούλα Κυρήκου. Καλό βέβαια είναι να μην ξεχνάμε και την Κριστέλ Βουρνά που έχει συμμετάσχει δύο φορές σε Ολυμπιακούς Αγώνες και εώς και πέρυσι κατάφερνε να πρωταγωνιστεί, αλλά και τη Νέρυ Μαντεϋ Νιανγκουάρα, που το 2004 ήταν 6η στα 100 και 7η στα 50 μέτρα ελεύθερο στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, ενώ το 2012 σε ηλικία 29 ετών κατάφερε να ξανασυμμετάσχει σε Ολυμπιακούς.
Ας ελπίσουμε ότι η κατάσταση θα αλλάξει γρήγορα και oι συνθήκες για τις νεότερες αθλήτριες θα βελτιωθούν ώστε να μπορέσουν να συνεχίσουν να βελτιώνονται και να διακρίνονται. Υπάρχει μία πολύ δυνατή νέα γενιά κολυμβητριών όπως η Ιωάννα Σαχά που πρόσφατα κατέρριψε το πανελλήνιο ρεκόρ στα 200μ ύπτιο, η Νικολέτα Παυλοπούλου και η Γεωργία Δαμασιώτη αθλήτριες με πολλές διακρίσεις στους ηλικιακούς διεθνείς αγώνες.
ΥΓ1. Πρέπει να αναφέρω ότι ήταν παράλειψή μου που στο προηγούμενο άρθρο δεν συμπεριέλαβα εξαρχής (προσθέθηκαν στη συνέχεια) στα πρότυπα δύο μεγάλες αθλήτριες όπως η Κέλλυ Αραούζου και η Νόρα Δράκου.
ΥΓ2 Στα πρότυπα αποφάσισα να αναφέρω αθλήτριες που έχουν γεννηθεί από το 1996 και νωρίτερα, ενώ στις νεότερες αθλήτριες ανέφερα 3 αθλήτριες που ξεχωρίζουν τα τελευταία χρόνια χωρίς να θέλω να υποβιβάσω την προσπάθεια των υπόλοιπων αθλητριών που έχουν γεννηθεί αργότερα, ή δεν τις αναφέρω.
ΥΓ.3 Θελώ να ευχαριστήσω όλες τις αθλήτριες που μοιράστηκαν τις ιστορίες τους μαζί μου.
