Τα τελευταία χρόνια υπάρχει άνθηση της ελληνικής κολύμβησης, όμως παρατηρείται ο αριθμός των γυναικών που συνεχίζει να κολυμπά από τα 20-22 και μετά είναι περιορισμένος.
Κάτι πάει στραβά με τη γυναικεία κολύμβηση, καθώς παρατηρείται το εξής φαινόμενο: ενώ στις μικρές κατηγορίες υπάρχουν πάρα πολλά κορίτσια που ασχολούνται με το άθλημα, ελάχιστα είναι αυτά που συνεχίζουν το άθλημα ως την κατηγορία των γυναικών. To πρόβλημα όμως δε φαίνεται πως είναι η έλλειψη ταλέντων, αλλά είναι πιο βαθύ και θα πρέπει να βρούμε τρόπους για να βελτιωθεί αυτή η κατάσταση.
Γονείς
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που έχουν γενικότερα να αντιμετωπίσουν τα παιδιά που ασχολούνται με τον αθλητισμό είναι η συμπεριφορά των γονιών τους. Δυστυχώς πολλοί είναι αυτοί που προσπαθούν να εκπληρώσουν τις δικές τους φιλοδοξίες, μέσω των παιδιών τους. Δεν είναι λίγες οι φορές, που βλέπουμε γονείς “προπονητές” (που επεμβαίνουν στο ρόλο του προπονητή) ή που βλέπουμε παιδιά μετά από μία άσχημη κούρσα να μη θέλουν να φύγουν από το κολυμβητήριο για να μην ακούσουν το κατσάδιασμα των γονιών τους. Ενώ υπάρχουν και αθλητές που δεν αντέχουν το βάρος της πίεσης και επιλέγουν με την πρώτη ευκαιρία να σταματήσουν τον αθλητισμό. Δυστυχώς τέτοιες συμπεριφορές μπορούν να στερήσουν από τον αθλητισμό πολλούς ταλαντούχους αθλητές (και από τα δύο φύλα). Για αυτό και οι γονείς θα πρέπει να αφήσουν τους προπονητές να κάνουν τη δουλειά τους και να μην επεμβαίνουν σε αυτή, ενώ παράλληλα είναι απαραίτητο όταν δεν έρχονται οι αναμενόμενες επιδόσεις από το παιδί τους να το στηρίξουν ψυχολογικά και να το βοηθήσουν να καταλάβει τι πήγε λάθος, ώστε να το διορθώσει. Τέλος θα πρέπει να κατανοήσουν την προσπάθεια που κάνουν τα παιδιά τους και να την επιβραβεύσουν όταν πρέπει.
Στήριξη
Δυστυχώς η στήριξη από την κοινωνία είναι κάτι που λείπει από τον αθλητισμό τα τελευταία χρόνια και η κολύμβηση δεν αποτελεί εξαίρεση. Το πρόβλημα, όμως που υπάρχει στην γυναικεία κολύμβηση είναι ότι αυτή ξεκινάει σε μικρή ηλικία. Συνήθως οι πρωταγωνίστριες στο αγώνισμα έχουν τις πρώτες τους συμμετοχές και αρκετές φορές και διακρίσεις σε μεγάλες διοργανώσεις (Ολυμπιακούς, παγκόσμια-ευρωπαϊκά πρωταθλήματα ανδρών-γυναικών) σε ηλικίες κάτω των 18. Δεδομένου ότι, οι αθλήτριες σε αυτές τις ηλικίες είναι αρκετά ευάλωτες και ότι σίγουρα θα υπάρξουν και κάποια σκαμπανεβάσματα στη συνέχεια η ομοσπονδία, οι υπεύθυνοι και ο περίγυρός τους θα πρέπει να είναι εκεί, ώστε να τις βοηθήσουν να συνεχίσουν και να μην τα παρατήσουν με την πρώτη δυσκολία.
Κίνητρο
Με μηδενική υποστήριξη από το κράτος , σε ένα άθλημα όπου τα έσοδα είναι μηδαμινά για τους αθλητές που δεν βρίσκονται στην κορυφή και τη στιγμή που τα όρια συμμετοχής στις μεγάλες διοργανώσεις είναι πολύ δύσκολα, είναι λογικό πολλές αθλήτριες να χάνουν το κίνητρό τους. Η ομοσπονδία για να βελτιωθεί αυτή η κατάσταση θα πρέπει σίγουρα να δώσει περισσότερες ευκαιρίες συμμετοχής στις αθλήτριες, στέλνοντας μεγαλύτερες αποστολές και σκυτάλες στις διοργανώσεις που μπορεί, ώστε οι μικρότερες αθλήτριες να βλέπουν ότι έχουν και αυτές πιθανότητες συμμετοχής σε αυτές και επομένως ένα κίνητρο να συνεχίσουν την προσπάθειά τους.
Κοινωνικό πρόβλημα
Ενώ τα παραπάνω προβλήματα είναι κοινά και στα δύο φύλα. Παρόλα αυτά, ο αριθμός των αγοριών που συνεχίζει ως την ηλικία των ανδρών είναι μεγαλύτερος σε σύγκριση με τις γυναίκες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα στο χειμερινό πανελλήνιο πρωτάθλημα στο αγώνισμα των 200μ πεταλούδας μόνο 2 αθλήτριες από τις 21 που ήταν δηλωμένες ανήκαν στην κατηγορία γυναικών, ενώ στο αντίστοιχο αγώνισμα στους άνδρες 14 από τους 29 ανήκαν στην κατηγορία των ανδρών. Το γεγονός ότι η θέση της γυναίκας στην κοινωνία είναι προκαθορισμένη, σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα, κάνει τις γυναίκες να μην πιστεύουν ότι έχουν κάποια θέση στον αθλητισμό.
Έλλειψη προτύπων
Δυστυχώς στη χώρα μας οι κολυμβήτριες που συνεχίζουν να αγωνίζονται μετά τα 26-27 τους χρόνια είναι ελάχιστες. Την ίδια στιγμή παρατηρείται ότι και ο αριθμός των γυναικών προπονητριών αγωνιστικών τμημάτων είναι πολύ μικρότερος από τον αντίστοιχο των ανδρών, επιτείνει αυτή την κατάσταση δεδομένου ότι τα παιδιά έχουν ως πρότυπο τους προπονητές τους. Για να αλλάξει αυτή η κατάσταση τα κορίτσια που θέλουν να συνεχίσουν στην κολύμβηση θα πρέπει να πάρουν δύναμη από αθλήτριες όπως η Μαριάννα Λυμπερτά που το 2011 στα 32 της κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο σε παγκόσμιο πρωτάθλημα, ή η συναθλήτριά της Μάρθα Μάτσα στα 33 συνεχίζει να προσπαθεί στο άθλημα που αγαπά και ελπίζει σε μία ακόμα συμμετοχή σε Ολυμπιακούς μέσω κάποιας σκυτάλης. Στα 29 της η Κέλλυ Αραούζου συνεχίζει να διεκδικεί διακρίσεις σε μεγάλες διοργανώσεις, ενώ η 28χρονη Νόρα Δράκου είναι μία αθλήτρια που σπάνια λείπει από τα μεγάλα αθλητικά ραντεβού και που διεκδικεί τη συμμετοχή της για τρίτη φορά σε Ολυμπιακούς. Και οι δυο σίγουρα μπορούν να αποτελέσουν πρότυπο για τις νεότερες αθλήτριες. Δε θα πρέπει επίσης να παραλείψουμε και την 25χρονη Άννα Ντουντουνάκη μία αθλήτρια με σταθερή παρουσία στις μεγάλες διοργανώσεις τα τελευταία χρόνια που αποδεικνύει περίτρανα πως μπορεί να συνδυαστούν οι σπουδές με τον αθλητισμό σε υψηλό επίπεδο, μιας και η ίδια είναι απόφοιτος νομικής Αθηνών, με μεταπτυχιακό στην Αγγλία.
