Το Ολυμπιακό άθλημα του σκέιτμπορντ στην Ελλάδα

Από τις 3 Αυγούστου 2016 που σφραγίστηκε η είσοδος του σκέιτμπορντ στους Ολυμπιακούς μέχρι σήμερα λίγα πράγματα έχουν αλλάξει στη χώρα μας.

Τέσσερα νέα αθλήματα θα μπουν για πρώτη φορά στο Ολυμπιακό πρόγραμμα στους Αγώνες του Τόκιο που θα γίνουν του χρόνου το καλοκαίρι: το καράτε, η αγωνιστική αναρρίχηση, το σερφ και το σκέιτμπορντ. Για τα πρώτα τρία έχουν συσταθεί ελληνικές ομοσπονδίες που έχουν ενταχθεί κανονικά και στην ΕΟΕ και υπάρχει βέβαια και ελληνική εκπροσώπηση σε διεθνείς διοργανώσεις. Το σκέιτμπορντ είναι το μοναδικό από τα νέα αθλήματα που δεν έχει επίσημο φορέα στην Ελλάδα. Σε παγκόσμιο επίπεδο διοικείται από τη World Skate και στο Ολυμπιακό πρόγραμμα υπάρχουν δύο αγωνίσματα του: το παρκ και το στριτ.

Για να μπούμε στον ελληνικό μικρόκοσμο του σκέιτμπορντ μιλήσαμε με τον Πάνο Τζιράκη, ο οποίος, πέρα από το ότι κάνει ο ίδιος πατίνια και σκέιτ, μυεί νέα παιδιά στον κόσμο του μέσα από το οργανωμένο τμήμα του στον παναθλητικό όμιλο του Έσπερου στην Καλλιθέα. «Κάνουμε μαθήματα για πατίνια και σκέιτμπορντ είτε στο ΚΠΙΣΝ Σταύρος Νιάρχος είτε στο 15ο δημοτικό Καλλιθέας όπου μας έχει παραχωρήσει το χώρο η διεύθυνση πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Για εκεί έχουμε φτιάξει μόνοι μας μερικές ράμπες και ένα rail, καθαρά για εκπαίδευση. Έχω αρκετά πιτσιρίκια στην ομάδα μου μαζί με κάποιους πιο μεγάλους. Έχω γύρω στα 30 παιδιά, και αγόρια και κορίτσια, που είναι τα περισσότερα δημοτικού και μερικά γυμνασίου. Συνήθως μετά φεύγουν. Μαθαίνουν πρώτα τα βασικά και μετά βρίσκουν παρέες έξω και κάνουν σκέιτμπορντ. Αυτό που μου κάνει εντύπωση στο σύλλογό μου είναι ότι βοηθούν πολύ και οι γονείς, το βλέπουν κανονικά ως άθλημα και θα κάνουν και το κάτι παραπάνω για τα παιδιά».

Ως προς το πως είναι τα πράγματα στην Ελλάδα σε οργανωτικό επίπεδο φαίνεται να είμαστε σε αρχικό ακόμα στάδιο: «Η παγκόσμια ομοσπονδία είναι μία, η World Skate, και έχει υπό την ομπρέλα της και τα πατίνια και το σκέιτμπορντ, εκείνη έβαλε και το τελευταίο στους Ολυμπιακούς. Στην Ελλάδα είμαστε ακόμα στην αρχή. Δεν έχουμε πίστες για να προπονούμαστε. Σε αυτή τη φάση ακόμα προσπαθούμε να ενεργοποιήσουμε κάποιους φορείς, σε δήμους κυρίως. Στη Θεσσαλονίκη υπάρχει ένα πάρκο που προπονούνται, το Northpark, και υπάρχουν κάποιες πίστες στο ΟΑΚΑ στο Μαρούσι και την Ηλιούπολη. Αλλά οι σύλλογοι είμαστε πολύ λίγοι πανελλαδικά. Αν στην Ελλάδα αν γίνει κάτι οργανωμένο, θα γίνει και για τα δύο αγωνίσματα. Υπάρχει μία προσπάθεια με μία οργάνωση που λέγεται Urban Wheels, η οποία έχει μαζέψει 20 σωματεία. Έχουμε κάνει τα χαρτιά μας κι εμείς για να γίνουμε το 21ο σωματείο, αλλά δεν έχουν προχωρήσει πολύ τα πράγματα. Έχει ως οργάνωση ΑΦΜ από το πρωτοδικείο αλλά δεν έχει πάρει πιστοποίηση αθλητικής ομοσπονδίας από τη ΓΓΑ».

Ένα μεγάλο ζήτημα που είχε προκύψει από τις πρώτες νύξεις για τη συμμετοχή του σκέιτμπορντ στους Ολυμπιακούς ήταν τα μεικτά συναισθήματα της ίδιας της κοινότητας του. Μπορεί για άλλα, λιγότερο δημοφιλή αθλήματα η ένταξη στους Ολυμπιακούς να είναι ένα μεγάλο όνειρο, όμως στο σκέιτμπορντ αυτό δεν ισχύει καθολικά. Πολλοί σκέιτερς στάθηκαν ενάντια σε αυτή την κίνηση λόγω του κινδύνου της εμπορευματοποίησης που αυτή θα φέρει στο μέλλον. Οι ίδιοι δεν βλέπουν το σκέιτμπορντ ως άθλημα αλλά ως κουλτούρα, η οποία περιγράφεται από ένα σύνολο αξιών, έχει ένα παρελθόν και υποδηλώνει ένα συγκεκριμένο, πιο αυτόνομο τρόπο ζωής, ο οποίος δεν ταιριάζει με το αυστηρά δομημένο, σύγχρονο Ολυμπιακό κίνημα. Από την άλλη πλευρά, άλλοι βλέπουν μία ευκαιρία για ανάπτυξη του αθλήματος σε νέες αγορές και χώρες, η οποία θα αποφέρει πολλά στο μέλλον για το ίδιο το σκέιτμπορντ. Ο Τζιράκης είναι πιο κοντά στη δεύτερη κατηγορία: «Ισχύει ότι δεν υπάρχει γενική αποδοχή. Έχει μία διαφορετική κουλτούρα το σκέιτμπορντ, πολλοί το βλέπουν ως τρόπο ζωής και όχι καθαρά ως άθλημα. Δεν νομίζω όμως ότι υπάρχει ιδιαίτερη πόλωση στο ζήτημα. Εγώ νομίζω ότι θα βοηθήσουν οι Ολυμπιακοί. Θα γίνουν περισσότερα πράγματα έτσι, θα φτιαχτούν νέες πίστες. Πιστεύω για να φτιαχτεί μία καλή εγκατάσταση χρειάζονται από 30.000 μέχρι 100.000€. Με 100.000€ μπορείς να φτιάξεις την καλύτερη πίστα των Βαλκανίων»

Ο ίδιος θα συνεχίσει να υπηρετεί το άθλημα που αγαπά από το ρόλο που έχει και ελπίζει να αλλάξουν τα πράγματα σε οργανωτικό επίπεδο, γιατί η «πρώτη ύλη» υπάρχει: «Προσωπικά μου αρέσει πάρα πολύ και το σκέιτμπορντ και τα πατίνια οπότε προσπαθώ να προωθήσω το άθλημα στη χώρα μας. Υπάρχουν καλοί αθλητές στην Ελλάδα με πάθος και όρεξη, μερικοί από αυτούς μάλιστα έχουν τελειώσει και γυμναστική ακαδημία. Δεν έχουμε τεράστιες διαφορές ως προς το ταλέντο με άλλες ευρωπαϊκές χώρες που φαινομενικά πρωταγωνιστούν στο σκέιτμπορντ. Υστερούμε πολύ όμως στις εγκαταστάσεις. Δεν έχουμε π.χ. πίστα παρόμοια με αυτή των Ολυμπιακών Αγώνων ώστε να εξασκηθούν τα παιδιά. Το νόημα δεν είναι όμως να γεμίσουμε παντού πίστες. Ας γίνουν πρώτα λίγοι, σωστοί, πιστοποιημένοι χώροι, όπου όποιος μπαίνει θα φοράει και το κράνος του. Οι πιτσιρικάδες έτσι θα τους προσέχουν. Και η φασαρία -σε εισαγωγικά- που θα κάνουν δε θα είναι φασαρία, θα είναι χαρά παιχνιδιού και άθλησης».