Όταν το 2007 ο Αλέκος Λεώνης είχε πει την περίφημη ατάκα περί άδειας δεξαμενής του ανδρικού βόλεϊ (αναφερόμενος στην ποσότητα των αθλητών) πολλοί είχαν αντιδράσει , αλλά με τον καιρό αποδείχθηκε πόσο δίκιο είχε.Την ίδια ώρα όμως στο γυναικείο βόλεϊ το πρόβλημα ήταν το ακριβώς αντίθετο. Η δεξαμενή ήταν γεμάτη, αλλά η ποιότητα και οι επιτυχίες δεν ήταν αυτές που όλοι θα περιμέναμε.
του Δημήτρη Τυχάλα
[email protected]
Και όμως την τελευταία τετραετία όλα αυτά άλλαξαν και πλέον μπορούμε να μιλάμε για μια χρυσή φουρνιά του γυναικείου βόλεϊ. Το 2011 με την πρόκριση στα τελικά του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος κορασίδων ξεκίνησε αυτή η άκρως επιτυχημένη αλυσίδα με τον τελευταίο κρίκο να μπαίνει το απόγευμα της Πέμπτης όταν η εθνική νεανίδων πανηγύρισε την πρόκριση της στα ημιτελικά του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος που διεξάγεται στην Εσθονία και την Φινλανδία και αύριο το βράδυ (19.00, ΝΕΡΙΤ Sports) θα διεκδικήσει κόντρα στην Σλοβενία την πρόκριση της στον τελικό της διοργάνωσης.
Μια επιτυχία απίστευτη αν σκεφτεί κανείς ότι από τον Απρίλιο και μετά, όταν χάθηκε η ευκαιρία για την απευθείας πρόκριση στα τελικά (η Εθνική πήρε τη 2η θέση πίσω από το Βέλγιο) η ομάδα του Κώστα Παπαδόπουλου έχασε τρεις βασικές αθλήτριες (Λαμπρινή Κωνσταντινίδου, Όλγα Στράντζαλη, Ιωάννα Γκουντιμένκο) με τις δύο πρώτες να βρίσκονται σε κολλέγια των ΗΠΑ και την τελευταία σε πανεπιστήμιο της Ρωσίας, αλλά και την Άντζελα Δέμπη (κι αυτή είναι πλέον στις ΗΠΑ).
Και όμως τα κορίτσια που έμειναν, συν αυτές που προστέθηκαν κατάφεραν να πάρουν την πρόκριση στις αρχές Ιουλίου (από τον προκριματικό όμιλο της Ελβετίας) διαψεύδοντας όλους όσους τις είχαν χαμένες από χέρι και πλέον να έχουν συνδέσει το όνομα τους με τη μεγαλύτερη επιτυχία του γυναικείου βόλεϊ σε επίπεδο Εθνικών ομάδων. «Είναι η μεγαλύτερη πρόκριση που έχει πετύχει Εθνική ομάδα…», είχε πει μετά την επιστροφή της ομάδας από την Ελβετία ο ομοσπονδιακός τεχνικός Κώστας Παπαδόπουλος και σε αρκετούς η συγκεκριμένη δήλωση είχε ακουστεί κάπως περίεργα, ωστόσο κάτι παραπάνω ήξερε ο νεαρός τεχνικός ο οποίος από πέρσι δουλεύει στην Ιταλία και στην γυναικεία ομάδα του Τρέντο.
«Όσοι είμαστε εδώ σημαίνει ότι πιστεύουμε σ’ αυτή την ομάδα και την δουλειά που θα κάνουμε…», είχε πει στα κορίτσια του λίγο πριν το ταξίδι για την Ελβετία κι αποδείχθηκε ότι ο συνδυασμός ταλέντου και καλού κλίματος μπορεί να πετύχει πολλά. Τόσο που ίσως κανείς δεν φανταζόταν. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι για να φτάσει η Εθνική Νεανίδων εδώ είχε και τη βοήθεια της τύχης, αφού ο όμιλος της τελικής φάσης στον οποίο συμμετείχαμε σαφέστατα ήταν πιο εύκολος από τον άλλο, ωστόσο ποιος είπε ότι δεν χρειάζεται και τύχη για να προχωρήσεις;
Η ουσία όμως είναι ότι το καλοκαίρι του 2014 το ελληνικό βόλεϊ μπορεί να χαμογελά και να ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο. Από τη μια η παρουσία της ανανεωμένης Εθνικής ανδρών στον τελικό του ευρωπαϊκού λιγκ, από την άλλη η καλή σε γενικές γραμμές παρουσία και της Εθνικής γυναικών στην ίδια διοργάνωση και τώρα η φοβερή πορεία της Εθνικής νεανίδων, δείχνει ότι υπάρχει το υλικό για να επιστρέψουμε σύντομα στον δρόμο των επιτυχιών.
ΥΓ Από την ομάδα του 2011 που πήρε την 8η θέση στο Ευρωπαϊκό Κορασίδων, ο μοναδικός συνδετικός κρίκος είναι πλέον η Ανθή Βασιλαντωνάκη. Από την ομάδα του 2013 που βρέθηκε στην 5η θέση του Ευρωπαϊκού Κορασίδων και στην 12η στο Παγκόσμιο, υπάρχουν ακόμη οι Ψωμά, Καλαντάτζε, Κοκκινάκη, Παπαδοπούλου, Φακοπουλίδου, ωστόσο το ότι υπάρχουν πολλά νέα πρόσωπα δείχνει ότι πλέον η δεξαμενή αρχίζει να αξιοποιείται πιο σωστά.
