Στην περίοδο των ισχνών αγελάδων του ελληνικού αθλητισμού – έπειτα από μια δεκαετία (και βάλε) δόξας- το ποσό που εκταμίευσε η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού το 2013 για τις αθλητικές ομοσπονδίες ανήλθε στα 22,3 εκ. ευρώ , ενώ άλλα 27 εκ. ευρώ δόθηκαν ως επιχορήγηση στα εθνικά στάδια και στους λοιπούς αθλητικούς χώρους και οργανισμούς.
του Βασίλη Γεωργιώτη
Πάνω-κάτω 50 εκ. ευρώ, δηλαδή, εισέπραξε ο ελληνικός αθλητισμός για τα προς το ζην. Και με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως ο Κλασικός Μαραθώνιος και διάφοροι λαϊκοί αγώνες σε δημόσιο δρόμο, είχε μηδαμινά επιπλέον έσοδα και εξασφάλισε ελάχιστες χορηγίες (πρώτιστα κρατικές ή ημικρατικές, μια μορφή έμμεσης συμπληρωματικής χρηματοδότησης) από την ούτως ή άλλως περιορισμένη διαφημιστική πίτα στην Ελλάδα της βαθιάς ύφεσης.
Από όλα αυτά τα 50 εκατομμύρια, ένα 0,03% ήτοι 15.000 ευρώ κατέληξαν σε μια παραμελημένη και άγνωστη σε πολλούς ομοσπονδία, αυτή του γκολφ (Ε.Ο.Γ.), με αυτά τα χρήματα να προορίζονται κυρίως για μισθοδοσίες.
Κι όμως σε μια άλλη χώρα της Νότιας Ευρώπης, την Ισπανία, που κι αυτή υπομένει τον ζυγό της οικονομικής κρίσης και μαστίζεται από τεράστια χρέη και καλπάζουσα ανεργία, έχουν βρει έναν τρόπο μέσα από το ολυμπιακό, πλέον, άθλημα του γκολφ, να αντλούν σημαντικά έσοδα και να δημιουργούν αρκετές θέσεις εργασίας.
Ούτε λίγο ούτε πολύ η ισπανική οικονομία επωφελήθηκε το 2012 από τον τουρισμό λόγω γκολφ κατά 340 εκ. ευρώ, σύμφωνα με στοιχεία που παρουσιάστηκαν πρόσφατα σε διεθνές φόρουμ για τον τουρισμό γκολφ.
Η Ισπανία αποτελεί τον υπ’ αριθμόν ένα προορισμό για επισκέπτες-γκόλφερ από τη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία και τη Σκανδιναβία, με μερίδιο 28,5% από την πίτα των 1,55 δισ. ευρώ που ήταν ο συνολικός τζίρος στην Ευρώπη. Την Ισπανία ακολουθούν με 17% επισκεψιμότητα η Πορτογαλία, με 16,1% η Βρετανία και η Ιρλανδία, με 7,5 η Τουρκία, με 7,1 η Γαλλία και με 6,9% οι υπεραντλατικές ΗΠΑ.
Συνολικά τα έσοδα των οικονομιών των χωρών της Ευρώπης από όλες τις παράπλευρες με το γκολφ δραστηριότητες αγγίζουν τα 15,12 δισ. ευρώ ετησίως!
Καλώς ή κακώς το γκολφ είναι ένα ακριβό, ελιτίστικο, αλλά και συνάμα αέναα ανερχόμενο σπορ, κάτι που δικαιολογεί τα τεράστια ποσά που δαπανούν οι τουρίστες οι οποίοι επισκέπτονται έναν συγκεκριμένο τόπο για τις ειδυλλιακές του εγκαταστάσεις και παροχές.
Η Ισπανία αποτελεί τον υπ’ αριθμόν ένα προορισμό για επισκέπτες-γκόλφερ από τη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία και τη Σκανδιναβία, με μερίδιο 28,5% από την πίτα των 1,55 δισ. ευρώ που ήταν ο συνολικός τζίρος στην Ευρώπη. Την Ισπανία ακολουθούν με 17% επισκεψιμότητα η Πορτογαλία, με 16,1% η Βρετανία και η Ιρλανδία, με 7,5 η Τουρκία, με 7,1 η Γαλλία και με 6,9% οι υπεραντλατικές ΗΠΑ.
Και διηγώντας τα να κλαις
Στην Ελλάδα τα νούμερα είναι απογοητευτικά. Πέρα από τις 15… ψωροχιλιάδες επιχορήγησε της ΓΓΑ προς την ΕΟΓ, η χώρα μας διαθέτει μόλις εφτά γήπεδα διεθνών προδιαγραφών σε Ρόδο, Κέρκυρα, Γλυφάδα, Μεσσηνία, Χαλκιδική, Χερσόνησο και Λασίθι, την ώρα που η Ισπανία, η οποία επενδύει όλο και περισσότερο στο συγκεκριμένο σπορ, έχει φτάσει στα 300 και η… παλιά καραβάνα στο χώρο, Βρετανία, τα 3.000, από τα 6.500 που υπάρχουν σε όλη την Ευρώπη και τα 32.000 παγκοσμίως!
Η Ισπανία, αν και υστερεί σε αριθμό γηπέδων ακόμα και σε σχέση με τη Σουηδία (450), αποτελεί ιδανικό προορισμό λόγω του σαφώς πιο θερμού κλίματός της σε σχέση με τις βορειοευρωπαϊκές χώρες, γεγονός που εκμεταλλεύεται και η γειτονική της και παράλληλα επίσης συνεχώς αναπτυσσόμενη στο χώρο, Πορτογαλία.
Η Ελλάδα, θεωρητικά, θα μπορούσε να αποτελούσε ισάξιο αντίπαλο των Ιβήρων (αν όχι πιο ισχυρό), όμως χρόνια τώρα απέχει χαρακτηριστικά από την κουβέντα περί γκολφ και παράλληλα παρουσιάζει τρομερά μικρό και χαμηλού ανταγωνιστικά επιπέδου αριθμό παικτών.
Πραγματικά, το μοναδικό ουσιαστικό όφελος που θα πρόσφεραν στη χώρα οι πολυδάπανοι Μεσογειακοί Αγώνες του 2013, που τελικά έγιναν στη Μερσίνα της Τουρκίας, θα ήταν η δημιουργία ενός ολοκαίνουργιου γηπέδου γκολφ. Ομως, για όσους λησμονούν, ακόμα κι εκεί τα γνωστά «τρωκτικά» φρόντισαν να δημιουργήσουν άλλο ένα σκάνδαλο σχετικά την έκταση όπου θα γινόταν το γήπεδο και τους ιδιοκτήτες της…
Υπάρχει ελπίδα
Τελευταία, και έπειτα από την οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας, έχει αναπτυχθεί μια φιλολογία σχετικά με ενδιαφέρον ξένων fund για επενδύσεις στον τουρισμό γκολφ στη χώρα μας, με επισκέψεις και επιτόπου έρευνες, μάλιστα, διάσημων σχεδιαστών αγωνιστικών χώρων. Αντίστοιχος θόρυβος, θυμίζουμε, είχε δημιουργηθεί και σχετικά με την προοπτική να αποκτήσει η Ελλάδα πίστα για τα μηχανοκίνητα σπορ, αλλά από πράξη, μηδέν εις το πηλίκον. Για την ιστορία, κι εδώ η Ισπανία «μάς βάζει τα γυαλιά» με πίστες σε Βαρκελώνη (Μοντμελό), Βαλένθια, Χερέθ και αλλού, όπου εκτός από επίσημους αγώνες, πραγματοποιούνται και οι δοκιμές των ομάδων, ενώ και στην Πορτογαλία υπάρχει η θαυμάσια πίστα στο Εστορίλ.
Η Ελλάδα δεν συγκρίνεται βέβαια πληθυσμιακά της Ισπανίας (47 εκ. κάτοικοι έναντι 11 εκ.), ο καιρός της Ελλάδας, όμως θεωρείται ακόμα καλύτερος από αυτόν της Ιβηρικής χερσονήσου και το κόστος για τους επίδοξους επενδυτές, σε συνάρτηση με την εγχώρια οικονομία, είναι σχεδόν παρόμοιο. Για να μην μιλήσουμε, βέβαια, για την Πορτογαλία, που είναι παραπλήσιο μέγεθος.
Κι επειδή είμαστε γνωστοί για τις κατά καιρούς αρπαχτές και την προχειρότητα, αλλά και για να προλάβουμε διάφορες οικολογικές ενστάσεις, σημειώνουμε ότι ένα γήπεδο γκολφ δεν δημιουργείται όπου να ‘ναι και χωρίς να τηρούνται βασικές προϋποθέσεις (όπως η ύδρευση) και πάνω από όλα δίχως να υπάρχει ο πρέπων σεβασμός προς τον περιβάλλοντα χώρο, την χλωρίδα του και την πανίδα του.
Εν κατακλείδι, θα είναι πραγματικά κρίμα να μείνει μια χώρα που έχει ανάγκη από έσοδα, να κοιτάζει με σταυρωμένα χέρια τις άλλες χώρες του Νότου να τρώνε από την πίτα του τουρισμού γκολφ και να μην αξιοποιεί τις δυνατότητες της σε έναν τομέα, όπου πραγματικά μπορεί να αποτελέσει ελκυστικό προορισμό, σε αντίθεση με το χώρο του χειμερινού αθλητισμού και ανταγωνιζόμενη τη… μισή και παραπάνω Ευρώπη, όπως ατυχώς είχαν σκεφτεί προ τριετίας οι «φωστήρες» έκτακτοι κομματικοί σύμβουλοι της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού.
