Οι γιατροί της διέγνωσαν σκλήρυνση κατά πλάκας το 2005. Για κάποιους, αυτό θα σήμαινε game over από τη ζώη. Όχι όμως και για τη Μάρθα Ξανθοπούλου, η οποία από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε να τρέχει σε δρόμους αντοχής, έχοντας βάλει σκοπό της ζωής της να αποδείξει ότι με αισιοδοξία, αγάπη, και πίστη στον Θεό, τίποτα δεν είναι ικανό να μας σταματήσει. Επόμενος σταθμός της, ο αυριανός (21.09) δρόμος αντοχής στη λίμνη των Ιωαννίνων. Όνειρό της: ο κλασικός μαραθώνιος των Αθηνών.
συνέντευξη Νίκος Κούδας
[email protected]
follow me @nkoudas
Η αισιοδοξία και η θετική της ενέργεια είναι διάχυτες από την πρώτη στιγμή που τη γνωρίζεις. Ακόμη και μέσα από μία απλή τηλεφωνική επικοινωνία. Γεννημένη στο Κιλκίς, μεγαλωμένη κοντά στη Στουτγάρδη της Γερμανίας, με σπουδές στο οικονομικό της νομικής του ΑΠΘ, η Μάρθα ήταν ένα φυσιολογικό κορίτσι όπως όλα τα άλλα. Μέχρι που η ασθένεια της χτύπησε την πόρτα. Απρόσμενα, παρά την προδιάθεση που υπήρχε στην οικογένεια λόγω της μητέρας της. Οι δυσκολίες στην αρχή πολλές, μέχρι να βρει τους ρυθμούς της και να συμφιλιωθεί με την κατάσταση. Μέσα από την ενδοσκόπησή της, κατάλαβε ότι είναι τυχερή και ικανή για πολλά. Αρκεί να το θελήσει. Η Μάρθα Ξανθοπούλου είναι η δρομέας-σύμβολο για όσους θέλουν, αλλά δεν μπορούν. Ένα πραγματικό παράδειγμα ζωής για όλους μας.
Βλέπω άλλους συνανθρώπους μου που είναι καθηλωμένοι και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα και λέω ότι εγώ θα αγωνιστώ για εκείνους. Θέλω να λειτουργήσω σαν παράδειγμα και να δείξω ότι μπορούμε κι εμείς να συμμετάσχουμε σε δρόμους αντοχής, στην ίδια τη ζωή!
Μάρθα, πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με τον αθλητισμό;
Άρχισα πριν από 14 μήνες, εντελώς ερασιτεχνικά, να τρέχω σε αποστάσεις αντοχής. Δεν είχα κάποια ιδιαίτερη εμπειρία, αφού μόνο στο σχολείο μου, κοντά στη Στουτγάρδη όπου ζούσαμε τότε, συμμετείχα στο σχολικό πρωτάθλημα σε αγώνες τρεξίματος και χάντμπολ. Στα 19 μου επέστρεψα στην Ελλάδα για τις σπουδές μου στο οικονομικό της νομικής του ΑΠΘ, αλλά ουσιαστικά ξεκίνησα το τρέξιμο ως ένα μέσο ενθάρρυνσης όλων των ασθενών που θέλουν, αλλά δεν μπορούν να αθληθούν. Ξεκίνησα δειλά, είδα όμως ότι πολύ σύντομα το πράγμα «ρόλαρε», και έτσι οπλίστηκα με θάρρος για να συνεχίσω. Είναι κάτι που το κάνω με καημό και μεγάλη αγάπη!
Πότε πληροφορήθηκες ότι πάσχεις από σκλήρυνση κατά πλάκας;
Διαγνώστηκα με την ασθένεια το 2005. Δεν ήταν κάτι πρωτάκουστο για εμένα, καθώς η μητέρα μου έπασχε χρόνια, οπότε είχαμε μάθει να ζούμε με αυτό, ενώ είχα τη γενετική προδιάθεση. Ωστόσο είναι πολύ διαφορετικό να το έχει κάποιος συγγενής σου και διαφορετικό εσύ ο ίδιος. Δεν το κρύβω ότι στην αρχή δυσκολεύτηκα αρκετά. Δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ το σώμα μου, την αγωγή, τη μερική παράλυση στο πόδι μου, τη δυσχέρεια στην κίνηση… Όταν όμως άλλαξα την αγωγή μου, παρατήρησα μεγάλη βελτίωση και άρχισα να βλέπω τα πράγματα με μεγάλη αισιοδοξία. Και ευτυχώς έχω μπόλικη!
Πώς σε επηρέασε σαν άνθρωπο η περιπέτειά σου;
Ειλικρινά ευχαριστώ τον Θεό για ό,τι συνέβη. Με βοήθησε να καταλάβω καλύτερα τον εαυτό μου και με έκανε καλύτερη ως άνθρωπο. Ξέρω ότι θέλω να ζήσω με αξιοπρέπεια ό,τι κι αν γίνει και έχω βαθιά πίστη σε Εκείνον. Βλέπω άλλους συνανθρώπους μου που είναι καθηλωμένοι και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα και λέω ότι εγώ θα αγωνιστώ για εκείνους. Θέλω να λειτουργήσω σαν παράδειγμα και να δείξω ότι μπορούμε κι εμείς να συμμετάσχουμε σε δρόμους αντοχής, στην ίδια τη ζωή!
Πόσο σε στηρίζει η οικογένειά σου;
Πάρα πολύ. Μάλιστα ο αδερφός μου, που είναι δύο χρόνια μεγαλύτερός μου, ξεκίνησε το τρέξιμο στη Γερμανία όπου ζει, για να μου συμπαρασταθεί. Έτσι κατάφερα και τον έσπρωξα και εκείνον προς τον αθλητισμό!
Ποιος είναι ο μεγάλος σου αθλητικός στόχος;
Ο κλασικός μαραθώνιος στην Αθήνα. Είναι ένας πραγματικά μοναδικός αγώνας, που γεννήθηκε στη χώρα μας και θέλω πολύ να συμμετάσχω σε αυτόν.
Σε προέτρεψε κάποιος γι’ αυτό;
Έχω έναν φίλο ο οποίος έχει τρέξει εκεί και επηρεάστηκα. Η αλήθεια είναι ότι είχα θυμώσει κατά κάποιον τρόπο με τους υγιείς ανθρώπους, οι οποίοι λόγω της οικονομικής κρίσης ξεχνούν το σημαντικότερο: ότι είναι καλά στην υγεία τους. Έτσι, θέλω να αποδείξω ότι μπορούμε όλοι να κάνουμε τα πάντα. Υπάρχουν παιδιά στα νοσοκομεία που θέλουν, μα δεν μπορούν να αθληθούν. Γι’ αυτό έχω βάλει σκοπό μου να πάρω το μετάλλιο από τη συμμετοχή μου στον μαραθώνιο και να το χαρίσω στον γιατρό μου και στο νοσοκομείο.
Πριν από τον μαραθώνιο όμως, θα βρεθείς στα Ιωάννινα, για τον γύρο της λίμνης;
Ακριβώς, στα 30 χιλιόμετρα. Θα είναι η πρώτη μου φορά σε αυτόν τον αγώνα. Ο προπονητής μου μού έχει πει ότι πρόκειται για μία πολύ όμορφη διαδρομή, χωρίς ανηφόρες, στην οποία θα έχω την ευκαιρία να γνωρίσω και άλλους δρομείς, επαγγελματίες και μη. Ουσιαστικά για εμένα θα είναι ο προάγγελος πριν από τον κλασικό μαραθώνιο της ενάτης Νοεμβρίου.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου αθλητικά σχέδια;
Έχω πολλά σχέδια και όνειρα, φτάνει να είμαι καλά στην υγεία μου. Αρχικά θέλω να ξεκινήσω πιο επισταμένα την ενασχόλησή μου με το τρέξιμο αντοχής, σε κάποιο σωματείο. Θα ήθελα όμως πάρα πολύ να ασχοληθώ και με το τρίαθλο, που συνδυάζει τρέξιμο, ποδηλασία και κολύμβηση. Πρέπει να βελτιωθώ βέβαια στο κολύμπι, αλλά ευελπιστώ να το κάνω αυτό τον χρόνο που θα βρίσκομαι στην Κάλυμνο με τη δουλειά μου.
Με τι ασχολείσαι επαγγελματικά;
Δουλεύω ως αναπληρώτρια καθηγήτρια οικονομικών μαθημάτων σε γενικά και επαγγελματικά λύκεια.
Έχεις βάλει τους μαθητές σου στο… κόλπο του τρεξίματος;
Εννοείται! Κυκλώνουμε στο ημερολόγιο τους αγώνες που έχω και μετά μετράμε μέρες! Θέλω να μιλάω στην ψυχή των παιδιών που διδάσκω, και όχι να είμαι απλά άλλη μία καθηγήτρια.
Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στον κόσμο που δεν αθλείται;
Ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας – χτυπάς και τρέχεις! Εκείνο που χρειάζεται είναι να έχουμε ελπίδα, αισιοδοξία και πίστη στον Θεό μας, τον Θεό της αγάπης.
