Η Δέσποινα Παπαμιχαήλ δεν είναι μία συνηθισμένη αθλήτρια. Άλλωστε όταν παίρνεις την απόφαση να ξενιτευτείς στα 14, αλλάζοντας στην πορεία δύο διαφορετικές πόλεις και μία χώρα για να κυνηγήσεις το όνειρό σου, τότε σημαίνει ότι πέρα από αποφασιστικότητα έχεις και την καλώς εννοούμενη τρέλα για να το πετύχεις.
συνέντευξη Νίκος Κούδας
[email protected]
follow me @nkoudas
Πόσο απέχει η κατάκτηση ενός γκραν σλαμ για μία τενίστρια; Ίσως όσο η απόσταση ανάμεσα σε Πρέβεζα-Αθήνα-Ανκόνα. Αυτοί είναι οι τρεις σταθμοί στην ως τώρα ζωή της Δέσποινας Παπαμιχαήλ, της 21χρονης τενίστριας από την Πρέβεζα, που μικρή είχε πει στον πατέρα της ότι κάποια μέρα θέλει να βρεθεί στην κορυφή του Πύργου του Άιφελ, με το τρόπαιο του Ρολάν Γκαρός στα χέρια. Ο δρόμος μακρύς και δύσβατος, ωστόσο όταν βρίσκεις το κουράγιο να μετακομίσεις στην Ιταλία μακριά από τους αγαπημένους σου ανθρώπους, για να προπονηθείς σε κορυφαίο επίπεδο, τα εμπόδια προφανώς δεν σε τρομάζουν. Όπως λέει άλλωστε και η φωτογραφία που έχει αναρτήσει στο προφίλ της η Δέσποινα, «Δεν υπάρχουν ρεπό»…
Δέσποινα, πώς κόλλησες το μικρόβιο του τένις;
Ξεκίνησα να παίζω τένις στην Πρέβεζα με τον Άκη Παπαδόπουλο, τον οποίο εκτιμώ πάρα πολύ. Σιγά-σιγά καθώς μεγάλωνα όμως και άρχισα να παίζω σε επίπεδο πανελλαδικό και να έχω αποτελέσματα, αποφάσισα να μετακομίσω στην Αθήνα στα 14 μου χρόνια. Ήταν μία πολύ δύσκολη απόφαση για εμένα, καθώς άφησα τη μισή μου οικογένεια πίσω, και λέω τη μισή γιατί η μητέρα μου ήρθε μαζί μου, όπως επίσης και ο ένας από τα άλλα πέντε αδέρφια μου, ο Δημήτρης, ο οποίος ξεκινούσε τότε την τρίτη λυκείου και ήταν δύσκολο και για εκείνον να αλλάξει τη ζωή του σε μία κρίσιμη ηλικία (έδινε πανελλαδικές εκείνη τη χρονιά), για ένα όνειρο της μικρής αδερφής. Δύσκολο και για τους υπόλοιπους της οικογένειας, τον μπαμπά και τα άλλα πέντε αδέρφια μου, αφού κυριολεκτικά ζούσαμε για πρώτη φορά χωριστά. Μείναμε δύο χρόνια στην Αθήνα, στα οποία προπονήθηκα στο «Αthens Tennis Academy» με τους Σόλωνα Πέππα, Νίκο Ρόβα και Χριστίνα Ζαχαριαδου. Τελικά δε μου επαρκούσε ούτε αυτό και τώρα πλέον προπονούμαι στην Ιταλία με τους Μασιμιλιάνο Αλμπαρέλα και Σάμι Μαρκαντονίνι. Οι συνθήκες πλέον είναι ιδανικές και έχω άτομα επαγγελματίες δίπλα μου, πράγμα που στην Ελλάδα δυστυχώς δεν βρίσκεις εύκολα.
Οπότε έχεις ζήσει δύσκολες καταστάσεις για τόσο νέα κοπέλα. Πιστεύεις ότι όλα αυτά σε έχουν κάνει πιο δυνατή;
Ναι, έχω ζήσει δύσκολες καταστάσεις, αλλά δε μετανιώνω για τίποτα. Ίσα-ίσα ο πρωταθλητισμός σε κάνει πολύ δυνατό άτομο, σου διδάσκει να στηρίζεσαι αποκλειστικά και μόνο στις δικές σου δυνάμεις, ενώ σου χαρίζει και συναισθήματα που θυμάσαι για όλη σου τη ζωή. Τώρα ζω μόνιμα στην Ιταλία. Η πόλη ονομαζεται Τζέσι και είναι κοντά στην Ανκόνα. Πλεόν είμαι χωρίς τους γονείς μου, αλλά αυτό με έκανε να ωριμάσω και να φροντίζω τον εαυτό μου μόνη μου.
Πιστεύεις ότι η ξενιτιά είναι απαραίτητη για να πετύχεις σε ένα σπορ όπως το τένις;
Δεν είμαι της άποψης ότι για να πετύχεις πρέπει απαραιτήτως να φύγεις από τη χώρα σου. Μπορεί και σε μία μικρή πόλη να έχεις τα ιδανικά άτομα. Απλά μιλώντας από προσωπική μου εμπειρία, άτομα τα οποία θα τα δώσουν όλα για εσένα και θα σε βοηθήσουν με οποιονδήποτε τρόπο μπορούν, δεν τα βρίσκεις εύκολα. Και δε μιλάω μόνο για την Ελλάδα, αλλά και γενικά. Το τένις είναι ένα απαιτητικό άθλημα. Ταξιδεύεις 30 εβδομάδες τον χρόνο, και προπονείσαι σε τένις και γυμναστική επτά ώρες την ημέρα. Τα περισσότερα άτομα επιλέγουν ακαδημίες, γιατί οι συνθήκες εκεί είναι τελείως επαγγελματικές (γήπεδα όλων των επιφανειών, γυμναστήρια, φυσιοθεραπευτές, ψυχολόγοι, γυμναστές), και κυρίως άτομα που ξέρουν καλά τι σημαίνει πρωταθλητισμός και θυσίες.
Τι θεωρείς ότι λείπει από τη χώρα μας για να αναδείξει και να κρατήσει μεγάλους σταρ στο τένις;
Στην Ελλάδα δυστυχώς δεν υπάρχουν τέτοιες ακαδημίες, οπότε τα νεαρά παιδιά επιλέγουν να πάνε στο πανεπιστήμιο για να έχουν ένα μέλλον. Μου ακούγεται και πολύ λογικό, γιατί οικονομικά αν δεν έχεις μία στήριξη, δεν τα βγάζεις πέρα, οπότε δεν παίρνει κανείς αυτό το ρίσκο.
Ποιο ήταν το αθλητικό σου ίνδαλμα όταν ξεκίνησες;
Το ίνδαλμά μου από μικρή ήταν ο Ρότζερ Φέντερερ, και σαν αθλητής αλλά κυρίως σαν άνθρωπος. Είναι σωστός σε ό,τι κάνει. Από μικρή θαύμαζα και τη Λένα Δανιηλίδου, την καλύτερη Ελληνίδα τενίστρια, η οποία έφτασε στο νούμερο 13 του κόσμου, ένα επίτευγμα καθόλου εύκολο.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο αθλητικό σου ονειρο;
Το μεγαλύτερό μου όνειρο, όπως πιστεύω και κάθε τενίστα, είναι να κερδίσω ένα γκραν σλαμ. Από μικρή θυμάμαι έλεγα στον μπαμπά μου ότι θέλω να πάω στον Πύργο του Άιφελ, πάνω-πάνω, μαζί με το κύπελλο του Ρολάν Γκαρός, και εκείνος για να με καθυσηχάσει μου έλεγε «Θα πας, θα πας» (γέλια)!
Για τους Ολυμπιακούς του Ρίο τι σκέφτεσαι; Είναι εφικτή η πρόκρισή σου πιστεύεις;
Φυσικά και το ονειρεύομαι. Βέβαια θα πρέπει του χρόνου να παίξω πολύ καλά, και να σημειώσω καλά αποτελέσματα. Θα το παλέψω με νύχια και με δόντια!
