Συνέντευξη με ένα θρύλο

Δεν υπάρχουν πολλές χώρες στον πλανήτη που μπορούν να αμφισβητήσουν την παντοδυναμία των ΗΠΑ. Τα δάχτυλα του ενός χεριού αρκούν για την καταμέτρηση τους. Δικαιωματικά, το ένα από αυτά το δάχτυλα ανήκει στην Τζαμάικα, η οποία τα τελευταία 10 χρόνια έχει την πρωτοκαθεδρια στα σπριντ του στίβου. Η Βερόνικα Κάμπελ έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης στην τζαμαϊκανή επανάσταση των σπριντ. Άλλωστε είναι χρυσή Ολυμπιονίκης και παγκόσμια πρωταθλήτρια. Βρέθηκε στην Ελλάδα για πολλοστή φορά προκειμένου να επισκεφτεί τον χειροπράκτη, Σάββα Πανάβογλου ο οποίος τη βοηθά στην προετοιμασία της. Εμείς την… ανακρίναμε και τη φωτογραφήσαμε.

συνέντευξη Νίκος Κούδας
[email protected]
follow me @nkoudas
φωτογραφίες Νίκος Καρδαράς

Όταν ήταν παιδί, η μητέρα της έστελνε πάντοτε εκείνη στο μπακάλικο για τα ψώνια της τελευταίας στιγμής, λίγο πριν σερβίρει το φαγητό, αφού ήταν η πιο γρήγορη ανάμεσα στα 10 παιδιά της οικογένειας. Η μικρή Βερόνικα αποτελούσε την ατραξιόν της γειτονιάς της, καθώς όλοι οι περίοικοι μαζεύονταν για να την παρακολουθήσουν να κατατροπώνει στο τρέξιμο ακόμη και αγόρια πολύ μεγαλύτερα από την ίδια! Λίγοι μπορούσαν όμως να φανταστούν ότι εκείνο το αεικίνητο κοριτσάκι θα έγραφε ιστορία μετά από μερικά χρόνια, ως η πρώτη χρυσή Ολυμπιονίκης της Καραϊβικής στους δρόμους ταχύτητας, και κάτοχος συνολικά επτά μεταλλίων σε τέσσερις Ολυμπιακούς Αγώνες!
Ωστόσο παρά τις τεράστιες επιτυχίες της, η Βερόνικα Κάμπελ-Μπράουν παραμένει ένας εξαιρετικά σεμνός, φιλοσοφημένος και αληθινά ευγνώμων, για όλα όσα της έχουν δοθεί σ’ αυτή τη ζωή, άνθρωπος. Μιλάει ήρεμα και καθαρά, με έναν γαλήνιο τόνο στη φωνή της, και γελάει εγκάρδια. Ο σταυρός που κρέμεται από τον λαιμό της ξεχωρίζει, βεβαιώνοντας τη βαθιά της πίστη στον Θεό, ενώ στα μάτια της διακρίνει κανείς μία αυθεντική καλοσύνη, αλλά και μία αξιοζήλευτη πληρότητα. Κι όλα αυτά, διανθισμένα με τον ανέμελο και αλέγκρο αέρα που κουβαλάει μέσα της η πατρίδα του Μπομπ Μάρλεϊ…

Βερόνικα, πώς προέκυψε η συνεργασία σου με έναν Έλληνα χειροπράκτη; Δεν είσαστε κάπως μακριά ο ένας από τον άλλο;
Σωστά, έχω έρθει αρκετές φορές στη Θεσσαλονίκη. Με τον Σάββα γνωριστήκαμε τον Μάρτιο του 2006 στο πρωτάθλημα κλειστού στίβου της Μόσχας, μέσω ενός Έλληνα αθλητή που είχε τον ίδιο ατζέντη μ’ εμένα και έκανε τις απαραίτητες συστάσεις. Μας άρεσε ο τρόπος που δουλεύει, το δοκιμάσαμε και απλά… κολλήσαμε!

Κατάγεσαι από την πόλη Τριλάανι, η οποία έχει βγάλει μία πληθώρα από πρωταθλητές στον στίβο: Γιουσέιν Μπολτ, Μπεν Τζονσον, Ρόζμαρι Γουάιτ, αλλά και τον σύζυγό σου, Όμαρ Μπράουν, μεταξύ αυτών. Ποιο είναι το μυστικό πίσω από αυτό;
(Γέλια) Πράγματι έτσι είναι! Το Τριλάανι βρίσκεται στην ύπαιθρο της χώρας και είναι μία αγροτική περιοχή, με αρκετούς λόφους. Οι άνθρωποι εκεί εργάζονται καθημερινά πολύ σκληρά στα αγροκτήματά τους και υπάρχει σε όλους ένα έμφυτο εργασιακό ήθος. Όταν ήμουν παιδί πηγαίναμε στο σχολείο με τα πόδια, και συχνά τρέχαμε σε αυτοσχέδιους αγώνες στη γειτονιά μου, με αποτέλεσμα από πολύ μικρή να μπω σ’ αυτή τη διαδικασία. Πιστεύω λοιπόν ότι το μυστικό είναι ένας συνδυασμός του φυσικού τοπίου, του έμφυτου ταλέντου, αλλά και της σκληρής δουλειάς που θα το αξιοποιήσει με τον κατάλληλο τρόπο.

Το ταλέντο μου ήταν μία ευλογία από τον Θεό και οι επιτυχίες μου το αποτέλεσμα ατελείωτων ωρών σκληρής δουλειάς. Ειλικρινά δεν ξέρω πώς προέκυψε όλη αυτή η ιστορία με το ντόπινγκ, όμως τώρα πια βρίσκεται πίσω μου και δε με απασχολεί.

Είσαι η νεότερη Ολυμπιονίκης στην ιστορία της Τζαμάικας (σ.σ. αργυρό μετάλλιο στη σκυταλοδρομία 4X100μ. το 2000 στο Σίδνεϊ, σε ηλικία μολις 18 ετών), η πρώτη χρυσή Ολυμπιονίκης στην ιστορία ολόκληρης της Καραϊβικής σε αγώνες ταχύτητας (σ.σ. χρυσό μετάλλιο στα 200μ. και στη σκυταλοδρομία 4Χ100μ. το 2004 στην Αθήνα), ενώ είσαι μόλις η δεύτερη αθλήτρια στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων που υπερασπίστηκε το χρυσό της μετάλλιο στα 200μ. (το 2008 στο Πεκίνο). Νιώθεις πλήρης ή έχεις κι άλλους στόχους;
Είμαι αληθινά ευγνώμων για όλα όσα έχω καταφέρει στη ζωή μου, ωστόσο μέσα μου εξακολουθώ να αισθάνομαι μία φλογερή επιθυμία για περισσότερα! Νιώθω ότι δεν έχω φτάσει ακόμα τα όριά μου και θέλω να πιέσω τον εαυτό μου για να το καταφέρω. Άλλωστε για εμένα ο αθλητισμός είναι πλέον τρόπος ζωής και δεν μπορώ να τον σταματήσω. Όλα όσα έχω πετύχει στη ζώη μου, οφείλονται στον στίβο. Θα είναι πραγματικά πολύ όμορφο αν η μοίρα και το πεπρωμένο μου επιφυλάσσουν κι άλλες επιτυχίες στο μέλλον, όπως για παράδειγμα στο Ρίο το 2016.

Ποιο από όλα τα μετάλλια ή τις επιτυχίες σου κατέχει την πιο ιδιαίτερη θέση στην καρδιά σου;
Νομίζω ότι το χρυσό μετάλλιο που κέρδισα στο Πεκίνο το 2008, στα 200μ., ήταν η πιο ιδιαίτερη, η πιο συναισθηματική στιγμή που έχω βιώσει. Το γεγονός ότι μπόρεσα να επιστρέψω και να υπερασπιστώ το χρυσό μετάλλιο που είχα κατακτήσει στην Αθήνα ήταν αληθινά κάτι το μοναδικό. Ένιωσα ότι η σκληρή δουλειά μίας ολόκληρης ζωής είχε επιβραβευθεί.

Είχες δηλώσει κάποτε ότι «Όσο αναπνέεις, όσο ο ήλιος συνεχιζει να λάμπει, και τα δέντρα και το γρασίδι συντηρούν τη ζωή, κανένα όνειρο δεν είναι αρκετά μεγάλο ώστε να μην μπορεί να πραγματοποιηθεί». Ποιο είναι το δικό σου όνειρο;
Να αξιοποιήσω στο έπακρο τις δυνατότητές μου – και δεν εννοώ μόνο σε αθλητικό επίπεδο. Όνειρό μου και φιλοδοξία μου είναι να αποτελέσω ένα πραγματικό πρότυπο ζωής και συμπεριφοράς για τα νεαρά κορίτσια. Και αυτό πιστεύω ότι μπορεί να επιτευχθεί μόνο δια του παραδείγματος, αν δηλαδή εγώ συνεχίσω να δουλεύω σκληρά προς τους στόχους και τα όνειρά μου, παρέχοντας έτσι κίνητρο στα μικρά παιδιά.

Πρέπει να έχεις ιδιαίτερα όμορφες αναμνήσεις από την Ελλάδα, ειδικά μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας όπου κατέκτησες δύο χρυσά και ένα χάλκινο μετάλλιο. Τι θυμάσαι από εκείνες τις στιγμές;
Τότε ήταν η μέρα που ερωτεύτηκα την Ελλάδα! Ήμουν ένα νεαρό κορίτσι, που κατακτούσε το πρώτο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο της πατρίδας του σε ατομικό αγώνισμα, υλοποιώντας ένα μεγάλο του όνειρο. Ήταν τόσο συναισθηματική στιγμή. Είναι πραγματικά πολύ όμορφο να βλέπεις το όνειρό σου να γίνεται πραγματικότητα. Θυμάμαι τα πάντα, τις ζητωκραυγές του κόσμου στις κερκίδες, τη συγκίνηση. Ήταν τόσο μοναδικό να είμαι στην Ελλάδα, την πατρίδα του Ολυμπισμού!

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου ήσουν η σημαιοφόρος της πατρίδας σου στην τελετή έναρξης. Ποια ήταν τα συναισθήματά σου τη στιγμή της εισόδου στο Ολυμπιακό στάδιο;
Απερίγραπτό, εκπληκτικό συναίσθημα! Ήταν τόσο μεγάλη τιμή για μένα. Ξέρετε, η Τζαμάικα έχει μία πολύ πλούσια παράδοση στα αγωνίσματα του στίβου και μεγαλώνοντας έβλεπα με υπερηφάνεια τους αθλητές και τις αθλητριές μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το να φτάσω κι εγώ στο σημείο να κρατήσω τη σημαία μας, ήταν κάτι που δε θα το ξεχάσω ποτέ όσο ζω.

Είσαι Πρέσβειρα Καλής Θέλησης της ΟΥΝΕΣΚΟ από το 2009, ενώ παράλληλα έχεις ιδρύσει το δικό σου φιλανθρωπικό ίδρυμα, προωθώντας μεταξύ άλλων την ισότητα των δύο φύλων. Πόσο σημαντικοί είναι αυτοί οι εξωαθλητικοί ρόλοι στη ζωή σου;
Πάρα πολύ σημαντικοί. Πιστεύω ότι είναι πολύ σπουδαίο να ανταποδίδεις κάτι από αυτά που έχεις κερδίσει, προσφέροντας στους συνανθρώπους σου και βλέποντας το χαμόγελό τους! Το ίδρυμά μου βοηθά μικρά κορίτσια να λάβουν την απαραίτητη εκπαίδευση, ξεκινώντας από το σχολείο και φτάνοντας μέχρι την αποφοίτησή τους από το πανεπιστήμιο. Είμαι πολυ ευγνώμων που μου δίνεται η ευκαιρία να το κάνω αυτό. Επίσης προσπαθώ να προωθήσω την ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα, ένα πραγματικά φλέγον ζήτημα διεθνώς. Δυστυχώς υπάρχει ακόμη στις μέρες μας ένα τεράστιο χάσμα, τόσο στον εργασιακό τομέα, όσο και σε κάθε δραστηριότητα της καθημερινής μας ζωής, το οποίο πρέπει να γεφυρωθεί.

Πέρασες μία δύσκολη περιπέτεια με τις κατηγορίες περί ντόπινγκ, στην οποία τελικά δικαιώθηκες αποδεικνύοντας την αθωότητά σου. Με ποιους τρόπους σε βοήθησε αυτή η Οδύσσεια να διαμορφωθείς ως άνθρωπος και αθλήτρια;
Έμαθα πάρα πολλά για το πώς λειτουργεί ο κόσμος και το κυριότερο όλων ήταν ότι συνειδητοποίησα ότι η ζωή μπορεί να είναι πολύ άδικη. Δεν έχω χρησιμοποιήσει αναβολικά ποτέ στη ζωή μου, γιατί πολύ απλά δεν συνάδει με τον τρόπο που μεγάλωσα και έμαθα να αγωνίζομαι στη ζωή. Δεν έμαθα ποτέ μου να κλέβω. Σέβομαι τους συναθλητές και τους αντιπάλους μου και αγαπώ το άθλημα. Το ταλέντο μου ήταν μία ευλογία από τον Θεό και οι επιτυχίες μου το αποτέλεσμα ατελείωτων ωρών σκληρής δουλειάς. Ειλικρινά δεν ξέρω πώς προέκυψε όλη αυτή η ιστορία, όμως τώρα πια βρίσκεται πίσω μου και δε με απασχολεί. Τουλάχιστον μέσα από αυτήν την περιπέτεια δυνάμωσε ακόμη περισσότερο η πίστη μου στον Θεό, γιατί ανατράφηκα ως Χριστιανή. Άλλωστε μόνο Εκείνος μπορεί να μας στείλει την κατάλληλη βοήθεια, μέσα στον τρελό κόσμο που ζούμε…

Ποιος ήταν ο αθλητικός σου ήρωας όταν ήσουν παιδί;
Η Μέρλιν Ότι. Είναι ένας τόσο γλυκός άνθρωπος, πέρα φυσικά από εξαιρετική αθλήτρια. Πήγαινε μάλιστα και στο ίδιο γυμνάσιο μ’ εμένα, το “Vere Technical High School” της πόλης Κλάρεντον. Ήταν πραγματικά ένα τεράστιο ταλέντο και αληθινό πρότυπο για όλους μας. Πλέον είμαστε φίλες και συναντιόμαστε όποτε μπορούμε, είτε πίσω στην πατρίδα, είτε στη Φλόριντα των ΗΠΑ, όπου διαμένω πλέον μόνιμα.

Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με τον στίβο; Αληθεύει ότι η μητέρα σου σε έστελνε συνέχεια στον μπακάλη επειδή ήσουν η γρηγορότερη από όλα τα αδέρφια σου;
(Γέλια) Έτσι ακριβώς είναι. Λάτρευα το τρέξιμο από μικρή και η μαμά μου ήξερε πολύ καλά ότι θα επέστρεφα σε χρόνο μηδέν, ακριβώς πάνω στο σερβίρισμα του φαγητού! Βλέπετε έχω πέντε αδερφούς και τέσσερις αδερφές και μεγάλωσα παίζοντας και τρέχοντας μαζί τους, είχαμε μία πολύ καλή σχέση. Ο αδερφός που γεννήθηκε ακριβώς μετά από μένα με συναγωνιζόταν πολύ σκληρά, αλλά όλα ήταν από καθαρή αγάπη.

Να φανταστώ ήσουν και η πιο γρήγορη της γειτονιάς σου;
Ναι, πράγματι ήμουν. Όταν τρέχαμε στους δρόμους, ο κόσμος μαζευόταν και τους άρεσε πολύ να με βλέπουν να τα βάζω με τα αγόρια! Μάλιστα είχαμε μία πολύ κατηφορική πλαγιά στη γειτονιά μου, και την κατεβαίναμε ξυπόλητοι με πολύ μεγάλη ταχύτητα.

Ποια είναι η γνώμη σου για τον ελληνικό στίβο; Γνωρίζεις κάποιους από τους Έλληνες αθλητές και αθλήτριες;
Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω κάποιον προσωπικά. Θυμάμαι την Κατερίνα Θάνου και τον Κώστα Κεντέρη στην Αθήνα. Ωστόσο κάθε φορά που έρχομαι στη χώρα σας για προπονήσεις ή θεραπεία, βλέπω τον τρόπο που οι αθλητές σας προπονούνται, και αντιλαμβάνομαι ότι δουλεύουν σκληρά και ότι είναι πολύ συγκεντρωμένοι και αποφασισμένοι. Μου αρέσει όταν είμαι εδώ, όλοι είναι τόσο πρόσχαροι και ευγενικοί, αληθινοί επαγγελματίες.

Θα είσαι στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο το 2016; Ποιος είναι ο στόχος σου;
Πραγματικά το ελπίζω. Η μεγάλη πρόκληση είναι να καταφέρω να είμαι στην Ολυμπιακή αποστολή μέσα από τους εθνικούς προκριματικούς αγώνες. Πρωταρχικός μου στόχος είναι να παραμείνω υγιής και αν μπορέσω να είμαι στην ομάδα που θα ταξιδέψει στη Βραζιλία, τότε όλα μπορούν να συμβούν…

Θα σκεφτόσουν ποτέ να ακολουθήσεις το παράδειγμα της Αμερικανίδας συναδέλφου σου, Λόλο Τζόουνς, και να πάρεις μέρος στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες με την ομάδα του μπόμπσλεντ; Ξέρεις εδώ στην Ελλάδα πραγματικά λατρέψαμε την ταινία “Cool Runnings” («Πάμε Χιόνι»)!
(Γέλια) Ναι, γιατί όχι; Βέβαια δε θα ήθελα να κάνω την οδηγό, αλλά το «φρένο», όπως η Λόλο! Πάντως επί του παρόντος η Τζαμάικα δεν έχει γυναικεία ομάδα στο μπόμπσλεντ, αλλά μόνο αντρική. Τους παρακολούθησα στους Χειμερινούς Αγώνες του Σότσι. Είχε πολύ πλάκα, είναι τόσο γρήγορο αγώνισμα! Αν η ομοσπονδία αποφασίσει να διαθέσει περισσότερα χρήματα στο αγώνισμα και να δημιουργήσει γυναικεία ομάδα, τότε θα το σκεφτόμουν. Δεν αποκλείω ποτέ τίποτα. Θυμάμαι αμυδρά τη συμμετοχή μας στους Αγώνες του Κάλγκαρι (σ.σ. το 1988). Ήμουν παιδάκι τότε, αλλά το βλέπαμε όλοι μαζί στην τηλεόραση. Ήταν καταπληκτική στιγμή, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι στη Τζαμάικα δεν υπάρχει καν χιόνι!