Και κάπου εδώ η περιπέτεια στο Παρίσι έφτασε στο τέλος της και μόνο ανακουφισμένη και περήφανη μπορώ να είμαι. Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες ήταν η πιο απαιτητική αποστολή που έχω κάνει, αλλά σίγουρα αυτή που με γέμισε περισσότερο και μου χάρισε στιγμές που θα τις αναπολώ κάθε φορά που «παίζει» στην τηλεόραση μία αθλητική διοργάνωση.
της Ελισάβετ Γρηγοριάδου
[email protected]
Την τελευταία εβδομάδα των Παραολυμπιακών Αγώνων μετρούσα αντίστροφα τις μέρες για το πότε θα τελειώσουν και θα γυρίσω σπίτι μου. Είχε πολλή κούραση αυτή η διοργάνωση και η πίεση έφτασε σε διαφορετικά επίπεδα από κάθε άλλη φορά. Οι τελευταίες ελληνικές συμμετοχές πραγματοποιήθηκαν το Σάββατο και ήμουν στο κολυμβητήριο Λα Ντεφάνς Αρένα για τον Δήμο Μιχαλεντζάκη και την Αλεξάνδρα Σταματοπούλου. Ο χρυσός τελικός της Αλεξάνδρας ήταν ο τελευταίος που παρακολούθησα και η χαρά που πήρα ήταν απερίγραπτη. Για να καταλάβετε έφυγαν και μερικά δάκρυα στον Εθνικό Ύμνο. Ταυτόχρονα όμως μου άφησε και μία πικρία, διότι ενώ ήθελα να γυρίσω στην Ελλάδα, το ταξίδι στο Παρίσι έφτανε στο τέλος του.
Στο Παρίσι έμενα στο Παραολυμπιακό Χωριό μαζί με όλους τους αθλητές, τις αθλήτριες, τους προπονητές και το αρχηγείο. Η αποστολή μου ήταν να διαχειρίζομαι τα σόσιαλ μίντια, να γράφω δελτία Τύπου, να τραβάω πλάνα και να οργανώνω συνεντεύξεις. Τις περισσότερες φορές ταυτόχρονα και αυτός ήταν ο λόγος που ο πανικός μου χτύπησε αρκετές φορές την πόρτα. Όμως όλα πήγαν καλά στο τέλος και αυτό με αφήνει αρκετά ικανοποιημένη. Όχι όμως απόλυτα γιατί πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης. Τα λάθη δεν έλειψαν αλλά πάντα ομαδικά προσπαθούσαμε να βρούμε μία λύση.
Μαζί μου στο Παρίσι ήταν ο Παύλος και ο Θάνος. Οι δυο τους έβγαζαν ατελείωτο φωτογραφικό υλικό και πλάνα για το ντοκιμαντέρ που ετοιμάζουν για την ελληνική Παραολυμπιακή αποστολή του 2024. Σε κάθε στάδιο που βρισκόμασταν με βοηθούσαν με ότι χρειαζόμουν και άκουγαν την γκρίνια μου. Χαίρομαι που συνεργαστήκαμε σε αυτή την δουλειά διότι δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτούς. Όμως πολύ σημαντική ήταν και η βοήθεια του αρχηγείου. Η Σοφία, η Γιώτα, η Μαργαρίτα, η Δήρια και ο Άλεξ με εξυπηρετούσαν αμέσως και φυσικά δεν ξεχνάω το ιατρικό team με τη Μάιρα, την Ελένη, την Τάνια, την Νατάσσα και τον Ορέστη. Κάθε βράδυ οι συζητήσεις μας δεν τελείωναν και με αυτόν τον τρόπο αποφορτιζόμασταν όλοι μας.
Νομίζω δεν θα ξεχάσω ποτέ το αίσθημα που ένιωσα όταν μπήκα για πρώτη φορά στο Σταντ ντε Φρανς και την Λα Ντεφάνς Αρένα. Την πρώτη φορά που πήγα στον στίβο δεν βγήκα καν στις κερκίδες, καθώς δεν προλάβαινα με αυτά που είχα να κάνω. Πήγα κατευθείαν στην μεικτή ζώνη και δούλευα σε μία γωνίτσα. Όμως στην διαδρομή ακουγόντουσαν τα χειροκροτήματα και τα επιφωνήματα και πραγματικά ανατρίχιασα. Στην κολύμβηση πρώτη φορά είδα τόσο μεγάλη κερκίδα και οι Γάλλοι έχαναν τον έλεγχο κάθε φορά που κολυμπούσε κάποιος δικός τους. Μπορείτε να φανταστείτε τι γινόταν σε κάθε μετάλλιο…
Κάτι για το οποίο χάρηκα πάρα πολύ ήταν το πόσο δεμένη είναι η ελληνική ομάδα. Όλα τα παιδιά ανεξαρτήτως του αθλήματος υποστήριζαν το ένα το άλλο και πήγαιναν στα στάδια για να ενθαρρύνουν αυτούς που αγωνίζονταν. Και στο Χωριό έτρωγαν μαζί, έπιναν τον καφέ τους μαζί και απολάμβαναν τον ελεύθερό τους χρόνο στο Village Club. Άπειρες συζητήσεις έγιναν στα πουφ και ο ανταγωνισμός χτυπούσε κόκκινο στο χώρο με τα παιχνίδια arcade, το μπασκετάκι, το ποδοσφαράκι και το χόκεϊ.
Οι τελετές έναρξης και λήξης ήταν μοναδικές. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα έχω την ευκαιρία να παραλέσω με την ελληνική ομάδα και τελικά όντως συνέβη. Στην τελετή λήξης «φάγαμε» αρκετή βροχή, αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε να το απολαύσουμε. Μία έβρεχε μία σταματούσε αλλά μαζί με την Χριστίνα Γκέντζου και τον Βασίλη Ζήκο ήμασταν στην πρώτη σειρά της σκηνής. Και αφού τελείωσε το σόου, μόνο τρέχοντας δεν φύγαμε και δώσαμε και ένα χέρι βοηθείας σε κάτι Ιάπωνες για να ανέβουν την ανηφόρα με τα αμαξίδιά τους.
Νομίζω απέκτησα καλές σχέσεις με την πλειοψηφία της ελληνικής αποστολής. Πολλούς αθλητές επισκέφτηκα και κατά την διάρκεια των προπονήσεών τους πριν ξεκινήσουν οι Αγώνες και χωρίς να θέλω να στεναχωρήσω κάποιον, αυτή που ξεχώρισα ήταν του Νίκου Παπαγγελή. Ο ποδηλάτης μας μαζί με τον Δημήτρη Σκιντζή μας έβαλαν στο αυτοκίνητό τους και μας έδειξαν όλη την διαδρομή που θα έκανε στον αγώνα του. Και έχουμε πλανάρες από εκείνη την ημέρα για το ντοκιμαντέρ. Τα εύσημα στον Θάνο!
Δυστυχώς δεν μπόρεσα παρεβρεθώ σε όλους τους αγώνες των αθλητών μας, καθώς πολλοί γίνονταν ταυτόχρονα και δεν ήταν εφικτό να βρίσκομαι παντού. Για αυτό ζητώ την κατανόησή τους. Όμως σε όσους πήγαινα τα έδινα όλα. Όπου μου το επέτρεπε ο χρόνος έμενα μαζί τους μέχρι το τέλος και η μέρα που έπεσα ξερή για ύπνο ήταν όταν γύρισα με την Χριστίνα και την προπονήτριά της, Ευαγγελία Βαγγέλογλου, από το Γκραν Παλέ στο Χωριό περίπου στις 03:00.
Ήταν ένα μεγάλο μπουστ για μένα να βλέπω τους αθλητές να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα με την παρουσία τους στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι. Συζητώντας μαζί τους στην μεικτή ζώνη, αλλά και στον χώρο προθέρμανσης πριν και μετά τον αγώνα με έκανε να νιώσω ότι τους γνωρίζω χρόνια και καταλάβαινα τι σήμαινε για αυτούς να βρίσκονται σε αυτή την διοργάνωση. Μπορεί να μην εξελίχθηκε για όλους το ίδιο καλά αλλά και πάλι ήταν πολύ σημαντική η συμμετοχή τους. Εύχομαι να ένιωσαν και εκείνοι το ίδιο άνετα μαζί μου, γιατί δεν είναι εύκολο να έχουν συνέχεια μία δημοσιογράφο μέσα στα πόδια τους.
ΥΣ 1: Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλη την Ελληνική Παραολυμπιακή Ομάδα που με έβαλε στην οικογένειά της και με έκανε να αισθανθώ κομμάτι της.
ΥΣ 2: Ένα ευχαριστώ και στον Θανάση Νικολάου. Του το είπα όταν έφτασα στο Παρίσι ώστε να προλάβω τους καβγάδες που θα ακολουθούσαν και δεν θα μιλιόμασταν και το λέω και τώρα που όλα τελείωσαν.
YΓ 3: Στη φωτογραφία είμαι αυτή πίσω από τους σημαιοφόρους μας. Με κάποιο «μαγικό» τρόπο με έχωσαν εκεί με ένα γκίμπαλ για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ Dare to Dream που εμπνεύστηκαν στην Παραολυμπιακή Επιτροπή και θα προβάλλει η ΕΡΤ3.
