Η ιστορία του Γκουόρ Μαντίνγκ Μακέρ θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει την πρώτη ύλη για μία καθηλωτική κινηματογραφική ταινία. Αυτό έγινε ήδη, ωστόσο ο επίλογός της «σινεματικής» ζωής του Νοτιοσουδανού μαραθωνοδρόμου δεν έχει γραφτεί ακόμη, καθώς εκείνος συνεχίζει τη συγκινητική προσπάθειά του να συγκεντρώσει χρήματα προκειμένου να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο υπό τη σημαία της νέας πατρίδας του.
Πριν από 16 χρόνια, ο Γκουόρ έφυγε από το Σουδάν, μακριά από τους γονείς και τα αδέρφια του. Όχι επειδή το ήθελε. Άλλωστε ήταν μόλις οκτώ χρονών. Το μικρό αγόρι έπεσε θύμα απαγωγής από τον αντίπαλο στρατό στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου που σπάραζε τη χώρα του, και αναγκάστηκε να δουλέψει σαν σκλάβος σε απάνθρωπες χειρωνακτικές εργασίες. Έγινε ένα από τα «Lost Boys» (Χαμένα Αγόρια) του Σουδάν. Η μοίρα του τον οδήγησε να το σκάσει από τους απαγωγείς του, τρέχοντας -τι ειρωνεία;- τον πρώτο του μαραθώνιο. Όμως η ώρα της λύτρωσης δεν θα ερχόταν έτσι απλά. Ο Γκουόρ αιχμαλωτίστηκε ξανά και βίωσε με φρίκη τον θάνατο των οκτώ από τα δέκα αδέρφια του. Τότε ο πατέρας του πήρε τη μεγάλη απόφαση: ο μικρός έπρεπε να φύγει μακριά για να σωθεί. Προορισμός το σπίτι του θείου του, στη μικρή πόλη Κόνκορντ του Νιου Χάμσαϊρ των ΗΠΑ.
Νεά ζωή, νέα αρχή
Ο Γκουόρ κατάλαβε ότι αυτή ήταν η μεγάλη του ευκαιρία. Έβαλε το κεφάλι του κάτω και άρχισε να δουλεύει σκληρά. Φοίτησε στο γυμνάσιο και ξεκίνησε προπονήσεις στον στίβο, ως δρομέας μεγάλων αποστάσεων. Ήταν άλλωστε αυτό που ήξερε να κάνει πιο καλά από ο,τιδήποτε άλλο. Και ας είχε υποσχεθεί να μην ξανατρέξει ποτέ στη ζωή του όταν ξέφευγε από τα νύχια των απαγωγέων του εκείνο το βράδυ. Δεν ήξερε αγγλικά, ωστόσο τα έμαθε σιγά-σιγά μέσα από τη συμμετοχή του στην ομάδα του σχολείου του. Σύντομα έδειξε ότι είναι ξεχωριστός, καθώς πέτυχε νέο γυμνασιακό ρεκόρ που του χάρισε μία υποτροφία στο πανεπιστήμιο της Άιοβα. Η καθιέρωσή του σε εθνικό επίπεδο τον οδήγησε να πετύχει χρόνο πρόκρισης σε Ολυμπιακούς Αγώνες, μόλις στον πρώτο του μαραθωνιο! Ωστόσο η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή ήταν ξεκάθαρη: για να συμμετάσχει έπρεπε να ανήκει σε μία χώρα-μέλος. Χρειαζόταν μία πατρίδα. Το Σουδάν, η πρώτη του πατρίδα πριν το Νότιο Σουδάν αποκτήσει την ανεξαρτησία του τον Ιούλιο του 2011, του πρόσφερε αμέσως μία θέση. Ο Γκουόρ βρισκόταν πια μία ανάσα από το όνειρό του – τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και όμως, ο Γκουόρ είπε το μεγάλο «όχι»! Δεν μπορούσε να ξεπουλήσει τη μνήμη των νεκρών του συγγενών και συμπατριωτών. «Κάποια πράγματα είναι πιο σημαντικά από την Ολυμπιακή δόξα. Αν τρέξω για το Σουδάν, θα είναι σα να προδίδω τους ανθρώπους μου. Σα να ατιμάζω τα δύο εκατομμύρια ανθρώπων που πέθαναν για την ελευθερία μας… Παλεύω για μία ανεξάρτητη χώρα επειδή νοιάζομαι. Όταν τρέχω θέλω να με βλέπουν και να λένε ‘Είναι από το Νότιο Σουδάν’», δήλωνε τότε, κλείνοντας την πόρτα στο όνειρο. Όχι όμως οριστικά…
Χρηματοδοτώντας το όνειρο
Ένα ολόκληρο κίνημα ανθρωπισμού περιέβαλλε τον Γκουόρ και τον ιερό σκοπό του. Η μάχη τύπου «Δαβίδ εναντίον Γολιάθ» συγκίνησε τον κόσμο, και προκάλεσε την άμεση αντίδρασή του. Ένας Καλιφορνέζος δικηγόρος με το όνομα Μπραντ Πουρ ανέλαβε δράση και δεκάδες οργανισμοί, ΜΚΟ και απλοί πολίτες έγραψαν χιλιάδες επιστολές συμπαράστασης και υπέγραψαν μία διαδικτυακή αίτηση. Η μαζικότητα της αγάπης κα της λαϊκής αντίδρασης έφερε αποτέλεσμα, και η ΔΟΕ επέτρεψε στον Γκουόρ να τρέξει στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, υπό τη σημαία των Ολυμπιακών Αγώνων, όπου τερμάτισε 47ος με χρόνο 2:19:32. Το όνειρό του όμως παραμένει ένα και μοναδικό: να φορέσει τη φανέλα με το εθνόσημο του Νότιου Σουδάν στο Ρίο το 2016. Για τον σκοπό αυτό έχει ξεκινήσει έναν ακόμη μαραθώνιο αγώνα, σαν εκείνους που έχει μάθει τόσο καλά να τρέχει. Για εκείνον, το τρέξιμο είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από τον ίδιο. Βλέπει τον εαυτό του απλά ως ένα δοχείο ελπίδας, ως έναν αγγελιοφόρο του μεγάλου μηνύματος: να εμπνεύσει τους Νοτιοσουδανούς συμπατριώτες του και τελικά τους πρόσφυγες σε όλο τον κόσμο να σηκώσουν το ανάστημά τους. Σκοπός του πλέον να συγκεντρώσει το ποσό των 20.000 ευρώ μέσω της ιστοσελίδας «GoFundMe» (Χρηματοδότησέ με), έτσι ώστε να καλύψει τα έξοδα των προπονήσεών του για την επόμενη διετία στο υψόμετρο του Ιτέν στην Κένυα πλάι στους κορυφαίους δρομείς του κόσμου, αλλά και για να μπορέσει να εκπαιδεύσει μαζί του 5-6 νεαρούς από τη νέα γενιά Νοτιοσουδανών δρομέων, με τη βοήθεια του φημισμένου προπονητή των πρωταθλητών, Πάτρικ Κιπσάνγκ. Το πρόσφατο χαρμόσυνο νέο ότι η παγκόσμια ομοσπονδία στίβου αναγνώρισε ως προσωρινό μέλος της το Νότιο Σουδάν (στις 19.11), «με πλήρη δικαιώματα και υποχρεώσεις», κάτι που σημαίνει ότι ο Γκουόρ μπορεί να αγωνιστεί στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου του 2015, τον άφησε άγρυπνο από τη χαρά της δικαίωσης. Το πρώτο ιστορικό βήμα έγινε. Πλέον απομένει η αναγνώριση και από τη ΔΟΕ. Χάρη σε εκείνον, αυτό το ενδεχόμενο δε φαντάζει πια και τόσο μακρινό.
Όπως λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος «Είναι ένας τρόπος να προσφέρω σε κάποιον που δεν έχει καμία ελπίδα, υψηλές ελπίδες. Σε κάποιον που νιώθει αποκομμένος, να νιώσει ότι ανήκει και πάλι κάπου. Αν μπορέσουν απλά να ονειρευτούν δυνατά και να εργαστούν σκληρά, έχοντας πίστη και θετική στάση απέναντι στη ζωή…».
