Ρίτσα Καζάκου: Η επιχειρηματίας, μητέρα που έκανε το όνειρο της πραγματικότητα

Λίγο πριν γίνει 40 χρονών η Ρίτσα Καζάκου, ένα από τα πλέον αγαπητά πρόσωπα στο χώρο του μπιτς βόλεϊ, είδε τις πολυετείες προσπάθειες της να δικαιώνονται φτάνοντας ως τα τελικά του Αγίου Νικολάου και στην 5η θέση στην τελική κατάταξη.

του Δημήτρη Τυχάλα
[email protected]

Συνήθως τέτοια εποχή διαβάσουμε για τις μητέρες οι οποίες αποφάσισαν να δώσουν στον εαυτό τους μια δεύτερη ευκαιρία και συμμετέχοντας στις πανελλήνιες εξετάσεις μαζί με τα παιδιά τους κέρδισαν μια θέση στο πανεπιστήμιο.

Υπάρχουν όμως κι άλλα παραδείγματα για τις λεγόμενες δεύτερες ευκαιρίες, όπως αυτό που αφορά την Ελευθερία (Ρίτσα) Καζάκου η οποία στις 4 Αυγούστου γίνεται 40 χρονών, αλλά το φετινό καλοκαίρι μπόρεσε να υλοποιήσει το όνειρο που κυνηγούσε εδώ και χρόνια: να αγωνιστεί σε όλο του τουρ του Μπιτς Βόλεϊ και να φτάσει μέχρι και τα τελικά στον Άγιο Νικόλαο.

Και τα κατάφερε έχοντας μαζί της την 5χρονη κόρη της Ναταλία η οποία την ακολούθησε σχεδόν σε όλα τα ταξίδια στο φετινό ανεπανάληπτο καλοκαίρι, όπου με τα όσα πέτυχε απέδειξε ότι η ηλικία δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο, αρκεί να πιστεύεις στα όνειρα σου και να διεκδικείς. Έχοντας βέβαια και την κατάλληλη συμπαράσταση.

«Ξεκίνησα να παίζω βόλεϊ από 11 χρονών στους Ίωνες κι έχω αγωνιστεί σε Γκράβα, Γαλάτσι, απλά δεν μπορούσα να ασχοληθώ επαγγελματικά, λόγω της οικογενειακής επιχείρησης στην οποία δουλεύω εδώ και 27 χρόνια», εξηγεί η Ρίτσα η οποία πλέον τρέχει η ίδια (μαζί με την αδελφή της Βιβή) την Creperie Nikola στην περιοχή της Νέας Ιωνίας καταφέρνοντας να συνδυάσει το τρίπτυχο δουλειά, οικογένεια, χόμπι με απόλυτη επιτυχία.

«Είναι πολύ δύσκολο να τα καταφέρεις. Πιστέψτε με δεν είναι καθόλου εύκολο να πρέπει να διαχειριστείς μια επιχείρηση, να κάνεις συστηματική προπόνηση και να μεγαλώσεις ένα παιδί. Ωστόσο με αγάπη, επιμονή, υπομονή κι έναν μαγικό τρόπο τα καταφέρνω έχοντας βέβαια τεράστια στήριξη από τον σύζυγο, τον ήρωα μου, Γιάννη και τα παιδιά στην επιχείρηση».

Θα επανέλθουμε στο… support group, ωστόσο στην περίπτωση της για τη φετινή χρονιά τουλάχιστον το «27» μοιάζει να είναι ο τυχερός της αριθμός. Τόσα χρόνια ασχολείται με την κρεπερί, στα 27 της χρόνια αποφάσισε να ασχοληθεί με το μπιτς βόλεϊ και αυτό το καλοκαίρι κατάφερε να πετύχει όλα όσα ονειρεύονταν, αλλά ίσως ούτε και η ίδια δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να ζήσει.

«Η πρώτη μου επαφή με το μπιτς ήρθε όταν ήμουν αθλήτρια στη Γκράβα και με την προτροπή του τότε προπονητή μου ξεκίνησα να παίζω με κάποιες συμπαίκτριες μου. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά», εξομολογείται αλλά και πάλι όπως και στην σάλα δεν μπορούσε να ασχοληθεί πιο σοβαρά λόγω των επαγγελματικών υποχρεώσεων.

Οι όποιες προσπάθειες της όπως τη διετία 2015-2016 με την Πένυ Καράκου και την Έφη Μυρίλια ήταν αποσπασματικές, ενώ το 2017 με συμπαίκτρια τη Λήδα Σαριδάκη είδε για πρώτη φορά να έχει και ουσιαστικό αποτέλεσμα η προσπάθεια της, ωστόσο μετά τη 2η θέση στο προτελευταίο τουρνουά στο Anima Club ένας τραυματισμός την έθεσε νοκ άουτ.

Το 2018 ήρθε η γέννηση της κόρης της Ναταλίας, ωστόσο λίγους μήνες αργότερα ήταν ξανά στην αγαπημένη της άμμο και το 2019 βρέθηκε στο Thessaloniki Grand Slam και πάλι με παρτενέρ την Καράκου.

Όταν το… σκοτάδι της πανδημίας σκέπασε τα πάντα η Ρίτσα για μια διετία βρέθηκε εντελώς εκτός δράσης για να επανέλθει δειλά, δειλά πέρσι παίζοντας κάποια τουρνουά με παρτενέρ την Γιώτα Διώτη, αλλά στο τρίτο τουρνουά ορθώθηκε και πάλι το… τείχος των επαγγελματικών υποχρεώσεων.

Οδεύοντας στα 40 (έχει γενέθλια στις 4 Αυγούστου) με μια τριετία χωρίς ιδιαίτερες αγωνιστικές παραστάσεις, σχεδόν κανείς δεν θα στοιχημάτιζε πως αυτό που ονειρεύονταν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί, ωστόσο στη ζωή ποτέ μη λες ποτέ.

«Αυτή τη χρονιά μπόρεσα να στρώσω την επιχείρηση μου. Έχοντας ακόμη μεγαλύτερη στήριξη από τον σύζυγο μου, είμαι τυχερή γιατί στη δουλειά μου μπόρεσα να βρω μια πραγματικά σπουδαία ομάδα παιδιών.
Δεν έχω λόγια για να ευχαριστήσω τον Πέτρο, τον Ρόνι, τη Ματίνα, την Χαρά, τη Βασιλική και κυρίως την αδερφή μου τη Βιβή γιατί για πρώτη φορά σ’ αυτά τα 27 χρόνια έλειπα κάθε Σαββατοκύριακο συμμετέχοντας σε όλο το τουρ», παραδέχεται η Ρίτσα και συνεχίζει στον ίδιο καταιγιστικό ρυθμό:

«Ήταν ένα απωθημένο για μένα και ήθελα να το ζήσω. Θέλω να παίζω σε όλο το τουρ! Να δουλεύω σαν το σκυλί όλο το χρόνο, αλλά για δύο μήνες να παίζω συνέχεια και να έχω μαζί μου το παιδί μου για να γνωρίζει νέους τόπους και να μεγαλώνει μέσα στα γήπεδα. Θέλω η Ναταλία να έχει παραστάσεις αθλητικές. Να μάθει τη χαρά της νίκης, τη στεναχώρια της ήττας, την ευγενή άμιλλα. Χίλιες φορές να είναι στο γήπεδο και να ασχολείται με τον αθλητισμό παρά να είναι μπροστά σε μια οθόνη».

Η Ναταλία πάντως όπως αντιληφθήκαμε όλοι στον Άγιο Νικόλαο είναι η πιο φανατική οπαδός της μαμάς… «Καταλαβαίνει και συνεργάζεται σε τέτοιο βαθμό που μου έχει κάνει εντύπωση», λέει η Ρίτσα κι όταν τη ρωτήσαμε αν αισθάνθηκε άσχημα στα τουρνουά που χρειάστηκε να την αφήσει απάντησε με ειλικρίνεια: «Όχι… Ήμουν απόλυτα συνειδητοποιημένη. Δεν θα πάθει κάτι το παιδί αν λείψω δύο μέρες, αλλά το πρόβλημα θα υπάρχει αν είμαι απούσα γενικά από τη ζωή της κι αυτό είναι κάτι που δεν συμβαίνει».

Επιστρέφοντας στο μπιτς και τη φετινή της απίθανη πορεία με την Πωλίνα Τριγωνίδου, η Ρίτσα θυμάται πως: «… ξεκινήσαμε για πλάκα στην Ίο. Από εκείνη την ημέρα όμως κάναμε μια πολύ μεγάλη προσπάθεια. Παίξαμε πάρα πολλά προκριματικά, αγωνιστήκαμε πολύ για να φτάσουμε σε ταμπλό κι αγωνιστήκαμε πολύ σκληρά για να φτάσουμε ως τα τελικά αποκλείοντας πολύ καλές ομάδες. Είμαι περήφανη που φτάσαμε εδώ και χάσαμε 18-16 στο τάι μπρέικ του προημιτελικού, Είναι γλυκόπικρη η γεύση αλλά είμαι πολύ χαρούμενη που είμαστε στην 5η θέση από το πουθενά. Κι εδώ πρέπει να πω κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στον προπονητή μας Κώστα Ποθητάκη για τη βοήθεια που μας προσέφερε».

Κι ένα από τα μυστικά τους είναι η εξαιρετική σχέση που έχουν χτίσει αν και φαινομενικά είναι δύο διαφορετικοί χαρακτήρες…
«Η μία συμπληρώνει την άλλη… Κάθε μία μετριάζει το δικό της εγώ και βγαίνει ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Ήμασταν προσηλωμένες στο στόχο μας, δείξαμε φοβερή κατανόηση η μία στις ανάγκες της άλλης και ποτέ δεν είχαμε πρόβλημα. Εννοείται ότι υπήρχαν και στιγμές έντασης γιατί και οι δύο είμαστε έντονες προσωπικότητες, αλλά όλα ήταν διαχειρίσιμα. Η μία έχει επηρεάσει την άλλη θετικά με κάτι καινούργιο και ήταν μια μεγάλη, αλλά πολύ όμορφη εμπειρία αυτό που περάσαμε…».

Και το κερασάκι σ’ αυτήν την τούρτα ήταν το τουρνουά στον Άγιο Νικόλαο που το έβλεπε τα προηγούμενα χρόνια και το ονειρεύονταν…
«Για εμένα εδώ είναι όλα μαγικά, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω το άγχος που περάσαμε στα προκριματικά. Εκεί όπου οι αγώνες πραγματικά ήταν μάχες. Εδώ ήταν διαφορετικά, εδώ είναι μια γιορτή και το καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή που έρχεσαι. Μπήκαμε να παίξουμε χωρίς άγχος και ότι αποτέλεσμα κι αν ερχόταν θα το δεχόμουν με χαρά… Η διοργάνωση είναι πραγματικά τέλεια, οι άνθρωποι του Αγίου Νικολάου μας έχουν αγκαλιάσει και τώρα καταλαβαίνω γιατί τα τελικά διεξάγονται εδώ κάθε χρόνο. Κι αυτό που εύχομαι πραγματικά είναι να τα καταφέρω να επιστρέψω εδώ και την επόμενη χρονιά στα Agios Nikolaos Finals 2024».