«Αγωνίστηκα πέρα από τις δυνάμεις μου»!

Μία θέση στο Ολυμπιακό βάθρο αποτελεί την κορυφαία διάκριση στην πορεία ενός αθλητή. Στη συλλογή μεταλλίων του Σπύρου Γιαννιώτη το ασημένιο που πανηγύρισε στο Ρίο θα αστράφτει περισσότερο από όλα τα άλλα. Ο 36χρονος κολυμβητής έκλεισε την καριέρα του ακριβώς έτσι όπως του άξιζε. Μία καριέρα στην οποία το ήθος συναγωνιζόταν στα ίσα το απαράμιλλο ταλέντο.

συνέντευξη Στέφανος Σουλιώτης
[email protected]
φωτογραφία Κώστας Αμοιρίδης
[email protected] follow me @amiridiskostas
[email protected]
Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή (ολική/μερική/περιληπτική/κατά παράφραση) των φωτογραφιών του Sportsfeed.gr με οποιονδήποτε τρόπο χωρίς τη προηγούμενη γραπτή άδεια (Ν. 2121/1993).

Στην ταινία «Το κυνήγι της ευτυχίας» ο Κρις Γκάρντερ λέει στον γιο του: «Μην αφήσεις ποτέ κάποιον να σου πει πως δε μπορείς να κάνεις κάτι. Έχεις ένα όνειρο; Πρέπει να το προστατεύσεις. Όταν οι άνθρωποι δε μπορούν να πετύχουν κάτι, έρχονται και σου λένε πως ούτε εσύ μπορείς να το καταφέρεις. Αν θέλεις κάτι, πήγαινε να το πάρεις. Τελεία». Αυτή είναι η συνταγή για την επιτυχία και κάθε άλλο παρά μυστική είναι.
Η ζωή είναι γεμάτη παραδείγματα ανθρώπων που η ιστορία τους σε γεμίζει αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση. Όπως ακριβώς εκείνη του Σπύρου Γιαννιώτη – του 36χρονου πρωταθλητή από την Κέρκυρα που, τέσσερα χρόνια μετά το Λονδίνο, τερμάτισε στον ίδιο χρόνο με έναν 24χρονο αντίπαλο και άφησε πίσω του αθλητές που όταν μάθαιναν να κολυμπούν σε πισίνα, εκείνος έγραφε στο Σίδνεϊ την πρώτη του συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο Γιαννιώτης έδειξε πως η θέληση δεν έχει ημερομηνία λήξης. Ονειρευόταν μέρα και νύχτα το βάθρο μέχρι τη στιγμή που δικαιώθηκε. Αφού επέστρεψε στην Ελλάδα και απόλαυσε χαρούμενες στιγμές με τους δικούς του ανθρώπους, ο δις παγκόσμιος πρωταθλητής και ασημένιος Ολυμπιονίκης μίλησε στο Sportsfeed. Κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας υπήρξαν στιγμές που ο Γιαννιώτης χρησιμοποίησε ενεστώτα χρόνο όταν αναφερόταν στην κολυμβητική του πορεία. Ίσως γιατί είναι ακόμα τόσο νωπές οι μνήμες από το Ρίο, ίσως γιατί δε θέλει να συνειδητοποιήσει πως το μαγιό του θα το φοράει πλέον μόνο για να κολυμπάει ανέμελα με τους αγαπημένους τους φίλους, όπως έκανε τότε που ήταν πιτσιρικάς στον Κάβο της Κέρκυρας.

Πόσα μηνύματα έλαβες μετά την κούρσα του Ρίο;
Νομίζω άπειρα τόσο στο κινητό μου όσο και στα social media! Και το 2012 στο Λονδίνο είχα πολλά μηνύματα στήριξης και αγάπης αλλά τώρα είναι το κάτι άλλο. Με αγγίζει προσωπικά κάθε μήνυμα που λαμβάνω αυτές τις ημέρες. Νιώθω πως είναι η αναγνώριση μιας πορείας, σταδιοδρομίας και προσπάθειας. Θέλω να ευχαριστήσω τον κόσμο και να απαντήσω σε όλους. Είναι πάρα πολλά τα μηνύματα και δεν προλαβαίνω!

Είδες την κούρσα του τελικού;
Είδα τα τελευταία μέτρα. Αυτό που έλεγα ήταν «τι κάνω εγώ εκεί!». Απορούσα. Το έβλεπα και δεν το πίστευα. Δε μπορώ να πιστέψω ότι κολυμπούσα έτσι λίγο πριν το φινάλε. Κολυμπούσα πραγματικά πέρα από τις δυνάμεις μου.

Τελικά όμως αυτή είναι η μαγεία του open water; Να παλεύεις σχεδόν δύο ώρες και να κρίνεται η νίκη στο νήμα;
Αυτό το είχα αντιληφθεί από την πρώτη στιγμή που κολύμπησα open water. Ότι μπορεί να συμμετέχεις σε έναν αγώνα και ο νικητής να προκύψει κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Αυτό φάνηκε στο Ρίο. Όλοι οι αθλητές περίμεναν τα τελευταία μέτρα και ήμασταν πολύ κοντά ο ένας με τον άλλον. Είναι θέμα τακτικής. Για παράδειγμα ο Αυστραλός αθλητής που κολυμπούσε μόνος του μπροστά ρίσκαρε. Ήταν δύσκολο αυτό που έκανε. Το είχα κάνει και εγώ στο παρελθόν και μου κόστισε.

Αν δεν υπήρχε το Λονδίνο το 2012 και το χρυσό στο παγκόσμιο πρωτάθλημα το 2013 θα είχε έρθει το Ολυμπιακό μετάλλιο στο Ρίο;
Δε γνωρίζω αν θα συνέχιζα με τόσο πείσμα, θέληση και αφοσίωση αν ανέβαινα στο βάθρο το 2012. Στο Ρίο ήταν θέμα απωθημένου. Το πίστευα πολλά χρόνια πως μπορούσα να κατακτήσω μετάλλιο και ήθελα να τα καταφέρω. Όμως πράγματι από τις πιο σημαντικές φάσεις στην πορεία μου ήταν η νίκη στη Βαρκελώνη το 2013 γιατί τότε κατάλαβα πως οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου ήταν απλά μια στιγμή και όχι όλη μου η καριέρα. Η πρώτη θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα μού έδωσε πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση. Ακόμα περισσότερη μου έδωσε το γεγονός πως ο αγώνας πραγματοποιήθηκε σε θάλασσα, καθώς γνώριζα πως στο Ρίο θα γίνει και πάλι σε θάλασσα. Εκεί κολυμπάω καλύτερα από ότι σε λίμνη.

Θεωρείς πως οι Αγώνες του 2012 ήταν μία κακή παρένθεση;
Όχι, δε θα το έλεγα. Η τέταρτη θέση δεν ήταν καθόλου κακή αλλά όταν ήθελες κάτι τόσο πολύ, ήταν λογικό να στεναχωρηθείς.

Όταν θες να ηρεμήσεις πας πάλι θάλασσα;
Ναι. Μου αρέσει πολύ. Με βοηθάει να χαλαρώσω. Για μένα έχει κάτι ξεχωριστό η θάλασσα. Αυτές τις ημέρες κολύμπησα κιόλας αλλά όχι πολύ γιατί ένιωθα αρκετή κούραση.

Όλοι έχουν να λένε τα καλύτερα λόγια για τον χαρακτήρα σου. Τι είναι όμως αυτό που σε εξοργίζει στην καθημερινότητά σου;
Είμαι αρκετά ήρεμος άνθρωπος. Δεν έχω ξεσπάσματα. Προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα σφαιρικά γιατί διαφορετικά μπορεί να οδηγηθούμε σε λάθη. Μέσα από τον αθλητισμό έχω μάθει να είμαι υπομονετικός.

Ένας αθλητής στερείται πολλά για να φτάσει ψηλά και δεν είναι σίγουρο αν τελικά θα το καταφέρει. Αξίζει όλη αυτή η προσπάθεια;
Κανένας δεν το έχει σίγουρο ότι θα φτάσει στην κορυφή. Πρέπει όμως να το προσπαθήσει. Στην κούρσα του Ρίο είπα στον εαυτό μου πως φτάνοντας στα τελευταία 200 μέτρα θα δώσεις ο,τι έχεις και δεν έχεις και βγαίνοντας από το νερό θα γνωρίζεις πως είχες κάνει το καλύτερο που μπορούσες. Ότι θα έφευγες από τον αγώνα ως μαχητής.

Σκέφτηκες ποτέ τι θα γινόταν αν δεν είχες φύγει από την Κέρκυρα;
Όλα είναι θέμα συγκυριών και τύχης. Πιστεύω πως κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα θα έφευγα. Αν δεν γινόταν τον Σεπτέμβριο του 1997, θα γινόταν τον Οκτώβριο, τον Νοέμβριο ή τους επόμενους μήνες. Μπορεί να καθυστερούσα ένα-δύο χρόνια αλλά σίγουρα η θέλησή μου για το κάτι παραπάνω, για να προσπαθήσω να διακριθώ και να κάνω αυτό που με εκφράζει περισσότερο θα με οδηγούσε στη φυγή.

Πριν από αγώνες έριχνες μια ματιά στους αντιπάλους σου;
Πάντα. Όταν μπορώ παρακολουθώ αθλητές. Προσπαθώ να βρω βίντεο με τις κούρσες τους στο διαδίκτυο. Μελετάω την τακτική τους, τα αδύναμα και τα δυνατά τους σημεία. Βλέπω επίσης ποιοι από αυτούς κάνουν 1500άρι. Είναι μία διαδικασία που μου αρέσει να κάνω γιατί μπαίνω στο κλίμα.

Ο πρωταθλητισμός είναι ένα είδος εξάρτησης;
Βέβαια. Αυτό θέλω να αλλάξω πλέον. Θέλω να ρίξω τους ρυθμούς μου και να μην υπάρχει η ίδια σωματική κόπωση ή ένταση. Όμως θα συνεχίσω με το ίδιο πάθος και την ίδια συμπεριφορά στο υπόλοιπο της ζωής μου. Θα είμαι αποδοτικός σε ο,τι κάνω.

Οπότε ποια είναι η επόμενη ημέρα; Τι σκέφτεσαι για το μέλλον;
Θα είμαι μέσα στο χώρο. Αυτά που έχω πάρει από τον αθλητισμό θέλω να τα δώσω πίσω. Τόσα χρόνια έβρισκα διέξοδο μέσα από την πισίνα. Θέλω να συνεχίσω να το κάνω μέσα από τον αθλητισμό.

Θα υπάρξουν στιγμές που θα κοιτάξεις το ρολόι σου και θα σκεφτείς πως τέτοια ώρα πριν από έναν-δύο μήνες έκανες προπόνηση στο Παπαστράτειο;
Σίγουρα θα χρειαστεί μια περίοδος προσαρμογής. Όταν κάνεις κάτι σε τόσο υψηλό επίπεδο, όπως είναι η προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, πρέπει να είσαι απόλυτα προσηλωμένος και αφοσιωμένος. Σταματώ όμως ολοκληρωμένος ως αθλητής. Ολοκληρωμένος όχι μόνο από διακρίσεις αλλά από ταξίδια, φίλους, κουλτούρες, εμπειρίες… Είναι ένα πολύ όμορφο σύνολο που δε μπορεί να περιγραφεί με λέξεις. Έχω συναισθηματικό δέσιμο με όλα αυτά. Πιστεύω πάντως πως είναι το καλύτερο σημείο στο οποίο μπορεί ένας αθλητής να κλείσει την καριέρα του.

Τι θες να θυμούνται περισσότερο από εσένα;
Θεωρώ πως είναι πολύ ξεχωριστό να σε θυμούνται για το τι άνθρωπος ήσουν. Σαφώς οι διακρίσεις είναι αυτές που σε διαμορφώνουν ως αθλητή. Αλλά θα ήθελα να με θυμούνται κυρίως ως τον άνθρωπο Σπύρο. Το πώς συμπεριφέρεσαι σε έναν χώρο νομίζω πως είναι το σημαντικότερο απ΄όλα.