Η Αλεξία Παππά έτρεξε τον πρώτο της μαραθώνιο στο Σικάγο στις 7 Οκτώβρη, κάνοντας επίδοση 2:43:38 και μένοντας μακριά από το στόχο της για πανελλήνιο ρεκόρ. H ίδια προχώρησε σε ανάλυση και εξηγεί τί πήγε στραβά και πως βίωσε τη διαδρομή των 42.195 μέτρων, της οποίας την εμπειρία έχει παρακολουθήσει πολλές φορές από μικρή ηλικία, ως θεατής.
απόδοση Παναγιώτης Βότσης
[email protected]
Συγκεκριμένα, μας μεταφέρει δύο εικόνες: την περηφάνια και την κούραση στα μάτια του πατέρα της όταν κατέρρευσε μετά τον τερματισμό του και τη συγκίνηση που ένιωσε στον τερματισμό της τελευταίας αθλήτριας, ώρες μετά τον τερματισμό των πρώτων, στο μαραθώνιο της Νέας Υόρκης το 2015 όπου πήγε ως τιμώμενο πρόσωπο.
Η προετοιμασία
Μας εξηγεί ότι το να τρέξει μαραθώνιο ήταν στο μυαλό της τα τελευταία χρόνια, όμως περίμενε μέχρι να νιώσει ότι η στιγμή είναι κατάλληλη. Σίγουρα ο τραυματισμός της μετά τους Ολυμπιακούς του Ρίο ήταν η αφορμή για κάνει τη μεγάλη μετάβαση. Με την προπόνηση της σε υψηλό υψόμετρο να έχει πάει πολύ καλά, αποκαλύπτει ότι ο στόχος που της έθεσε ο προπονητής της ήταν, πέρα από το να τρέξει καλά, να κατανοήσει την ουσία του μαραθωνίου.
Πριν τον αγώνα, όπως κάθε αθλητής υψηλού επιπέδου, έκανε τη νοητική προπόνηση που απαιτείται: οπτικοποίησε την εκτέλεση του αγώνα όπως την είχε σχεδιάσει με τον προπονητή της και οπτικοποίησε την ίδια να ξεπερνάει τα σημεία στα οποία ίσως δυσκολευόταν. Μάλιστα, στο πλαίσιο του μαραθωνίου, είχε μιλήσει κάποιες μέρες πριν σε νέους αθλητές για την βαρύνουσα σημασία του να φανταστείς τον εαυτό σου να εκπληρώνει τους στόχους του, πριν τον αγώνα. Ακόμα και αυτό, όμως δεν μπόρεσε να την προετοιμάσει στο 100% για αυτό που θα ακολουθούσε.
Ο αγώνας και τα προβλήματα
Στη γραμμή της εκκίνησης είχε αυτό το συνδυασμό ενθουσιασμού και άγχους, ένα στοιχείο που μοιραζόταν με χιλιάδες δρομείς που στέκονταν από πίσω της. Ξεκινώντας τον αγώνα, το πρώτο απρόοπτο ήταν ότι το GPS της δε δούλευε σωστά λόγω του πλήθους και των ψηλών κτιρίων, αναγκάζοντάς την να κρατάει χειροκίνητα τους επιμέρους χρόνους και να κρατήσει το ρυθμό της σταθερό με τη διαίσθησή της. Για το λόγο αυτό, μπήκε σε ένα γκρουπ ανδρών δρομέων για να τη βοηθήσουν στη διατήρηση του ρυθμού. Τότε εμφανίστηκε το δεύτερο απρόοπτο του αγώνα, η βροχή, καθιστώντας τον αγώνα πολύ πιο πολύπλοκο από αυτό που είχε η ίδια φανταστεί.
Στα 10 μίλια ένιωσε το τρίτο και χειρότερο απρόοπτο, μία αδυναμία στο δικέφαλο, στο πόδι στο οποίο είχε τραυματιστεί, προκαλώντας όχι πόνο αλλά ένα μηχανικό περιορισμό. Όταν ο ρυθμός της άρχισε να πέφτει λόγω αυτού, ήρθε η πιο καθοριστική στιγμή του αγώνα για την ίδια. Συνειδητοποίησε ότι με το πρόβλημα που είχε δεν μπορούσε να πετύχει τον προσωπικό της στόχο από πλευράς επίδοσης και ήταν αντιμέτωπη με ένα δίλημμα: να τερματίσει σε μία θέση και ένα χρόνο που δεν την αντιπροσωπεύει ή να σταματήσει. Χαρακτηριστικά αναφέρει ότι ο μαραθώνιος της έδωσε πολύ χρόνο για να σκεφτεί ποια επιλογή από τις δύο θεωρείται μεγαλύτερη αποτυχία.
Σε εκείνη την καθοριστική στιγμή αφέθηκε στη φωνή του αγώνα, άκουσε την εμψύχωση από τους θεατές, ένιωσε την κοινή στόχευση όλων των αθλητών γύρω της: να φτάσουν στον τερματισμό. Και με αυτά τα δεδομένα άλλαξε το στόχο της εντός του αγώνα από το να κάνει μία καλή επίδοση στο να τερματίσει, κάτι αυτονόητο και απλό που όμως συνοψίζει την ουσία του μαραθωνίου: την επίτευξη ενός στόχου και την επιμονή παρά τις δυσκολίες.
Καθώς έφευγαν τα χιλιόμετρα, επικεντρώθηκε νοητικά σε πράγματα εκτός του εαυτού της, το πλήθος την ίδια την πόλη. Θυμήθηκε τα λόγια που είπε στους νέους αθλητές κάποιες μέρες πριν: «Αν το να κυνηγήσεις ένα στόχο ήταν εύκολο, θα το κατάφερναν όλοι». Έκανε τον παραλληλισμό με την πρώτη φορά που πήγε στο κολλέγιο, όταν ήταν η χειρότερη της ομάδας της και έπρεπε να δουλέψει σκληρά για να ανελιχθεί και να βελτιωθεί. Ένιωσε ότι ο πρώτος της μαραθώνιος ήταν άλλη μία αρχή, άλλος ένας στόχος για τον οποίο είχε ακόμα ένα μακρύ και επίπονο δρόμο μπροστά της.
Η στιγμή που αντίκρισε τον τερματισμό, όπου την περίμεναν όλοι οι δικοί της άνθρωποι θα παραμείνει χαραγμένη χαραγμένη στη μνήμη της. Ένιωσε περηφάνια που τερμάτισε με μία στιγμιαία δόση στεναχώριας που δεν πέτυχε τον αρχικό της στόχο, λόγω συνθηκών όμως που δεν μπορούσε να ελέγξει.
Το συμπέρασμα
Το συμπέρασμα για εκείνη ήταν ακριβώς αυτό, η επίγνωση του πότε πρέπει να αναδιαμορφώσεις τη στόχευση σου και πότε πρέπει να επιμείνεις με νύχια και με δόντια στον αρχικό στόχο. Υπάρχουν εκείνα τα στοιχεία τα οποία μπορείς να δουλέψεις και να ελέγξεις όπως ο πόνος, η αποφασιστικότητα, το άγχος, τα οποία δεν θα πρέπει να σε κάνουν να αλλάξεις τη στόχευση σου. Από τη άλλη υπάρχουν τα απρόβλεπτα και μη ελεγχόμενα στοιχεία όπως η βροχή ή ένας τραυματισμός, που απλά συμβαίνουν και πρέπει να διαχειριστείς εντός του αγώνα προσαρμόζοντας τις απαιτήσεις από τον εαυτό σου.
Θεωρεί ότι όλοι οι αθλητές πρέπει να είναι σε θέση να κάνουν αυτό το διαχωρισμό για να διατηρήσουν την ακεραιότητα στη γενική στόχευση της αθλητικής τους ιδιότητας, που δεν είναι άλλη από το να δίνουν σε κάθε αγώνα το καλύτερο των δυνατοτήτων τους ως προς τα στοιχεία που μπορούν να ελέγξουν. Στο μαραθώνιο του Σικάγο ένιωσε ότι οι χιλιάδες δρομείς που έτρεχαν δίπλα της πάλευαν όλοι για την ίδια ακεραιότητα, δημιουργώντας μέσω της ενσυναίσθησης ένα δίκτυο συμπαράστασης και εμψύχωσης.
Με αυτή της την ανάλυση καθίσταται σαφές το γιατί η Αλεξία Παππά είναι μία αθλήτρια που ξεχωρίζει παγκοσμίως, όχι μόνο λόγω των δυνατοτήτων και των επιδόσεων της αλλά κυρίως λόγω του αθλητικού της ήθους και της φιλοσοφημένης στάσης ζωής της.
