Πριν τρεις μήνες οι αδελφές Σάρα και Γιέσρα Μαρντίνι έδιναν μάχη με τα κύματα του Αιγαίου και τώρα προπονούνται στο Βερολίνο με όνειρο τη συμμετοχή τους σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
του Στέφανου Σουλιώτη
[email protected]
Η Σάρα και Γιέσρα είναι δύο από τους εκατομμύρια Σύριους που είδαν το μέλλον τους να καταστρέφεται λόγω του εμφυλίου πολέμου στη χώρα τους. Οι διαρκείς συγκρούσεις οδήγησαν την οικογένεια Μαρντίνι στην απόφαση να εγκαλείψει τη Συρία και να αναζητήσει αλλού καλύτερες και πιο ασφαλέστερες συνθήκες διαβίωσης. Πριν τρεις μήνες η Σάρα και η Γιέσρα έδιναν μάχη με τα κύματα του Αιγαίου. Τώρα φορούν το σκουφάκι, βάζουν τα γυαλάκια τους και κολυμπούν μακριά από τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν μέχρι να φτάσουν στο Βερολίνο. «Όλα ήταν καλά στη Συρία πριν τον πόλεμο», δηλώνει η 20χρονη Σάρα. «Κάποτε ήμασταν γύρω στους 50 κολυμβητές στη Συρία και τώρα μόλις δέκα. Σκέφτομαι το μέλλον μου. Θέλω να μπω σε κολέγιο και να παίρνω μέρος σε διεθνείς αγώνες όπως θέλει και η αδελφή μου. Αλλά αν μέναμε στη Συρία αυτό δε θα γινόταν ποτέ γιατί η κατάσταση εκεί δεν είναι καλή».
Η οικογένεια Μαρντίνι εγκατέλειψε τη Δαμασκό στις αρχές Αυγούστου μαζί με άλλους πρόσφυγες που μάταια πίστευαν πως ο πόλεμος στη χώρα τους θα τελείωνε σύντομα. Η Σάρα και η Γιέσρα βρέθηκαν στο Λίβανο και από εκεί στην Τουρκία όπου δουλέμποροι επιχείρησαν να τους μεταφέρουν στην Ελλάδα. Η πρώτη προσπάθεια σταμάτησε πάνω στο τουρκικό λιμενικό. Η δεύτερη προσπάθεια έγινε νύχτα με μια μικρή φουσκωτή βάρκα. Σύντομα η βάρκα που μετέφερε υπεράριθμους πρόσφυγες άρχισε να μπάζει νερά. Όλοι τους πετούσαν στη θάλασσα οτιδήποτε περιττό από τσάντες και αποσκευές που κουβαλούσαν αλλά δεν ήταν αρκετό. Η Σάρα, η Γιέσρα και τρεις άλλοι πρόσφυγες που γνώριζαν κολύμπι βούτηξαν στα νερά για να δώσουν την ευκαιρία στην βάρκα να επιπλεύσει. «Δε φοβήθηκα πως θα πεθάνω. Οτιδήποτε και αν συνέβαινε γνώριζα κολύμπι και θα έφτανα στη στεριά. Το πρόβλημα όμως ήταν πως είχα 20 ανθρώπους μαζί μου. Στη Συρία εργαζόμουν ως ναυαγοσώστρια σε πισίνα, οπότε δε θα το συγχωρούσα στον εαυτό μου αν άφηνα κάποιον να πνιγεί», αναφέρει η Σάρα.
Για τρεις ώρες τόσο η ίδια όσο και οι υπόλοιποι που είχαν πέσει στη θάλασσα ήταν γαντζωμένοι από τα σκοινιά της βάρκας και πάλευαν με τον αέρα και τα κύματα ώσπου έφτασαν στη Λέσβο. Αφού τους περιποιήθηκαν οι ντόπιοι το ταξίδι έπρεπε να συνεχιστεί. Αρκετοί συνελήφθησαν στα σύνορα προσπαθώντας να περάσουν από τη μία χώρα στην άλλη, ενώ άχρηστα αποδείχθηκαν τα εισιτήρια που έβγαζαν κάποιοι καθώς οι αρχές απαγόρευαν στα γεμάτα πρόσφυγες τρένα να περνούν τα σύνορα. Οι δύο αδελφές Μαρτνίνι ήταν από τις τυχερές. Έφτασαν από την Αυστρία στη Γερμανία και βρήκαν το δικό τους σπίτι σε ένα κολυμβητικό σωματείο του Βερολίνου κοντά στον προσφυγικό καταυλισμό. Οι συναθλητές τους αγκάλιασαν αμέσως και οι ίδιες δεν άργησαν να μπουν στο καθημερινό πρόγραμμα. Ο προπονητής τους, Σβεν Σπάνεκρεμπς, αναγνωρίζει το ταλέντο τους αλλά δεν παύει να είναι ρεαλιστής: «Μπορούν να κολυμπήσουν στο υψηλότερο επίπεδο στον αραβικό κόσμο αλλά η Ευρώπη είναι διαφορετική». Αυτό όμως δεν εμποδίζει την Γιέσρα να ονειρεύεται: «Ίσως ξεκινήσω το σχολείο όταν μάθω γερμανικά. Θέλω να γίνω πιλότος και όσον αφορά την κολύμβηση θέλω να πάρω μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες», δηλώνει η 17χρονη που της αρέσει το στυλ της πεταλούδας. Την ίδια στιγμή η μεγαλύτερη αδελφή της προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με τη γραφειοκρατία ώστε να φέρει την υπόλοιπη οικογένειά της στη Γερμανία. Στην πισίνα προτιμά τα αγωνίσματα μεγαλύτερων αποστάσεων: «Βρήκα την ισορροπία στη ζωή μου. Αν δεν έχουμε την κολύμβηση στη ζωή μας δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα σωστό», καταλήγει η Σάρα.
