Connect with us

ΣΤΙΒΟΣ

Μπλάνκα, σε ευχαριστούμε για όλα

Published

on

Η γενιά μου στο στίβο μεγάλωσε με τη φουρνιά αθλητών και αθλητριών που μεσουρανούσαν στα τέλη της πρώτης δεκαετίας της νέας χιλιετίας, ανάμεσα στους οποίους ξεχώριζε η μεγάλη κυρία του κροατικού στίβου, η Μπλάνκα Βλάσιτς.

Φτάσαμε στο 2021 για να μάθουμε με τον πλέον επίσημο τρόπο την ολοκλήρωση της καριέρας μίας τεράστιας αθλήτριας, η οποία αν δεν είχε τόσους τραυματισμούς στην πορεία της ήταν σχεδόν σίγουρο ότι θα χάραζε νέα όρια στο άλμα εις ύψος γυναικών. Η Κροάτισσα άλτρια κρεμάει τα σπάικς στα 37 της χρόνια, ίσως χωρίς το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο που άρμοζε στο ταλέντο της ή το παγκόσμιο ρεκόρ, αλλά με μία τεράστια πορεία 20 ετών που χάρισε ανεξίτηλες στιγμές παγκόσμιας κλάσης στους φιλάθλους του στίβου ανά τον κόσμο. Από το 2000 που έκανε την πρώτη της εμφάνιση σε διεθνές επίπεδο έως το 2016 και το Ολυμπιακό χάλκινο του Ρίο, η ψηλόλιγνη κοπέλα με ύψος 1.93μ από το Σπλιτ της Κροατίας κατάφερε να γίνει η πρέσβειρα του κροατικού στίβου, να γράψει με χρυσά γράμματα το όνομά της στην παγκόσμια ιστορία του αθλήματος και να κερδίσει τις καρδιές όλων, όχι μόνο με τις εντυπωσιακές τις αγωνιστικές εμφανίσεις, αλλά και με τη μαχητικότητα που την χαρακτήριζε τόσο εντός σταδίου όσο και εκτός, στις περιόδους των σοβαρών τραυματισμών που είχε.

Προσωπικά γαλουχήθηκα στο στίβο όχι μόνο μέσα από τα στάδια αλλά και μέσα από μεγάλα διεθνή ραντεβού, τα οποία παρακολουθούσα στην κρατική τηλεόραση. Η Μπλάνκα Βλάσιτς ήταν ένα από τα πρόσωπα που από μικρή ηλικία μου είχαν μείνει στη μνήμη, μαζί με έναν Ασάφα Πάουελ και μετέπειτα έναν Γιουσέιν Μπολτ, μία Γιελένα Ισινμπάεβα, μία Άλισον Φίλιξ και μία Βάλερι Άνταμς (τότε Βίλι). Γιατί αυτό ήταν το επίπεδο της Βλάσιτς. Το σόου που έκανε επίσης στο στάδιο με τις έντονες αντιδράσεις και με τους… εθιμοτυπικούς χορούς μετά από κάθε επιτυχημένο άλμα σε έκανε να μην μπορείς να την ξεχάσεις. Το αντίο της λοιπόν είναι γλυκόπικρο και για όλους εμάς, τη νεότερη γενιά αθλητών και φιλάθλων, γιατί η Βλάσιτς υπήρξε μία τεράστια προσωπικότητα που μας «μύησε» κατά ένα τρόπο, μαζί με άλλους, στο στίβο. Ακολουθεί μία σύντομη παρουσίαση της μεγάλης καριέρας της αλλά και το συγκινητικό γράμμα με το οποίο κρέμασε οριστικά τα σπάικς της:

Διακρίσεις

Η Βλάσιτς είναι η κάτοχος της 2ης καλύτερης επίδοσης όλων των εποχών με το 2.08μ του 2009, πίσω μόνο από το 2.09μ της Στέφκα Κονσταντίνοβα. Έχει στην κατοχή της ένα αργυρό (2008) και ένα χάλκινο (2016) Ολυμπιακό μετάλλιο, δύο χρυσά (2007, 2009) και δύο αργυρά (2011, 2015) σε παγκόσμια πρωταθλήματα ανοιχτού, δύο χρυσά (2008, 2010), ένα αργυρό (2006) και ένα χάλκινο (2004) σε παγκόσμια κλειστού και έναν ευρωπαϊκό τίτλο (2010). Την τετραετία 2007-2010 πέρασε 16 φορές (!) πάνω από το 2.05μ (1×2.08μ, 1×2.07μ, 4×2.06μ και 10×2.05μ).

Αποτέλεσμα εικόνας για blanka vlasic sidney 2000

Τα πρώτα βήματα και η καταξίωση

Η Βλάσιτς έδειξε από νωρίς τα αθλητικά της προσόντα αφού κέρδισε το παγκόσμιο πρωτάθλημα νεανίδων τόσο το 2000 όσο και το 2002, ενώ συμμετείχε λίγο πριν κλείσει τα 17 και στην πρώτη της διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων, στο Σίδνεϊ. Το 2003 είχε το πρώτο της άλμα πάνω από τα 2.00μ, κέρδισε το χρυσό στο ευρωπαϊκό Κ23 στο Μπίντγκοτς και άρχισε να ανταγωνίζεται τα μεγαλύτερα ονόματα των γυναικών στους τελικούς όλων των μεγάλων πρωταθλημάτων. Το 2004, μετά από την 8η θέση στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, διαγνώστηκε με υπερθυρεοειδισμό και υποβλήθηκε στην πρώτη της εγχείρηση, η οποία της άφησε εκτός μέχρι και το 2005. Το 2006 άρχισε να βρίσκει ξανά τα πατήματά της, ενώ το 2007 ξεκίνησε η χρυσή της τετραετία. Δύο παγκόσμιοι τίτλοι σε ανοιχτό (Οσάκα 2007, Βερολίνο 2009) και κλειστό (Βαλένθια 2008 και Ντόχα 2010) και ένα Ολυμπιακό αργυρό σε έναν δραματικό τελικό, όπου τελικά το χρυσό πήγε στην Βελγίδα Τία Ελεμπό λόγω καλύτερων προσπαθειών στο 2.05μ. Το 2009 στο Ζάγκρεμπ σημείωσε το διαστημικό 2.08μ και προσπάθησε για 2η φορά μετά το παγκόσμιο του Βερολίνου στο 2.10μ για το παγκόσμιο ρεκόρ. Δυστυχώς, δεν τα κατάφερε. Το 2011 τα πρώτα προβλήματα στο πόδι της είχαν ήδη εμφανιστεί, παρόλα αυτά πήρε άλλο ένα μετάλλιο, αργυρού χρώματος, στο παγκόσμιο της Νταεγού με 2.03μ, πίσω από την Ρωσίδα Άνα Τσιτσέροβα.

Αποτέλεσμα εικόνας για blanka vlasic
Νταεγού 2011

Οι τραυματισμοί και οι συγκινητικές επιστροφές

Το Γενάρη του 2012 αποφάσισε να προχωρήσει σε άλλη μία εγχείρηση, αυτή τη φορά στον αχίλλειο τένοντα του αριστερού της ποδιού που την ταλαιπωρούσε. Αρχικά όλα έδειχναν καλά, μέχρι που μία μόλυνση την ανάγκασε και σε 2η επέμβαση λίγους μήνες αργότερα. Αυτός ο τραυματισμός της στέρησε τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς του 2012 και αργότερα και στο παγκόσμιο ανοιχτού του 2013 στη Μόσχα. Από το 2014 ξεκίνησε σιγά-σιγά και πάλι τους αγώνες, και παρότι παρουσίασε και τενοντίτιδα στον επιγονατιδικό τένοντα (γόνατο του άλτη) και δεν μπορούσε να περπατήσει για μέρες, πήρε ένα εμβληματικό αργυρό μετάλλιο στο παγκόσμιο του Πεκίνου το 2015, 4 χρόνια μετά το τελευταίο της μεγάλο πρωτάθλημα στη Νταεγού. Η μαχήτρια Βλάσιτς το 2016 έπιασε στα τέλη Γενάρη το Ολυμπιακό όριο στον πρώτο της αγώνα με 1.95μ, εγχειρίστηκε ξανά στον αχίλλειο τένοντα στις 3 Φεβρουαρίου και αν και χωρίς αγώνες, έδωσε το παρών στους Ολυμπιακούς του Ρίο. Στον Ολυμπιακό τελικό, που εν τέλει ήταν το κύκνειο άσμα της, κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο με 1.97μ και ξέσπασε σε κλάμματα, χαράς για όσα είχε καταφέρει, και λύπης για το χρυσό που θα έπαιρνε αν περνούσε τα 2.00μ εκείνο το βράδυ της 18ης Αυγούστου. Από τότε η Βλάσιτς δεν αγωνίστηκε ξανά με ελπίδες να επιστρέψει για το Τόκιο, όμως σήμερα, λίγους μήνες πριν, ανακοίνωσε την οριστική απόσυρσή της από την ενεργό δράση.

Αποτέλεσμα εικόνας για blanka vlasic 2016
Ρίο 2016

Ακολουθεί η ανακοίνωσή της:

Αγαπητοί φίλοι του στίβου,
Αγαπητοί φανς,

Από το Ρίο και μετά προσπαθούσα να ξεπεράσω τον τραυματισμό μου, 4 γεμάτα χρόνια ελπίδας ότι θα βρεθώ ξανά μπροστά στον πήχη και θα προκαλέσω τον εαυτό μου. Ανέπνεα μέσα στον αθλητισμό από όταν γεννήθηκα, το άλμα εις ύψος είναι ένα δομικό στοιχείο του εαυτού μου και πάντα θα είναι. Συνεπώς, άφησα την απόφαση να ολοκληρώσω την καριέρα μου να έρθει φυσικά.

Πριν πάρω το χάλκινο στο Ρίο πολλοί άνθρωποι μου είπαν να σταματήσω, καθώς είχα ήδη δώσει πολλά στο άθλημα. Αν όμως τους είχα ακούσει δε θα είχα κερδίσει άλλο ένα Ολυμπιακό μετάλλιο, ένα μετάλλιο με μεγάλη σημασία για εμένα γιατί πραγματικά το κέρδισα με ένα υγιές πόδι. Σε αυτό τον αγώνα έβγαλα ό,τι είχα μέσα μου, ακόμα και όσα δεν ήξερα ότι είχα. Τα επόμενα χρόνια έφεραν έναν φαύλο κύκλο αμέτρητων θεραπειών αποκατάστασης, ελπίδας και μετά απογοήτευσης. Παρόλο που ήταν εμφανές εκ πρώτης όψεως σε έναν εξωτερικό παρατηρητή ότι ήταν ο καιρός να αφοσιωθώ σε νέες προκλήσεις στη ζωή, η απόφαση έπρεπε να είναι δική μου. Πριν έρθει, πέρασα όλα τα στάδια του πένθους και για εμένα αυτή ήταν η πιο δύσκολη περίοδος της καριέρας μου. Μόνο όταν το πένθος πέρασε, σε μία κανονική και ήρεμη μέρα, η καρδιά μου μου είπε «τελείωσε». Ήξερα ότι είναι η ώρα και ήμουν απόλυτα ικανοποιημένη. Χωρίς αμφιβολία, ένιωσα μία ανακούφιση που δεν θα ένιωθα αν σταματούσα απότομα την καριέρα μου όταν πολλοί έλεγαν ότι πρέπει.

Σε όλη αυτή τη διαδικασία είχα υποστήριξή από την οικογένειά μου, τον πατέρα και προπονητή μου Γιόσκο, τον Μπόγιαν και πολλούς φίλους. Ξέρουν ότι ήταν μία δυσκολία που έπρεπε να περάσω μόνη μου και να πάρω μία απόφαση με καθαρό κεφάλι. Κάθε αθλητής θα με καταλάβει, το να σταματήσω δεν ήταν εύκολο. Αφήνεις πίσω τρομερά συναισθήματα, κατεκτημένες κορυφές, νίκες επί του εαυτού μας και μαγικές στιγμές που δεν μπορούν να περιγραφούν με λέξεις. Όλα όμως παραμένουν κομμάτι μας, ένα κομμάτι που κουβαλάμε στο μέλλον. Κουβαλάω όλες μου τις επιτυχίες και τις αποτυχίες και θα τις υφάνω σε μία νέα ιστορία. Θα παραμείνω για πάντα στο στίβο. Με την εμπειρία μου και τις γνώσεις μου θέλω συνεισφέρω ενεργά στην περαιτέρω ανάπτυξη του στίβου παγκοσμίως και του αθλητισμού γενικότερα.

Είμαι περήφανη για την καριέρα μου. Αρχικά, είμαι ευγνώμων στο Θεό για το ταλέντο που μου έδωσε αλλά και για τις συνθήκες που μου επέτρεψαν να το αξιοποιήσω. Είμαι ευγνώμων στους φίλους και τους φανς που πίστεψαν σε εμένα και πηδούσαν μαζί με εμένα. Αν και ο στίβος είναι ατομικό άθλημα, πάντα ένιωθα μέλος μίας ομάδας γιατί δεν έκανα άλματα μόνο για τον εαυτό μου. Το να κάνω το γύρο του θριάμβου με τη σημαία της Κροατίας ήταν πάντα για μένα η ύψιστη τιμή. Με γαλήνη στην καρδιά μου, ευγνωμοσύνη για κάθε πόντο και κάθε χειροκρότημα, γυρνάω την επόμενη σελίδα στη ζωή μου.

Η Μπλάνκα σας.

Μπλάνκα, σε ευχαριστούμε για όλα.

Οι απόψεις - editorial που δημοσιεύονται στο Sportsfeed απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι του Sportsfeed το οποίο τηρεί πιστά τις αρχές της ελευθεροτυπίας: Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης. Copyright © 2022 Sportsfeed.gr

*/