Τσέπτεγκεϊ: «Είχα προετοιμαστεί να κάνω το ρεκόρ χωρίς λαγούς»

Σε συνέντευξη που έδωσε στο Runner’s World λίγες μέρες μετά το απίστευτο παγκόσμιο ρεκόρ στα 5000μ ο 23χρονος από την Ουγκάντα περιγράφει τις λεπτομέρειες πριν και μετά το ταξίδι στο Μονακό που του ανέβασε κατακόρυφα το αθλητικό στάτους.

Για τους λίγους που δεν έχουν διαβάσει για το τι έγινε στις 14 Δεκεμβρίου στο Μονακό, ο Τζόσουα Τσέπτεγκεϊ κατέρριψε σε μία νεκρή χρονιά το παγκόσμιο ρεκόρ των 5000μ που κατείχε ο Κενενίσα Μπεκέλε με 12:37.35 από το 2004, στο μίτινγκ του Χένγκελο. Στο ντάιαμοντ λιγκ του Μονακό, σε μία κούρσα για σεμινάριο, σταμάτησε το χρονόμετρο στα 12:35.37 κόβοντας 2 δευτερόλεπτα από το παγκόσμιο ρεκόρ και γράφοντας την εισαγωγή για ένα νέο κεφάλαιο της καριέρα του αλλά και της χώρας του.

Η πρώτη ερώτηση του Άντριου Ντόσον που πήρε τη συνέντευξη δεν θα μπορούσε να μην αφορά στην πανδημία και στο κατά πόσο η προπόνησή του επηρεάστηκε από τις ιδιαίτερες φετινες συνθήκες, μία ερώτηση εύλογη, αλλά και με προφανή -από τα γεγονότα- απάντηση: «Πολλά πράγματα δεν αλλάζουν στη ζωή μου, την προπόνησή μου, στο σπίτι μου, οπότε απλά ακούω τον προπονητή μου. Εκείνος μου έλεγε ότι πρέπει να συνεχίσουμε κανονικά. Ποτέ δεν ξέρεις πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Είναι απλά καλό να συνεχίζεις να προπονείσαι, εγώ είμαι παθιασμένος με το τρέξιμο και μπορώ να συνεχίσω να τρέχω ακόμα κι αν δεν υπάρχουν καθόλου αγώνες. Άλλαξα τη φιλοσοφία μου προς αυτή την κατεύθυνση. Όταν άρχισα το τρέξιμο προπονούμουν για ένα χρόνο χωρίς να αγωνιστώ στην Ευρώπη. Ήταν σαν ένα τεστ που έπρεπε να αποδεχτούμε, να κάνουμε αυτό που αγαπάμε ακόμα και χωρίς αγώνες, να απολαμβάνουμε τη στιγμή».

Η μετάβαση στο Μονακό και η επιστροφή στην Ουγκάντα

Με όλα αυτά που συμβαίνουν όμως ανά τον κόσμο υπήρχαν σίγουρα και πρακτικά εμπόδια για την πραγματοποίηση της κούρσας του ρεκόρ, ακόμα και σε σχέση με το πιο απλό πράγμα, τη μετάβαση στο Μονακό. Ευτυχώς όλα προσπεράστηκαν με τη βοήθεια των τοπικών αρχών της χώρας: «Γνωρίζαμε ότι ήμουν σε εξαιρετική φόρμα και ότι το ρεκόρ δεν ήταν ακατόρθωτο. Το επόμενο βήμα ήταν να βρούμε τρόπο να μεταβούμε στο Μονακό. Όταν μίλησα με εκπροσώπους της κυβέρνησης ήταν πολύ δεκτικοί με την ιδέα. Μας προσέφεραν μία πτήση από το Εντέμπε στο Ναϊρόμπι, από όπου μπορούσαμε να πετάξουμε για διεθνείς προορισμούς. Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη δυσκολία γιατί το αερδρόμιο της Καμπάλα ήταν κλειστό, όπως και τα σύνορα της χώρας. Η κυβέρνηση όμως της Ουγκάντα, η πρώτη κυρία, ο πρόεδρος, μας βοήθησαν για να φτάσουμε τελικά στο Μονακό». Αργότερα μέσα στη συνέντευξη ανέφερε πως και η επιστροφή στη χώρα του ήταν αντίστοιχα δύσκολη αφού από τη Νίκαια πέταξε για την Κωνσταντινούπολη, από εκεί για το Ναΐρόμπι και στη συνέχεια ταξίδεψε οδικώς για 12 ώρες μέχρι το σπίτι του. Εκεί όμως ξέχασε τις δυσκολίες αφού όπως είπε όλοι μιλούσαν για το ρεκόρ του, ακόμα και το προεδρικό ζεύγος, κάτι που του έδωσε μεγάλη χαρά.

Το… προπονητικό ρολόι του παγκόσμιου ρεκόρ

Αυτό που σχολίασαν τόσο οι εκφωνητές του αγώνα όσο και ο φίλαθλος κόσμος στη συνέχεια είναι το γεγονός ότι κοιτούσε το ρολόι του μέσα στην κούρσα και μόλις τελείωσε το σταμάτησε, λες και κάνει απλή προπόνηση: «Κανονικά οι δρομείς έχουμε συνηθίσει να τρέχουμε με ρολόι. Συγκεκριμένα στο Μονακό ήμουν απλά ενθουσιασμένος. Ήθελα απλά να αποθηκεύσω αυτή την κούρσα γιατί ήθελα να την κατεβάσω και να τη βάλω στο κινητό μου. ίσως μετά κάνω με αυτή μία μελέτη για τους χτύπους της καρδιάς μου με τον προπονητή μου και άλλες αναλύσεις σαν κι αυτή. Ακόμα δεν την έχω ανεβάσει πουθενά, ίσως όμως θα μπορούσα να τη βάλω στο Strava αν συμφωνεί όλη η ομάδα μου».

Το αρχικό πλάνο και οι μελλοντικές δυνατότητες

Ο Ντόσον μετέφερε τη συζήτηση στα πιο τεχνικά στοιχεία της κούρσας. Ο Τσέπτεγκεϊ ακολούθησε εξαρχής από πολύ κοντά τους τρεις λαγούς που είχαν αναλάβει να κάνουν τα τέλεια περάσματα για τον ίδιο μέχρι τα μισά της κούρσας, ο τρομερός όμως αθλητής έτρεξε ακόμα πιο γρήγορα τους γύρους που ακολούθησαν δίνοντας το ρυθμό ο ίδιος. Για το αρχικό πλάνο που είχαν με το προπονητικό του team, δήλωσε: «Το πλάνο ήταν να κάνω παγκόσμιο ρεκόρ χωρίς λαγούς. Αυτή ήταν η ιδέα. όταν έτρεξα στα μέσα Φεβρουαρίου στο Μονακό τα 5χλμ δρόμου έκανα πολύ καλό τρέξιμο μόνος μου από το 1χλμ έως τον τερματισμό. Για αυτό πιστεύω ότι ήμουν προετοιμασμένος νοητικά να το καταφέρω». Στη συνέχεια έδωσε και προσδοκίες για το μέλλον προσθέτοντας τα εξής: «Όταν τερμάτισα δεν ήμουν ιδιαίτερα κουρασμένος, ήμουν καλά προετοιμασμένος για το παγκόσμιο ρεκόρ μετά από 6-7 μήνες σωστής προπόνησης, περισσότερους από όσους είχα κάνει συνήθως. Έκανα 10-12 ειδικές προπονήσεις με τον προπονητή μου και αυτό με βοήθησε να καταφέρω το ρυθμό του ρεκόρ. Έχω συνειδητοποιήσει δε ότι αν οι συνθήκες ήταν καλές θα μπορούσα να κάνω κάτι ακόμα πιο σπουδαίο από αυτό». Ως προς τους Ολυμπιακούς στόχους του, τόνισε βέβαια ότι θέλει να κάνει το νταμπλ σε 5000μ και 10000μ αν είναι σε καλή φόρμα, κάτι που θα κυνηγήσει και μακροχρόνια για το 2024, προτού στραφεί στις μεγαλύτερες αποστάσεις και το μαραθώνιο.

Η υστεροφημία ο απώτερος στόχος

Ήδη στα 23 του ο Τσέπτεγκεϊ έχει φτιάξει ένα αθλητικό βιογραφικό που θα ζήλευε ο οποιοσδήποτε. Χρυσό στο παγκόσμιο ανωμάλου, αργυρό στο παγκόσμιο του 2017 στα 10000μ και χρυσό πέρυσι στην Ντόχα, και βέβαια τα παγκόσμια ρεκόρ σε 10χλμ και 5χλμ που ακολούθησαν σε Βαλένθια και Μονακό αντίστοιχα. Όλα αυτά όμως δεν τον ανέβαζαν στο επίπεδο που ο ίδιος ήθελε, κάτι που άλλαξε σίγουρα με το πρόσφατο παγκόσμιο ρεκόρ στα 5000μ: «Έκανα το παγκόσμιο ρεκόρ στα στα 5χλμ και 10χλμ δρόμου και ακόμα και τότε δεν συγκαταλεγόμουν ανάμεσα στους καλύτερους αθλητές του κόσμου. Το όνειρό μου μεγαλώνοντας ήταν να είμαι στο ίδιο σκαλί με τους κορυφαίους αθλητές αποστάσεων όλων των εποχών και ο μόνος τρόπος να το καταφέρω αυτό ήταν, πέρα από τα χρυσά μετάλλια σε παγκόσμια πρωταθλήματα και Ολυμπιακούς, να καταρρίψω ένα από τα παγκόσμια ρεκόρ. Με μερικά ακόμα μετάλλια και ρεκόρ πιστεύω ότι μπορεί να βρίσκεται το όνομά μου δίπλα σε αυτά του Κενενίσα (Μπεκέλε), του Χάιλε (Γκεμπρεσελασιέ) και του Έλιουντ (Κιπτσόγκε)». Όπως τόνισε, ξέρει πολύ καλά τι πρέπει να κάνει για να πετύχει το όνειρό του: «Πρέπει να δουλέψω σκληρά, να πιστεύω στον εαυτό μου, στους προπονητές μου και στην ομάδα μου γιατί αυτό είναι μία συλλογική προσπάθεια. Έχω αυτοπεποίθηση γιατί πιστεύω ότι έχω το ταλέντο. Αυτό που απομένει είναι να παραμείνω συγκεντρωμένος, ταπεινός και να έχω ελπίδα για τα όνειρά μου. Μόνο εγώ μπορώ να κάνω το άστρο μου να λάμψει, είναι όλα στα χέρια μου».

πηγή: Runner’s World