Η Χριστίνα Γκέντζου έγραψε ιστορία μόνο με την συμμετοχή της στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, καθώς μαζί με την συναθλήτριά της, Έλενα Παπασταματοπούλου, έγιναν οι πρώτες Ελληνίδες που αγωνίζονται στο τάε κβον ντο. Όμως αυτό δεν ήταν αρκετό για την 19χρονη από την Θεσσαλονίκη, η οποία κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο, το πρώτο της Ελλάδας στην διοργάνωση.
Μόνο δύο μέρες από την τελετή έναρξης χρειάστηκε να περιμένει η Ελλάδα για να πανηγυρίσει το πρώτο της μετάλλιο. Στην κατηγορία -65 κιλών (Κ44) του τάε κβον ντο, η Χριστίνα Γκέντζου ξεκίνησε πολύ εντυπωσιακά την παρουσία της. Ξεσήκωσε το Γκραν Παλέ στον πρώτο της αγώνα, αφού έκανε το απόλυτο 22-0 κόντρα στην Πατρίσια Ζεβάρ από την Πολωνία, η οποία φάνηκε ότι δεν μπορεί να φτάσει το επίπεδο της Ελληνίδας. Στο επόμενο παιχνίδι όμως τα δεδομένα ήταν διαφορετικά. Στα προημιτελικά, η Γκέντζου έπρεπε να αντιμετωπίσει το τότε Νο2 της παγκόσμιας κατάταξης, Άνα Καρολίνα Σίλβα ντε Μούρα. Η 28χρονη Βραζιλιάνα είναι έμπειρη και ικανή αθλήτρια και χρησιμοποίησε τα δύο αυτά βασικά χαρακτηριστικά για να αποκλείσει την αθλήτρια της Ευαγγελίας Βαγγέλογλου. Τα κατάφερε αφού το παιχνίδι έληξε 11-7 υπέρ της και έστειλε την Γκέντζου στα ρεπεσάζ, ενώ η ίδια πήρε το εισιτήριο για τα ημιτελικά. Ο επόμενος αγώνας ήταν κρίσιμος για την Θεσσαλονικιά, καθώς με μία νίκη θα μπορούσε να διεκδικήσει το χάλκινο μετάλλιο και με μία ήττα να αποχαιρετήσει την διοργάνωση. Στα ρεπεσάζ την περίμενε η Τουρκάλα, Σεσίλ Ερ, και μπήκε με πολύ καλή ψυχολογία στο παιχνίδι, έχοντας αφήσει πίσω της το παιχνίδι με την Σίλβα ντε Μούρα. Η Γκέντζου είχε το πάνω χέρι στην αναμέτρησή τους και ήταν η απόλυτη κυρίαρχος με 23-2. Έτσι, επόμενος στόχος… το τρίτο σκαλί του βάθρου. Για την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου χρειαζόταν να κερδίσει την Γίναν Γιάο (Κίνα). Έπαιξε προσεκτικά, χωρίς να ρισκάρει και ήρθε το αποτέλεσμα που επιθυμούσε. Χάρη στο 14-4 κρέμασε το χάλκινο μετάλλιο στο στήθος. Ύστερα από μία τέτοια μέρα ήταν δύσκολο να βρει τα λόγια της και να ελέγξει τα συναισθήματά της, αλλά κατάφερε να περιγράψει όσα ένιωθε εκείνη την στιγμή: «Δεν ξέρω πως αισθάνομαι γιατί ήταν μια περίεργη μέρα, αφού έχασα και μετά μπήκα σε μια διαδικασία να παίξω άλλα δυο παιχνίδια στα οποία έπρεπε να ανταπεξέλθω για να κερδίσω το χάλκινο μετάλλιο. Ήταν ακραίο όλο αυτό για μένα όμως είμαι πολύ περήφανη διότι ξεπέρασα τον εαυτό μου. Ήμουν χάλια ψυχολογικά επειδή έχασα και δεν το περίμενα. Ύστερα έκατσα, με βοήθησε η δασκάλα μου, η Τάνια η φυσικοθεραπεύτρια μου και όλα τα παιδιά. Βρήκα τον ρυθμό μου και είμαι πολύ χαρούμενη που το ξεπέρασα. Είχα σχεδόν την μισή ελληνική αποστολή να με υποστηρίζει στις εξέδρες και με βοήθησαν τα παιδιά και μέσα από τα μηνύματα που μου έστειλαν. Το ότι με στήριζαν και με εμψύχωναν ήταν το καλύτερο συναίσθημα. Νομίζω ότι ήταν αυτό που με βοήθησε πιο πολύ στο να ξεκολλήσω από το γεγονός ότι νωρίτερα στεναχωρήθηκα που έχασα».