Ο έντονος πόνος στον αριστερό ώμο, που θα τον οδηγήσει στο χειρουργείο το πρωί της Δευτέρας (05/11) στις 07:15 ακριβώς, ήταν εκείνος ακριβώς που έκανε μοναδικό για τον Λευτέρη Πετρούνια τον τελικό των κρίκων στην Ντόχα και τον τρίτο διαδοχικό παγκόσμιο τίτλο του.
Σε δηλώσεις του στη μικτή ζώνη του Aspire Dome ο Έλληνας τρις παγκόσμιος πρωταθλητής αναφέρθηκε στο νέο κατόρθωμά του. «Μετά την εμφάνισή μου, σκέφτηκα ότι δεν θα ήταν δυνατόν να το χάσω όλο αυτό… Είναι αρκετά τρελό αυτό που συνέβη, αλλά είδαμε όλοι το αποτέλεσμα. Τελικά δεν θα γινόταν να χάσω αυτή τη διοργάνωση», είπε αρχικά, αναφερόμενος στις αμφιβολίες που είχε μέχρι την τελευταία στιγμή σχετικά με την συμμετοχή του στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, λόγω του τραυματισμού που τον ταλαιπωρεί. Παραδέχθηκε, επίσης, ότι δεν ένιωσε νικητής με το «καλημέρα», μολονότι τελικά κατέκτησε τον παγκόσμιο τίτλο με μεγαλύτερη διαφορά από ποτέ: «Δεν ένιωσα σίγουρος νικητής μετά το πρόγραμμά μου και τη βαθμολογία που πήρα. Ασφαλώς είδα την αυτοπεποίθησή μου να ανεβαίνει βλέποντας ότι είχα υψηλότερη βαθμολογία από ό,τι στον προκριματικό, πίστευα ότι θα έπαιρνα το χρυσό μετάλλιο, ωστόσο ήμουν λίγο ανήσυχος για τον βαθμό που θα έπαιρνε ο Ζανέτι, ο οποίος έκανε επίσης πολύ καλό πρόγραμμα. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τη νίκη σ’ ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα. Είχα καλούς ανταγωνιστές. Ο Λοντάντιο είναι νέος, με ‘καθαρές’ εκτελέσεις, ο Ζανέτι με έχει κερδίσει πολλές φορές και τον έχω κερδίσει πολλές φορές, γι’ αυτό δεν μπορείς να ξέρεις τι θα συμβεί».
Παρότι μάλιστα απέδειξε ότι μπορεί να κερδίζει τους πάντες ακόμα και τραυματίας, ξεκαθάρισε ότι η προγραμματισμένη για το πρωί της Δευτέρας (05/11) χειρουργική επέμβαση στη Γαλλία, δεν αλλάζει: «Τη Δευτέρα, στις 07:15 το πρωί, μπαίνω στο χειρουργείο. Αυτό δεν αλλάζει! Πριν από τον τελικό, έλεγα ότι ‘είναι η τελευταία φορά που θα έχω αυτόν τον πόνο στον αριστερό ώμο, θα μπω λοιπόν απολαύσω τον αγώνα’, πράγμα το οποίο και έκανα! Φοβάμαι λίγο την επέμβαση, γιατί δεν έχω χειρουργηθεί στον ώμο άλλη φορά, αλλά ανυπομονώ να γίνει, γιατί κουβαλάω αυτόν τον πόνο εδώ και δέκα μήνες και δεν αντέχω άλλο…».
